MTB: Op zondag 15.09.2019 september XNUMX nodigde de meervoudig wereldkampioen trials Marco Hösel uit voor een iets andere endurorace. Voor de vijfde keer was hij erin geslaagd om een race neer te zetten die trialsport en klassiek endurorijden combineert. Het hoogtepunt van de wedstrijd? Op elke klassementsproef waren er zogenaamde no-feet zones. Dit zijn gebieden waar je beter je voeten op de pedalen kunt houden, anders krijg je strafseconden.
Omdat ik op minder dan een half uur van Thalheim woonde, voelde ik me bijna slecht dat ik nog nooit had deelgenomen aan de Technical Enduro Race. Dit jaar gebeurde het voor het eerst. Om 08 uur betrad ik het proefterrein van motorsportclub Thalheim. Daar vonden zowel de eerste als de zesde en dus laatste klassementsproef plaats. Langzaam drong het tot me door waar ik aan begonnen was. Er lagen technisch veeleisende beproevingen voor me. Zoals je misschien al geraden had. dit waren pure podia zonder voeten. Naast de meeste gezichten die ik kende, waren er ook sterren van de scene tussen de starters, zoals Max Hartenstern en Hannes Hermann.
Om 09 uur viel na een korte briefing het startschot. In het ergste geval zou ik drie minuten kunnen verliezen op zes klassementsproeven. Dit moest natuurlijk zoveel mogelijk vermeden worden. Dus ik heb fase 30 goed bekeken en de andere coureurs geanalyseerd.
Fase 1:
Fase 1 was doorspekt met off-camber passages en verschillende obstakels die moesten worden overwonnen zonder je voet neer te zetten. Dat is me heel goed gelukt. Tegen de verwachting in reed ik vlot over de boomstammen en betonrollen die me in de weg zaten. Ik zette niet eens mijn voet neer. Mijn vriend Toni koos daarentegen bergop de verkeerde versnelling en gleed van het pedaal, wat resulteerde in een straf van de eerste paar seconden.
In tegenstelling tot normale enduro-races, keken we na onze run naar de overgebleven rijders. Pas toen de laatste renner in het e-bike klassement zijn run had voltooid, gingen alle renners verder. Dit zorgt voor een heel ontspannen toergevoel en je hebt de mogelijkheid om met alle coureurs te praten.
Fase 2:
De tweede klassementsproef was een van de snelste en steilste etappes van de dag. Na de start waren er enkele bochten op vlak terrein. Vervolgens moest er een bosweg worden overgestoken. Vanaf dat moment werd het pad aanzienlijk steiler en liep het naar de eerste voetloze zone, een "rotsroller". Vertaald betekent dit dat het een steen is die je met vaart omhoog drijft om vervolgens aan de andere kant het dal verder af te rijden. Na een korte klim volgde het sleutelpunt, een steile en tegelijkertijd rotsachtige afdaling naar de finish van de klassementsproef. Als klap op de vuurpijl was er hier een haarspeldbocht waar je overheen moest. Nogmaals, ik hoefde mijn voet nergens neer te zetten. Achteraf gezien had ik veel meer kunnen accelereren met voorkennis van de route. Maar dat is pas echte enduro: blindelings zo snel mogelijk rijden.
Fase 3:
Etappe 3 was de meest vloeiende klassementsproef. Meteen na de start reed je van een snelle, lange linkerbocht naar een krappe rechterbocht. De hele etappe was net zo bochtig als de start. Het enige knelpunt was opnieuw de no-feet-zone. Op volle snelheid moest de bestuurder 90 graden naar rechts draaien en een steile richel op. Tot overmaat van ramp zat er ook een wortel overheen. Ik kwam goed door de eerste bochten en faalde toen bijna op het sleutelpunt. Ik moest stoppen en de wortel opspringen. Ik verloor veel tijd door dit te doen, maar hoefde mijn voet niet neer te zetten. Terugkijkend weet ik niet zeker of ik op die manier echt sneller was of dat ik gewoon de strafseconden had moeten nemen. Hoe het ook zij, de rest van de klassementsproef heb ik goed onder de knie. Bij de finish werd ik opgewacht door een hulppost met heerlijke, lieve kleinigheden.
Fase 4:
De start van de vierde klassementsproef was op minder dan 500 meter van de finish van de laatste klassementsproef. Deze was steil en had de ene na de andere haarspeldbocht. Alle haarspeldbochten werden natuurlijk geïntegreerd in een no-feet-zone. In de laatste bocht heb ik het verprutst. Ik kreeg een tijdstraf van vijf seconden door een voet-drop. Het was nog erger voor mijn vriend Toni. Hoewel hij zijn voet niet hoefde neer te zetten, viel hij in een van de laatste bochten en vernielde de shifter. Gelukkig konden we hem provisorisch repareren zodat hij de race kon voortzetten.
Fase 5:
Nadat alle coureurs klassementsproef 4 onder de knie hadden, reden we richting het proefterrein, waar 's ochtends alles begon. Niet ver daarvandaan begon de voorlaatste proef. Vanaf het begin was het spannend. Je moest door een kuil rijden waar bij de uitgang twee rijen stonden. Al snel werd duidelijk dat de buitenste lijn, aanvankelijk geclassificeerd als moeilijk, de verstandigste van de twee was. Daarna ging het over een paar magere wegen die niet gemakkelijk de vallei in te rijden waren. Na verschillende U-bochten, die erg leuk waren om te rijden, gingen we over een laatste korte steile steile passage met wortels naar de finish. Toni en ik waren helemaal buiten adem, maar kwamen vlot en snel over de finish.
Fase 6:
De laatste etappe was vergelijkbaar met de eerste. Het was een pittige proefrit die vooraf te voet te bezichtigen was. Ik beheerste alle belangrijke passages met vlag en wimpel. Later moest ik helaas mijn voet op de grond zetten op wat waarschijnlijk het gemakkelijkste deel van de etappe was en kreeg ik voor de tweede keer een straf van vijf seconden. Toni rijdt foutloos de laatste klassementsproef af.
Ondanks kleine foutjes was het een perfecte dag op de motor. We kregen zes veeleisende enduro-proeven aangeboden die hun naam eer aan deden. Ook was het erg gezellig dat iedereen samen van podium naar podium reed en we elkaar konden aanmoedigen op de baan.
Aan het eind van de dag werd ik zevende in de Pro Class. In de Ruiterklasse zou ik als vierde zijn geëindigd. Max Hartenstern won duidelijk de Pro Class rating. Ik ben uitermate tevreden met mijn 7e plaats, ook al had ik achteraf op sommige plaatsen sneller kunnen rijden. Ook Toni was tevreden met zijn negende plaats in de Riders Class in zijn eerste endurorace.
Fazit:
Volgend jaar start ik zeker weer bij de Technical Enduro Race in Thalheim. Ik kan de endurorace alleen maar aanraden. Wie van technische singletrails en een absoluut ontspannen sfeer houdt, vindt zijn droomrace in Thalheim in het prachtige Ertsgebergte.
LET OP:
Vanwege het format is de race beperkt tot 50 deelnemers. Haast je dus en verzeker je vroeg van een startplaats.
Laat een bericht achter