Cycling: The Strive Diaries #3 neemt ons mee naar Valloire voor de derde race van de Enduro World Series. Ines Thoma en Joe Barnes van het Canyon Factory Team reden een solide race met twee top 10 resultaten.
De derde race, een nieuw land, een ander thuis: waar Joe Barnes bij de laatste stop van de Enduro World Series (EWS) in Schotland duidelijk het thuisvoordeel had, stond er afgelopen weekend weer een thuisrace op het programma. Frankrijk is en blijft het spirituele thuisland van enduro met een veelheid aan rijders en races. De plek in Valloire aan de voet van de beroemde Galibierpas staat al bijna 10 jaar vast op de racekalender en maakt dit jaar eindelijk deel uit van de Enduro World Series als Franse maatstaf - absoluut verdiend, zo bleek later zijn.
Van glibberig zand in Chili tot modderige wortels in Schotland, de derde EWS-ronde in Frankrijk leidde tot lift-assisted, high-speed, high-speed bonzen in de Alpen, gecombineerd met absoluut dramatisch terrein in de technische passages. Daarbij komt nog de moeilijkheid van het Franse formaat zelf. De paden zijn tot de donderdagavond voor de race uiterst geheim en kunnen dan op vrijdag te voet worden bezocht. Maar als je op de dag van de race de volle 100% wilt geven, moet je er niet aan denken om uitgebreid uit te lopen. Een dunne lijn tussen trailkennis en vermoeide benen, vooral omdat de liftondersteuning alleen beschikbaar is bij de start van de officiële race.
Op de dag van de wedstrijd zelf kunnen de renners dan een trainingsrit afleggen, op de voet gevolgd door de eerste getimede chronorit op dezelfde etappe. Wanneer een stage tot 20 minuten duurt, wordt de concentratie verdubbeld - het onthouden van elke afzonderlijke steen is een echte uitdaging.
Ines Thoma na de eerste trainingsrun:
“Hoogalpine, brutaal steile en rotsachtige haarspeldbochten helemaal aan het begin en dan een heel snel stuk waar het gewoon over een weiland gaat, maar met links en rechts lelijke dikke stenen. Dat is best lastig voor het hoofd. Mijn motto was: laat het los!”
Brutaal was hier een goed sleutelwoord. Bij de eerste race volgden elke minuut valpartijen, lekke banden en andere technische mankementen. Het doel was duidelijk: renner en motor moeten veilig de finish bereiken. Want zo’n Franse endurorace met een tijdlang zes etappes is verdomd lang. Gelukkig kozen onze renners Ines, Joe en Ludo May hun lijnen verstandig en netjes en bleven ze gespaard van het defecte duiveltje.
De mecaniciens van Canyon Crew geven de fietsen in de nacht van zaterdag op zondag een perfecte service, maar helaas waren ook met vers materiaal valpartijen niet te vermijden.
Na een volledig crashvrije zaterdag raakte Ines zondagochtend tijdens de eerste racerun op een rotsveld en kon ze haar goede startpositie niet meer verdedigen. Het was een van die dagen waarop niets echt samenkomt. Joe en Ludo vonden snel hun ritme en brachten goede runs het dal in. Ze hadden alles gegeven en als beloning kon iedereen zich verheugen op opnieuw een top tien resultaat met een 10e plaats voor Joe en een 16e plaats voor Ludo.
Joe's samenvatting van de race:
“De ronde in Frankrijk was doorspekt met vele verrassingen. De etappes zijn anders opgezet, het format is anders dan op andere plaatsen en dat geldt ook voor het racen zelf.Alle verrassingen waren geen probleem en ik had er veel plezier mee. Ik had het gevoel dat ik het hele weekend sneller en sneller ging. Ik ben erg blij met de 10e plaats.”
Na de Franse helrit is er nu een korte adempauze om de vermoeide botten en de beruchte armpump te genezen. Over drie weken vertrekken we naar de volgende uitdaging in La Thuile, Italië. De vierde ronde van de Enduro World Series komt eraan... - we zijn verheugd om te zien wat de Italianen voor ons in petto hebben.