Wielrennen: Peter Sagan is de nieuwe wereldkampioen op de weg. De Slowaak maakte op indrukwekkende wijze een einde aan vele spannende uren fietsen in Richmond. Met nog 3 km te gaan leek alles open, maar met een ongekende aanval zette Sagan alle concurrenten voor de gek en reed als solist naar zijn eerste wereldtitel. Michael Matthews pakt zilver, met de Litouwer Ramunas Navardauskas als derde. Als beste Duitser werd John Degenkolb pas 29e.
De zondag van vandaag op de Wereldkampioenschappen wielrennen was er een geconcentreerde belasting van fietsen, met alles waar we van houden. Aanvallen, tactieken, knappe individuele prestaties, sterke teams en, last but not least, een absoluut verdiende winnaar. Nieuwe wereldkampioen Peter Sagan was dit seizoen een van de meest vormende figuren met misschien wel de meest consistente prestaties in het peloton. De Slowaak toonde vandaag opnieuw zijn ongelooflijke kwaliteiten en gaf de concurrentie geen schijn van kans met een sprakeloze solorit.
Helaas verliep de dag vanuit Duits oogpunt niet zoals gepland. John Degenkolb werd in de aanloop als grote favoriet voor de titel getrakteerd, maar was over de hele afstand nauwelijks zichtbaar en eindigde op een teleurstellende 29e plaats. Tony Martin en vooral André Greipel hadden zich in de aanloop naar 'Dege' uitgeput en keihard gewerkt. De teamprestatie biedt weinig reden tot kritiek, maar helaas bleef het resultaat uit.
Michael Matthews pakte een meer dan verdiende zilveren medaille - zijn Australische team was constant aanwezig gedurende de 260+ mijl door Richmond, werkte hard en slaagde er vervolgens in om twee rijders in de top 6 te krijgen in Matthews en Simon Gerrans (10e plaats). Mooi verhaal ook over de bronzen medaille: Ramunas Navardauskas had vooraf bijna niemand op de slip, maar de Litouwer speelde slim en durfde op het perfecte moment in de kopgroep te springen. Dat hij uiteindelijk zelfs een medaille sprintte voor zijn land – mooi verhaal.
De 16 ronden van het centrum van Richmond waren een opgeblazen aangelegenheid voor een wereldkampioenschapsrace. Meteen na de start wisten acht coureurs weg te rijden van het veld, onder wie de Ier Conor Dunne, de Koreaan Park Sung-Baek en de Amerikaan Ben King. Het gat groeide al snel tot meer dan vier minuten, vooral omdat de teams in het peloton het heel rustig aan deden en zo vroeg op de dag geen tekenen van energieverspilling vertoonden.
Deze vlucht duurde tot zo'n 100km voor de finish - toen moesten de dappere Ben King en Dunne buigen voor de druk van het veld - hier zetten vooral de teams uit Duitsland, Italië en Nederland enorme druk op hen. Daardoor was er veel drukte, werd het verwarrend en ongeorganiseerd. Keer op keer waren er kleine ontsnappingsgroepen, het veld brak in kleine spleten en op het asfalt, dat glad was geworden door de lichte regen, vielen er af en toe kleine valpartijen.
Met nog iets minder dan 30 km te gaan werd het spannend en dat was waarschijnlijk het moment waarop de Duitse hoop op een medaille ten einde kwam. De Brit Ian Stannard viel aan op de geplaveide klim naar Libby Hill en had al snel Daniel Moreno (Spanje), Michal Kwiatkowski (Polen), Elia Viviani (Italië), Tom Boonen (België) en Andre Amador (Colombia) op zijn achterwiel. Zowel Degenkolb als Martin van het Duitse team misten de sprong in de sterke ontsnappingsgroep, die snel met meer dan 30 seconden wegreed.
De toprijders in de kopgroep harmoniseerden perfect en maakten het het veld enorm moeilijk om het gat weer te dichten. Aangezien bijna alle teams een coureur in de groep wisten te plaatsen, was het vooral aan de Duitse coureurs om het achtervolgingswerk te doen. André Greipel en Tony Martin zetten een enorm tempo neer, maar konden het gat maar heel langzaam verkleinen.
Uiteindelijk, 20 km voor de streep, wisten enkele renners, waaronder John Degenkolb, zich aan te sluiten bij de kopgroep, die nu slechts iets meer dan tien seconden voorsprong had op het veld. De achtervolging had echter enorm veel kracht gekost. André Greipel en Tony Martin moesten aan het eind van het veld opgeven en ook Degenkolb zag er niet fris uit. Een paar kilometer later lag het veld weer bij elkaar.
Wat daarna kwam, zal waarschijnlijk nog vele jaren worden besproken. Het was het uur van Peter Sagan – en hoe! Op de laatste klim naar 23rd Street viel de Slowaak aan met een kracht die waarschijnlijk niet alleen de duizenden toeschouwers ter plaatse, maar ook enthousiaste wielerfans over de hele wereld in verrukking bracht. De 25-jarige ploegde letterlijk over het ruige verharde pad en stortte zich vervolgens onnavolgbaar in de korte afdaling. Binnen een paar honderd meter had hij al een enorm gat geslagen dat de achtervolgers niet meer konden dichten. Geweldig! Gefeliciteerd!
Sagan, die zich moest terugtrekken uit de Vuelta na een botsing met een ondersteunende fiets, maakte echter een verrassend attente opmerking in zijn interview na misschien wel de grootste overwinning uit zijn carrière: “Een grote motivatie voor mij vandaag was wat er momenteel gebeurt in de wereld en in Europa. We weten niet hoe het er over een paar jaar uitziet. Sport is altijd iets dat mensen samenbrengt, ik hoop dat dat in de toekomst zo zal blijven.” Maar natuurlijk gaf ook de vaak wat impulsieve Slowaak commentaar op de race: "Het was een beetje raar. Samen met mijn broer [Juraj Sagan] lag ik op de loer en hoopte maar dat ik op het laatste kasseistroken nog steeds in een kansrijke positie zou zitten en dat lukte. Ik had veel geluk dat de achtervolgers me niet te pakken kregen, dan had ik niet de kracht in mijn benen gehad om te sprinten."
[gemakkelijke tabel th=“0″]1.,Peter Sagan,Slowakije,06:14:37
2., Michael Matthews, Australië, 00:00:03
3., Ramunas Navardauskas, Litouwen,
4., Alexander Kristoff, Noorwegen,
5e, Alejandro Valverde, Spanje,
6., Simon Gerrans, Australië,
7e, Tony Gallopin, Frankrijk,
8., Michal Kwiatkowski, Polen,
9., Rui Costa, Portugal,
10.,Philippe Gilbert,België,
[/eenvoudige tabel]
Laat een bericht achter