Door Lennert Lifka
Dit jaar waren we weer in Vrsar en ik ben er trots op dat ik mijn verslagen een trilogie mag noemen. Want ik, ook gewoon een ambitieuze fietser, schrijf dit verslag nu voor de derde keer op rij. Ook al is in een trilogie het derde deel eigenlijk de finale, toch hoop ik enkele sequels over onze toekomstige ervaringen met jullie te delen. Bij een goed verhaal horen natuurlijk altijd hoofdpersonages, spannende mensen en ondersteunende personages. Maar ik moet zeggen dat er in onze trilogie alleen hoofdrollen zijn. In Kroatië maken we allemaal deel uit van een groter geheel. En je voelt graag de cohesie die heerst tussen clubs en leeftijdsgroepen.
Ze groeiden niet alleen in aantal, en deze keer waren de ontberingen voor de metgezellen het waard, want ze werden beloond met veelbewogen dagen en nieuwe ervaringen. Dit jaar bestond haar roedel ongetemde beenkracht uit drie volwassenen, zes Thüringen en twee Bulgaren. Opnieuw stortten ze zich op de Kroatische wegen, waar ze smachtend in de gaten werden gehouden door toeterende claxonerende automobilisten en rollend tegemoetkomend verkeer, de politie en luidruchtige motorrijders. Gemixt met mooi weer, soms slechte wegen, bergen en prachtige landschappen, resulteerde dit in een typisch Kroatisch gevoel. Toen het peloton eindelijk compleet was op maandag en een dag te laat, rolde het vakkundig van de Pineta-heuvel. De reis begon met 105 kilometer bij mooi weer. Maar al in de volgende dagen werd de aanvankelijke harmonie verstoord.
Het regende, maar we reden toch op een van de twee regenachtige dagen. Omdat geen van de deelnemers een warme vacht had (zoals bij wielrenners gebruikelijk is), draaide de kleurrijke groep zich klappertandend om en had zo nog maar 76 kilometer op de teller op de tweede dag samen. Op de derde dag verstopte de bende zich achter de muren van het hotel en in de knusse tweepersoonsgrotten. Maar in de late ochtend trok het oog van de storm verder. Zo genoot iedereen van het mooie weer en de geur van de stevige bries die over het land waaide.
Uiterlijk een dag later zag elk van hen wat de Bulgaarse metgezellen op de doos hadden. Vanaf kilometer 60 werd zo'n beetje elk stadsbord gebruikt als kleine sprintscore. Bergen werden ook niet overgeslagen. Na 127 kilometer en een laatste Pineta-bergsprint kwam het publiek verspreid maar nog steeds in een goed humeur aan. Deze sprinttraditie bestaat sinds vorig jaar. Daarom werd unaniem besloten om dit de komende jaren voort te zetten. Op vrijdag 147 maart stonden er na zes winderige dagen nog eens XNUMX kilometer op het programma. Na dit stuk werden de fietsende pelgrims beloond met een rustdag op hun geleidelijke tocht naar de bekende berg Vrh.
Na deze veel te lange adempauze zat iedereen de volgende ochtend op de fiets en begon aan het derde blok met een relaxte 137 kilometer. 's Avonds nadat deze tocht achter de rug was, werden de laatste voorbereidingen getroffen voor de komende koningsrit. Laatste boodschappen gedaan, kroegen gepakt en alles op de fiets nog een laatste keer gecontroleerd. Toen het eindelijk vrijdag was, zadelde iedereen in de menigte zijn fietsen en zo vertrokken de metgezellen naar hun bestemming: Vrh. Na een lange tijd met de wind in de rug en vele meters hoogte bereikten ze de top van de berg en genoten even van het indrukwekkende uitzicht in alle richtingen. Na deze lange bergoprit keek iedereen uit naar de volgende kilometers bergafwaarts en zo begon de terugweg via de idyllische wegen op de top van de bergketen.
Na zes en een half uur arriveerde de bende bij hun goed ingerichte hol met uitzicht op zee. Iedereen was doorweekt van het zweet en je kon de inspanning aflezen van de grijnzende gezichten. Deze symptomen waren echter waarschijnlijk alleen te wijten aan de lokale sprint voor Vrsar, zoals iedereen het erover eens was. Aan het eind werd er gezegd: "Nou, ik had nog wel een paar uurtjes kunnen rijden!". Sommigen straalden instemmend met deze verklaring, anderen schudden alleen hun hoofd en liepen langzaam naar hun kamers. Ook al verschilden de meningen een beetje, iedereen was blij deze reis achter de rug te hebben en zo werd de dag afgesloten met een lang en uitgebreid diner. De volgende dag stonden de eerste vier van de groep vroeg op. Je hoorde de voetstappen van de dravende atleten en hijgend over het plein voor de accommodatie. Waarom deze vier zo vroeg wakker waren, bleef echter onduidelijk. Het aanwezige personeel meldde later een subtiele geur van ochtendgymnastiek te hebben gehoord.
Sommigen herstelden, anderen minder hersteld, voltooiden het blok en hun laatste rit na bijna vijf uur in het zadel. Langzaam sloop er een zekere droefheid in het dagelijks leven en iedereen wist dat de veel te korte tijd in Istrië niet zou duren. Ondanks het naderende einde probeerden ze elk de laatste rustdag voor vertrek te benutten om het trainingskamp optimaal af te sluiten. Er waren verschillende manieren om te ontspannen.
Sommigen kozen voor lange stads- en strandwandelingen met als kers op de taart een heerlijke lunch en een ijsje. Dit soort ontspanning diende ook om het resterende Kroatische kleingeld te besteden. Anderen gingen echter nog een stap verder en begonnen de avond onder het motto: "Je kunt in de bus slapen!". Na twaalf dagen in het pittoreske Kroatië werden de koffers in de motorwagen gepakt, de proviand op schoot genomen en toen was het al weer huiswaarts.
Laat een bericht achter