Het enige wat persoonlijker is dan een op maat gemaakt frame is een op maat gemaakt frame dat je zelf hebt gebouwd. Fietser bezoekt Bicycles by Design en staat voor nieuwe uitdagingen.
Dit wordt vrijdagmiddag je nieuwe fiets', vertelt Pete Bird terwijl hij een koekjestrommel vol mouwen naast een stapel kale pijpen dumpt. Ik knik aarzelend, in een poging zijn enthousiasme te beantwoorden op een manier die niet het feit overbrengt dat ik terugdenk aan pijnlijke uren knutselen op school. Pete, eigenaar van Bicycles by Design, leert mensen echter hoe ze fietsen moeten bouwen sinds de eerste framebouwcursus in Groot-Brittannië in 1993. Dus hij merkte al snel mijn nervositeit op en vond bemoedigende woorden: “Ik neem aan dat je niet anders bent dan iemand anders die ik ooit heb onderwezen. Het geheel zal een uitdaging voor je zijn. Je zult zweten, vloeken en misschien zelfs bloeden. Maar uiteindelijk kun je zeggen: 'Dat heb ik gebouwd!'. En als hij op een gegeven moment tegen de muur van een café leunt en voorbijgangers je fiets bewonderen, dan ben je pas echt trots. Dit wiel is een deel van jou en zal dat voor de rest van je leven zijn. Hier, dit is je bril.'
Ontwerp voor het leven
Als beginner met een gemiddeld budget zijn mijn mogelijkheden om mijn droomframe te bouwen beperkt. Roestvrij staal is uit omdat het duur en moeilijk te bewerken is. Gewone constructie van staal en nokken is in. Tijdens de eerste gesprekken met Pete's collega Rob Wade legde ik uit dat ik iets traditioneels wilde bouwen met een moderne twist en dat ik altijd al een Columbus SLX heb gewild. Nadat hij de catalogus van een leverancier heeft bekeken, stelt Rob een Columbus Life-slangenset voor met een schuin aflopende bovenbuis voor een moderne look.
Door de grote onderbuis met een diameter van 35 mm en de 31,7 mm brede zit- en bovenbuis is de keuze aan moffen beperkt tot slechts één geschikte moffenset: Llewelyn P3. Ook heb ik gekozen voor een ontwerp waarbij de staande achtervorken naadloos overgaan in de zitbuishuls, waardoor de achterkant iets strakker oogt. Daarnaast heb ik de mogelijkheid om een andere soldeertechniek te leren kennen. Laten we hopen dat er iets uit komt dat in ieder geval de wielen vasthoudt.
Framebouwcursussen zijn talrijk en verschillen op veel manieren. Wat ze echter gemeen hebben, is dat je geen ervaring in de wereld van framebouw nodig hebt - of zelfs maar in een werkplaats hebt gezeten - om een veilig, op maat gemaakt en uniek frame te maken. Met deze geruststellende kennis starten we op maandagochtend met koffie, een oriënterend gesprek en meten.
Bicycles by Design heeft een kamer op de eerste verdieping die Rob en Pete gebruiken om hun klanten op te meten voor hun custom frames. Dit omvat degenen zoals degene die ik ga bouwen, maar ook frames die ze voor klanten bouwen. Deze prijswinnende monturen worden Swallow genoemd. Terwijl ik trap op een fiets voor het analyseren van de zitpositie die de geometrie in een handomdraai kan veranderen, bestookt Pete me met vragen: “Trap je in bochten? Voelt uw gewicht gelijkmatig verdeeld? Met welke geometrie rijd je meestal?”.
Ik beantwoord de laatste vraag vol vertrouwen dat ik op een frame van 56 cm rijd met een zitbuishoek van 73,5° en een balhoofdbuis van 155 mm. Dus ik ben verrast als Pete een frame van 57,5 cm voorstelt met een zithoek van 74,5 ° en een balhoofdbuis van 200 mm.
"Tweehonderd? Weet je het zeker?' vraag ik, als ik zie dat mijn kansen om een agressieve positie in te nemen op mijn toekomstige motor steeds kleiner worden. "Ja," antwoordt Piet. Dit is niet ongebruikelijk voor een sportieve fiets en geeft je over 20 jaar nog genoeg speelruimte als je ouder en niet meer zo flexibel bent. Kijk maar naar Cervélo. Ze maken al jaren lange controlebuizen zodat je..."
Zodra ik het C-woord hoor, vertel ik Pete dat hij me heeft overtuigd. Na al het meten gaan we verder op de computer. Daar wordt met behulp van CAD-software en mijn metingen een schets gemaakt. Grote balhoofdbuis of niet, het geheel ziet er uitgebalanceerd uit. Zodra de software heeft vastgesteld dat het UCI-compatibel is (wat erg goed is, aangezien ik verwacht dat de eerste verzoeken van profs om met het frame te racen binnenkort zullen verschijnen), gaat het naar de werkplaats.
Workshop idylle
De werkplaats Bicycles by Design is het droombeeld van velen die zich terugtrekken op het platteland en het leven willen leiden van een knutselende kluizenaar: zonlicht schijnt door de openslaande tuindeuren, een stapel kozijnen ligt in de hoek en de The Rolling Stones staan op de radio. Er is zelfs een hond: Sprocket.
"Hier zijn je buizen, hardgesoldeerde kabelgeleiders, kabelstoppers, uitvaleinden en laarzen", zegt Pete. "De stopcontacten zijn gegoten, dus ze zijn een poreus materiaal."
Pete legt uit dat we het frame gaan solderen. Messingsoldeer wordt verwarmd en gevuld in de interfaces tussen de pijp en de mof. Het vloeibare soldeersel vult de kleine gaatjes in de huls, waardoor een sterke verbinding ontstaat. "Bij het solderen verwarmen we het metaal bij de verbinding, voegen dan het soldeer toe en laten het in de interface vloeien", legt hij uit. "Soldeer komt alleen in de verbinding met behulp van de hitte van de soldeerbrander en capillaire werking."
De sleutel is de hitte. Als het te koud is, zal het soldeer niet vloeien. Als het te heet is, riskeer je de buis te beschadigen, die in tegenstelling tot de dikke mof een wanddikte heeft van minder dan een millimeter. Om te demonstreren pakt Pete een stuk pijp, zet de brander aan en richt deze naar de pijp. "Kijk naar de verkleuring: eerst is het rood, dan geel, dan wit en dan verbrand. Het resultaat is een gat in de leiding. En het is snel - het was niet meer dan vijf seconden. We moeten het materiaal dus langzaam opwarmen totdat het de gewenste temperatuur heeft bereikt. Het staal moet een vage kersenrode kleur hebben.”
Het is een zenuwslopende sessie, maar Pete lijkt onaangedaan door de blik op mijn gezicht en gooit het vernielde stuk staal lachend in de hoek. Hij legt uit dat we er meteen in springen en de zitbuis aan het trapashuis solderen. Ik ben echter eigenlijk nog niet klaar om de eerste set buizen ter waarde van 550 € te vernietigen. Dus ik ben blij te horen dat voordat ik een steekvlam in handen moet krijgen, ik de zitbuis moet verzachten, zandstralen en vloeimiddel moet aanbrengen.
Hoe het met het frame gaat en of alles goed gaat met het solderen volgende week, lees je hier in de blog – of in het actuele nummer van Fietser aan de kiosk.
Laat een bericht achter