Zondag stond de vierde wedstrijd van het seizoen op het programma, de Duitse Wielerbeker maakte een tussenstop in Leipzig. De ploeg is nog steeds op weg naar succes, Patrick Hanhart won de vitesse, de ploeg won ook het ploegenklassement. Manuela wordt tweede op de fond en verdedigt de gele trui! Ook Marion Wittler wint in haar leeftijdscategorie. Deze keer doen Andreas Lischka en Jürgen verslag van hun zeer persoonlijke races edele helper Gat.
korte afstand
De voorbereidingen begonnen zaterdag al: 7 uur, check de uitrusting, pak je koffers, want dan was het tijd voor mij en mijn teamgenoten Patrick, Pascal, Matthias en Cosima om de uitrusting op te bergen en op weg te gaan naar Leipzig. Er moesten immers ruim 00 kilometer worden afgelegd om er te komen.
Am Oude kermis Aangekomen in Leipzig werden de startpapieren uitgedeeld voordat we incheckten in het hotel. 's Avonds bespraken we tijdens een gezamenlijke maaltijd de koerstactiek voor de komende dag.
Zondag moesten we vroeg opstaan. De startopstelling was om 8 uur. Het ging helemaal niet goed met me. Ik had buikpijn. Misschien had ik de pasta als ontbijt moeten overslaan.
Stipt om 9 uur verlieten we de stad geneutraliseerd. In de loop van de race vielen er herhaaldelijk recht voor me op de rand van de wind. Het onderbuikgevoel verbeterde echter na elke gereden kilometer.
In de wedstrijd wisten we alle aanvallen af te weren en gingen we in de laatste kilometers in de aanval. Dit resulteerde in een peloton van 20 renners. Patrick, Pascal en ik gingen aan de leiding, dus we bepaalden het tempo tot 1000 meter van de finish. Mijn benen voelden eigenlijk best goed aan, dus ik wilde Patrick de sprint geven. Helaas kwam ik niet in positie en kon ik alleen maar bijdragen aan het teamklassement. Deze race in Leipzig is een van mijn persoonlijke favorieten omdat het goed georganiseerd en beveiligd is.
Aan het einde van de dag liep ik trots het podium op om de 2e plaats in mijn leeftijdsgroep te vieren. Maar dat kers op de taart was de overwinning van het team.
lange afstand
Omdat Manuela dat Gele Jersey van het algemeen klassement in de GCC was het natuurlijk belangrijk voor ons om het te verdedigen - ook al hadden we de race in Leipzig niet in ons jaarplan.
Dus Manuela moest de dag voor een geplande klasreis naar Berlijn naar Leipzig reizen, Felix na de landing van een training op Mallorca en ik moest zaterdag na een klantevenement naar Leipzig reizen.
We waren toen tussen 18 uur en 1.30 uur in het hotel en spraken af om 7 uur voor het ontbijt. 's Morgens waren daar de startdocumenten, die Manuela de avond ervoor op het laatste moment had ontvangen!
Tijdens het ontbijt bespraken we onze tactiek. Toen ging het van start. Daar kozen we voor de DT-Swiss wielen met de platte velgen omdat het buiten behoorlijk stormde. Iedereen wist dat het een zware 125km zou worden.
Stipt om 9 uur ging het startschot en verlieten we Leipzig met een uurgemiddelde van bijna 30 kilometer. Het veld kromp daardoor snel. Ik had moeite om de langzamere coureurs heen te rijden om het veld bij te houden.
Manuela bleef zelfverzekerd in het eerste derde deel, Felix haalde haar indien nodig uit de wind en ik was gewapend met Hutchinson-reservebanden, een pomp en gereedschap: de vrachtwagen met levend materiaal om ervoor te zorgen dat Manuela het ten koste van alles deed Doel behaald!
Ongeveer halverwege waren er nog maar twee vrouwen in het veld. Omdat ik verder terug in het veld stond om te kunnen reageren als Manuela technische problemen had, moest ik steeds de gaten dichten die de harde wind in het veld had veroorzaakt.
In Leipzig was het erg hectisch op de laatste 5 kilometer. Iedereen wilde vooruit. Ik had echter mijn werk gedaan en kon de finale in alle rust van achteren bekijken, helaas ging Manuela tijdens de sprint iets te vroeg tegen de wind in en zo kon Katharina haar met nog 100 meter te gaan voorbij sprinten! De Gele Jersey kon Manuela toch verdedigen!