De Ötztaler Fietsmarathon 2017 - een raceverslag van Tanja Dittrich / Team Lübbering
Dit jaar trapten de profs op vrijdag af met de Pro Ötztaler 5500. Ik plaatste mezelf op de top van de Kühtai en verwachtte eigenlijk een gesloten veld en misschien een ontsnappingsgroep. Maar het veld was totaal versplinterd! Men keek in gepijnigde gezichten. Het is leuk om te zien dat de profs niet anders zijn. Michael was op de baan bij de laatste van 4 passen, de Timmelsjoch. Uiteindelijk kwam iets minder dan een derde van de coureurs over de finish. Terwijl de profs "op tijd" uitstappen, worstelt de Everyman zich er doorheen, hoe lang ook...
Na dit voorproefje stonden Michael en ik zondag stipt om 05 uur op de startgrid in Sölden. Maar nu was het afwachten en warm blijven, want de start zou pas om 30 uur plaatsvinden....
De tijd ging echter sneller voorbij dan verwacht, en zo kwam het eindelijk op gang. De afdaling van Sölden naar Ötz hebben we allebei zonder ongelukken overleefd, het veld is hier altijd erg onrustig. Na de afslag naar Kühtai bepaalt iedereen zijn eigen tempo en wordt het veld recht. Michael had besloten om te rijden volgens zijn hartslag en niet veel meer dan 160 bpm. Dit plan werkte. Door de goede weersomstandigheden konden we hem op de Kühtaigut-afdaling laten lopen, waardoor de Garmin even drie cijfers liet zien. Op de Brenner wilde ik het rustig aan doen, hoewel het groepsrijden hier een hoger tempo aanmoedigt. Michael ving ook een snelle groep van 15 man, waarin hij niet door hoefde te lopen. Bij de Brenner nam Michael de eerste pauze voor een verfrissing, wetende dat de echte uitdagingen met de Jaufpass en Timmelsjoch nog voor hem lagen. Ik heb mezelf al gegeten bij de Kühtai en haastte me naar het verfrissingsstation.
De Jaufpass ligt me goed, ik heb hier mijn beste bergtijd kunnen neerzetten. Bovenal zijn er altijd aangename schaduwrijke passages.
Voor Michael was het begin van de Jaufenpass een beetje zwaar, maar na een SqueezyEnergy Gel en het vooruitzicht van het volgende verfrissingsstation op de top van de Jaufenpass, ging het weer soepeler.
Drie van de vier passen waren gedaan! Nu moest nog de 29 km lange Timmelsjoch worden overwonnen.
Op training vind je het wel meevallen en vooral het landschap is mega mooi! Met Ötzi is het anders, de benen zijn al flink geklommen en dit jaar was het rond deze tijd al behoorlijk warm. Neem dus zeker de verfrissingsstations mee om voldoende water te hebben, of vertrouw, zoals Michael, op de Oostenrijkse nationale drank, waarvan wordt gezegd dat hij je vleugels geeft, als laatste energiebron. We vonden allebei onze pas en begonnen bocht na bocht.
Er lagen nog 11 steile kilometers door hoogalpine terrein voor ons. We haalden de eerste duwende (!) deelnemers in. Nu werd het een echt gevecht, maar hier zouden we zeker niet op aandringen. Eindelijk kwam de tunnel in zicht. Nog drie haarspeldbochten, dan zou het min of meer vlak moeten zijn naar de top van de pas. Nu zou alleen nog de afdaling naar Sölden volgen. Alleen de afdaling? Er was nog steeds die klim naar het tolstation; maar ook dit ging snel voorbij ondanks lichte krampen, en toen was het eigenlijk alleen maar bergafwaarts naar de finish in Sölden. Het enthousiasme van de toeschouwers en de stemming aan de finish waren overweldigend. Het weer speelde de hele dag perfect mee, en dus kon Michael zijn eerste Ötzi na 9:19:44 afmaken met een totaal van 936 (518 AK) zeer tevreden en zeer uitgeput. Wat mijn streeftijd betreft: net buiten de maat is ook voorbij! Het doel was minder dan 10 uur, de realiteit was 10:02 uur (en dus 69e en 27e plaats in het AK). Dat zou geen excuus moeten zijn, maar de RAA Challenge kostte me een korrel of twee, wat ik waarschijnlijk onderschatte bij het plannen van de race. Ik worstelde om mijn rugpijn op tijd onder controle te krijgen met massage en taping. Conclusie: ik moet er volgend jaar weer heen!!
Laat een bericht achter