Na ons teamtrainingskamp op de Arlberg vertrokken we zondagochtend vroeg richting Hohenems, waar ter afsluiting van de trainingsweek de Highlander Cycle Marathon op het programma stond. Niet alleen voor mij is dit geweldige evenement altijd een generale repetitie voor de Ötztaler in weken en dus had ik veel gepland voor vandaag. Iedereen was vroeg in de ochtend nog best zenuwachtig, maar dankzij de geweldige helpers die de nummers uitdeelden en onze teammanagers Harald en Alex liep alles op rolletjes.
We begonnen stipt om 7 uur - het veld was bezaaid met talloze racers van Team Voralberg en heel veel goede coureurs uit de marathonscene. Na een paar kilometer was het tijd voor de bijna 00 meter lange klim naar de Bödele en het tempo was hier echt selectief - slechts een 1000-tal renners konden de kopgroep op de top houden. Ook ik was goed bediend met 15-350 watt en was blij toen ik mijn fles naar de top overhandigde en mezelf van de afdaling kon werpen. Het uitzicht over het Bregenzerwald liggend in de ochtendzon was prachtig, maar met 360 km/u op de snelheidsmeter helaas nogal irrelevant.
Al bij de Bödele kon ik een goed beeld krijgen van wie er vandaag goede benen had, maar zoals bijna altijd in het Bregenzerwald, werden de spullen eerst geparkeerd, wat weer opgerold en was er genoeg tijd om te eten. Voor de Hochtannberg stopte ik even om mezelf te ontlasten - tegen de tijd dat ik terugkwam, was een van de Italianen weggebroken en trotseerde hij alleen de verdomd sterke tegenwind. Niemand reageerde echt en na een korte poging parkeerde ik ook - de voorsprong was gewoon te groot om alleen met de wind dichtbij te komen.
Dus ging het naar de Hochtannberg en ik spaarde mijn korrels voor de laatste twee beklimmingen, de Faschinajoch en Furkajoch, waar de ervaring heeft geleerd dat de beslissing over de overwinning zou worden genomen. Aangemoedigd door vele bekenden bereikten we de Hochtannberg, passeerden de hobbelige bouwplaats voor Warth en schoten richting Lech, waar we nog de laatste meters naar de Flexenpass moesten zien te maken. Op de top werd de tijd stilgezet en de afdaling werd vervolgens neutraal beheerst - maar eerst stopten we allemaal bij het verfrissingsstation aan de Flexen en lachten we een beetje om deze ontspannen proeverij tijdens een "race".
Op de afdaling zaten we zo vast in het verkeer dat ik weer stopte om mijn remmen te sparen en weer naar het toilet te gaan. De groep was echter ver weg en ik had op dat moment veel gespeculeerd. Toen ik begon te rijden viel de ketting van mijn fiets en moest ik weer stoppen. Wat volgde was een inhaalrace, die me veel graan zou kosten, omdat ik bang was dat ik de groep helemaal niet zou kunnen inhalen. Pas in Dalaas kon ik met mijn laatste krachten de groep inhalen, eten en bijkomen, waarna de klim naar Raggal echt begon.
Maar daar had ik weer goede benen en had ik nog veel adrenaline van het inhalen en dus splitste ik de groep op totdat er nog maar 3 man aan mijn achterwiel vastzaten. Dat waren Werner Weiss en Igor Zanetti (die dankzij de Italiaanse kopman niet aan de leiding kwamen) en Johannes Berndl, die duidelijk moeite had om mijn tempo te volgen. Dus reed ik alles van het front naar onze hulppost bij Faschinajoch en verder naar Furka. Werner Weiss stopte tussendoor, maar nadat ik op de Furka behoorlijk moest vertragen vanwege maagproblemen, kwam hij terug - maar achter hem was er een gapende leegte en geen andere coureurs in zicht.
In de afdaling gebruikte ik mijn kennis van de route en reed weg met Zanetti, die vanaf dat moment ook meehielp aan de leiding. Aangekomen in Rankweil moesten we nog 15 kilometer zien te overleven met de sterkste tegenwind en in het konvooi achter ons vochten Weiss en Berndl zich een weg terug - schoten ons voorbij op de 1000 meter en er volgde een behoorlijk intense sprint naar de finish. Ik had geen kracht meer en rolde als 5e naar de finish - maar vreemd genoeg zette de neutralisatie het klassement op zijn kop en kom ik als 2e in de uitslag terecht, aangezien ik iets later over de 2e tijdmeting in Klösterle werd gerold.
Maar voor mij was dat secundair - ik was veel gelukkiger dat ik de titel van Oostenrijks nationaal kampioen in de marathon had gewonnen! Even later rolde Monika Dietl als winnares bij de vrouwen over de streep en haalde onze teamchick, de 18-jarige Max Aigner, na een geweldige prestatie in dit topveld de top 20 van het algemeen klassement. Bij de prijsuitreiking mocht ik voor het eerst de felbegeerde staatskampioenstrui aantrekken, die ik nu een jaar mag dragen in deze discipline.
Aan het eind hebben we ons hotel in Flirsch nog een keer bezocht om te bedanken voor de geweldige trainingsweek en om een foto te maken voor de Basur. Op dit moment veel dank aan baas Ales en het hele team voor het geweldige verblijf! Ik weet zeker dat we elkaar volgend jaar weer zien, want de laatste voorbereiding is de combinatie van de Arlberg Giro, het Arlberg trainingskamp en de Highlander Cycle Marathon, die gewoon perfect is. We kijken ernaar uit u weer te zien.
Tot ziens, je Stefan
Laat een bericht achter