Ik heb heerlijk geslapen, de wekker ging pas om 6 uur en dankzij de Transalp-routine was elke beweging perfect, zodat ik 2 minuten voor de start stipt in de formatie rolde. Startsignaal en op naar de eerste klim. Het was snel, 350 watt, maar ik huiver als ik me de edities van die race herinner waarin ik meer tegen het ontbijt in mijn keel moest vechten op de Ova Spin dan me zorgen te maken over het vasthouden van het achterwiel van de man voor me. Vandaag zat het tempo er goed in. Vrij gelijkmatig, maar zo dat bijna iedereen het bij kon houden.
Na de tunnel namen 3 mannen heel onopvallend afscheid - Benjamin Schweinester (Team Tom Siller), Helli Trettwer (Team Baier) en een Italiaan van het Chiapucci Team waren de drie vluchters van de dag. Achter hen harmoniseerde onze groep eigenlijk heel goed. In Livigno rolde er weer veel op, maar dat is bijna altijd het geval voordat het wat dunner wordt op de Forcola. Ik leed daarboven, maar de beklimming leek veel sneller te gaan nadat ik vermoedelijk niet in het felrode gebied op de eerste klim had geskied.
Helaas waren er tijdens de afdaling enkele lastige situaties met kuilen en in de laatste bocht schoot een coureur me in het achterwiel terwijl ik veel te snel reed - een val was onvermijdelijk! Ik kwam zelf weg met de schok, maar achter mij vielen 2-3 renners op de grond. Het hoefde echt niet zo te zijn en iedereen was behoorlijk geschrokken, wat de groep compleet uit elkaar scheurde. Zoals altijd vocht ik op de laatste hole op de Bernina en zat pas in de 2e groep bovenaan. Alle goeden zaten tien vooraan. Gelukkig kwamen we terug met 10 man en op het niveau kon ik eindelijk eten en mezelf ontlasten.
In Zernez dan de klassieke sprint van de snelheidsrenners en er bleven zo'n 20 man over voor de lange afstand. Ik ging spontaan naar het verfrissingsstation in Zernez en propte mijn trui vol, want ik had weer een dag van vraatzuchtige honger, toen ik het gevoel had dat er niets aan mijn benen kwam. In het goede gezelschap van Tom Gschnitzer rolde ik weer op en toen was het back to business op de Flüela, want Andi Folder startte de eerste steile trede op met 370-380 watt - zodat slechts 7 renners vast kwamen te zitten.
2 coureurs reden nog voor, Benjamin Schweinester won de korte afstand, Trettwer en de Italiaan hadden ruim 3 minuten voorsprong. We waren het erover eens dat we het op de afdaling naar Tiefencastel en op de Albula makkelijk moesten kunnen. Dus het tempo zakte iets voordat het in het "vlakke gedeelte" van de Flüela ging. Bovenaan trok Rene Stadelmann een beetje weg. We waren nog met z'n vijven: Andi Ortner, Johannes Berndl (nieuw bij het Corratec-team), een coureur van het Medrisio Racing Team, Davide Tugnoli en ikzelf. We reden goed door Davos, de tunnel en de korte tussenliggende oprijlaan, maar voor de deur was niets te zien - zelfs Stadelmann niet. In het dorp dan de mededeling van een toezichthouder: "3 man met 1 minuut voorsprong"...
Na de afdaling naar Tiefencastel en op de eerste 10 kilometer van de Albula was er nog steeds niemand te zien - dat kon niet! Dan de oplossing van het raadsel: wedstrijdleider Flurin Bezzola riep ons erbij: 2 man voorop, ruim 6 minuten voorsprong, Stadelmann met tussendoor 1:40 voorsprong. De lade viel bijna op het stuur, dat was het dan... Onmiddellijk nam de jonge Matteo het stokje over van Mendrisio en voerde het tempo op - alleen ik kon volgen, de anderen barstten de een na de ander los. Ik hielp toen veel aan de leiding en zo vonden we Stadelmann even later.
De steilste delen van de Albula heb ik vanaf de voorkant gereden, maar de afstand naar de top werd er niet kleiner op - nog steeds 5 minuten. Waar haalden ze hun kracht vandaan daarboven? Ze waren bijna 150 kilometer verder. Ik was mentaal voorbereid op een kwalificatierace op de Albula, maar dat is er nooit van gekomen. Dus de 300 watt voelde bijna aan als een wandeling, maar ik had mijn metgezel zelfs met een hoger tempo niet weg kunnen krijgen, hij was in topvorm. We kletsten over zijn races en natuurlijk kende ik ze bijna allemaal van vroeger. Het ging allemaal zo snel en we waren bijna boven toen de Italiaan voor ons verscheen. Hij stond letterlijk op en ik kroop er weer op, maar Trettwer lag nog steeds 4:30 voor op de top - deze kracht is overduidelijk!
Hij ging zonder risico de afdaling af en daarna met perfecte wind in de rug naar de finish. We hebben niets geriskeerd in de sprint naar de finish, ik lag voor, maar Matteo maakte het slim en duwde de streep omhoog - dus een gedeelde 2e plaats voor ons beiden. Trettwer zag er vrij ontspannen uit en de aankomende renners waren behoorlijk uitgeput en bedekt met zoutkorsten. De volgorde achter ons: De Italiaanse ontsnapping, Andi Ortner, Rene Stadelmann en Johannes Berndl. Na een interview, een praatje en een targetlabel, ging ik uit met Matteo - deze jonge kerel is een erg aardige vent.
De middag was nog heerlijk boven het Engadin, dus laten we naar het zwembad gaan en wachten op de prijsuitreiking. Nu, in de zon, heb ik de blog gecheckt en nu is het tijd om naar huis te gaan. Helaas volgen later foto's en is de blog alleen vanuit huis met gepast internet te raadplegen. Ik kijk uit naar de foto's van Peter Lintner en je reacties op de blog!
Tot ziens,
jouw Stefan
Laat een bericht achter