Net als de afgelopen drie jaar begon 2014 voor mij [Tino Thömel] met de Zesdaagse in Bremen. Voor het eerst stond ik daar voor mijn nieuwe ploeg, Team Stuttgart, aan de start – met de Belg Nicky Cocquyt aan mijn zijde.
De eerste vluchten van het seizoen werden helaas elk jaar gekenmerkt door kortademigheid en veel lactaat in de benen. Maar niet alleen wennen aan de conditionele, maar ook aan de mentale stress was weer een uitdaging. De korte baan met een lengte van slechts 166 meter (normaal 250 meter) vereist een hoge mate van concentratie, omdat de smalle bochten ook de contactdruk verhogen en hoe sneller je gaat, hoe moeilijker het is om de fiets in de rechterbaan te houden .
Nadat we de eerste twee dagen hadden overleefd, durfden we het aan om een of twee ronden te winnen. Helaas was de trein al vertrokken. We gingen op zaterdag de eerste jacht in met vier ronden achterstand op de 11e plaats. Ons eerste doel was om de twee jonge Berlijners, Hans Pirius en Sebastian Wotschke, niet verder te laten gaan.
Halverwege de race verbeterde de vormcurve gestaag en konden we aan een inhaalslag beginnen. Op zondag hebben we twee ronden goed gemaakt op onze directe concurrenten. Helaas zijn we er de afgelopen twee dagen niet in geslaagd om het resterende gat van twee ronden te dichten.
Maar we hadden niet alleen veel plezier op de baan. Tussen de wedstrijden door zorgde Mikkie Krause & Co. voor een geweldige sfeer in de hal en wist het hele deelnemersveld te animeren tot een enorme polonaise over de hele baan en eenmaal over de hal. Alle lof dus voor de organisator en proficiat aan de winnaars Leif Lampater en Wim Stroetinga.
Ik ga dus met een goed gevoel de zesdaagse race van volgende week in Berlijn in.
Volg Team Stuttgart op Facebook en Twitter.
Tekst: Tino Thömel
Laat een bericht achter