Test-/productnieuws: De nieuwe Specialized Stumpjumper is de vijftiende versie van de mountainbike van de Californiërs, die voor het eerst werd geïntroduceerd in 1981. Met een nieuwe, gepatenteerde dempertechnologie met een speciaal ontwikkelde Fox Genie-demper moet aanzienlijk meer tractie mogelijk zijn. Daarnaast richtte de ontwikkeling zich specifiek op het frame en werd tegelijkertijd afscheid genomen van het bekende asymmetrische ontwerp van de Stumpjumper. We hebben tijdens de officiële lancering in Canada getest wat de fiets echt kan en hoe hij rijdt.
Specialized Stumpjumper 15 Genie – uitgeprobeerd in Vancouver!
De Stumpjumper Evo is dood - lang leve de Stumpjumper! Met de nieuwe Stumpy reduceert Specialized het assortiment van twee modelvarianten – Evo en Classic – tot slechts THE STUMPJUMPER. O neeee!!! Wat moet dat betekenen?!?!?! Stop! Je hebt gelijk…. Maar daarover later meer... Ik, Christoph, schrijf geen klassiek testrapport. Maar een lancering in het buitenland is altijd een belevenis, vooral als... ach lees zelf!
Specialized nodigde mensen uit voor het perskamp op Vancouver Island. Als je aan zo’n evenement deelneemt, wil je altijd dat alles perfect is. Daarom heb ik het heel zorgvuldig en gewetensvol ingepakt. Alles werd twee keer gecontroleerd en afgevinkt met een checklist zodat niets vergeten werd. Maar de wet van Murphy ligt overal op de loer en dus heb ik uit de schoenen die ik twee keer heb, twee keer de juiste schoen gepakt. Dit merkte ik pas kort voor de eerste afslag. De meiden en jongens van Specialized waren aardig genoeg om me te helpen met schoenen, maar helaas alleen platte pedalen. Ik heb al meer dan vijf jaar niet meer op platte pedalen gereden. Niets helpt, pedalen verwisselen, schoenen aantrekken en gaan. Door al het gedoe met de schoenen kon ik de fiets niet echt onder de knie krijgen. Ik was gewoon heel blij dat het op de een of andere manier werkte en sprong snel op de fiets omdat de rest van de groep al stond te wachten. Op de beklimmingen miste ik al snel de klikpedalen omdat ik gewoon gewend was om te kunnen trekken. Dit alles had een beetje invloed op mijn humeur en ik ergerde me aan mezelf. Ik dacht ook aan de trails en dat ik daar problemen zou krijgen als het echt op gang kwam... Toen ik de top bereikte, had ik dat ook. even op adem komen en onzin praten met de hele groep. De sfeer van de hele groep was zo ontspannen en ontspannen.
Toen op naar de eerste afdaling en bij elke meter trail was ik verbaasd over hoe weinig problemen ik had met de platte pedalen. De FSR-achterdriehoek werkte perfect en voelde veel krachtiger aan dan de veerweg van 140 mm. De geometrie was typisch Specialized – ga erop zitten en voel je comfortabel. Maar het is geen geheim dat Specialized dit heeft geperfectioneerd. Je begon al snel met de fiets te spelen en de grenzen ervan te verkennen. Op de een of andere manier had je helemaal geen last van de technologie, je had gewoon een hele goede dag op de fiets met coole mensen op bijna perfecte trails.
's Avonds werden we uitgenodigd voor de productpresentatie en werd het veel duidelijker waarom ik ondanks het gebruik van platte pedalen geen problemen ondervond. Bij de ontwikkeling van Specialized, de zogenaamde Specialized Ride Dynamics, wordt uitgebreid aandacht besteed aan de onderwerpen frame, kinematica, geometrie en chassis. Wanneer je de onderwerpen zo uitgebreid behandelt en alles wat er momenteel op de markt is negeert, kom je soms op nieuwe ideeën. Andere fietsbedrijven hebben de neiging om onderdelen van de plank te halen en de fiets daar omheen te ontwerpen. Specialized gaat hier vaak haar eigen weg en dat is ook bij de nieuwe Stumpjumper het geval. Ze kwamen dus in de verleiding om de achterdriehoek uit te rusten met nieuwe concepten, maar na metingen kwamen ze altijd uit op de beproefde FSR-achterdriehoek. Zo groeide de focus op het veerelement. De concepten van de veerelementen die momenteel op de markt verkrijgbaar zijn, zijn vaak heel verschillend. Soms zo eenvoudig mogelijk, soms voelt het als 30 instelparameters met enorme instelbereiken. Omdat mountainbiken, vooral het trailbike-segment, steeds meer een massasport wordt, denk ik dat de regressie te simpel en zeer effectief is. Niet iedereen kan of wil uren aan zijn opstelling werken. Dit is ook hoe Specialized het heeft ontwikkeld. Daarom hebben we het ophangingselement zelf nader bekeken en kwamen op het punt dat het logisch zou zijn om een relatief vlakke progressiecurve in het middenbereik nodig te hebben, zoals bij enduro-fietsen met grote slag, en een meer progressieve karakteristieke curve in het middenbereik. initiële en uiteindelijke veerweg. Dit werd bereikt door een tweetraps drukkamer in de demper die niet minder dan een geniale naam kreeg.
Een externe en een interne drukkamer, die afzonderlijk kunnen worden aangepast met behulp van afstandhouders. Vooral afstandhouders in de externe luchtkamer hebben een zeer directe invloed op het klepgedrag. Het is heel prettig dat deze vrijwel zonder gereedschap kunnen worden vervangen. Wat je nodig hebt is een schokpomp en een kleine schroevendraaier. De lucht wordt eruit gelaten, de borgring wordt losgemaakt, de demperhuls wordt teruggeduwd en je komt bij de tweedelige afstandhouders. Meer afstandhouders en de demper werkt strakker in het middenveerbereik en biedt meer ondersteuning - minder afstandhouders en de demper is voller en geeft snel veel veerweg vrij wanneer dat nodig is. Dit betekent dat je de fiets kunt aanpassen aan de voorkeuren van de rijder en het parcours. Maar als je niet voortdurend aan het chassis wilt sleutelen, zul je snel je setup vinden en plezier hebben op elke trail. De binnenluchtkamer kan ook worden aangepast met behulp van afstandhouders, maar heeft niet langer een grote invloed, maar bepaalt eerder het dempergedrag aan het einde van de veerweg.
Dit geavanceerde systeem betekent dat compressie op lage snelheid volledig kan worden aanbevolen en compressie op hoge snelheid is geminimaliseerd tot drie niveaus. De rebound is daardoor ook eenvoudig en zorgt voor zowel hoge als lage snelheid. Er is ook een grote, gemakkelijk toegankelijke vergrendelingshendel en dat is alles. Dit maakt het leven een stuk eenvoudiger als het gaat om het vinden van de juiste opstelling. Je moet alleen heel nauwgezet zijn met de instelling van de doorzakking, zodat de demper de perfecte service kan leveren. Maar dit kan worden verklaard door de karakteristieke curve.
Alsof dat nog niet genoeg innovatie is, brengt Specialized ook de volgende generatie carbonvelgen op de markt met hun eigen velgenfabrikant Roval. De Roval Traverse i9 1/1 wielen, die bedoeld zijn om platen tot een zeldzaamheid te maken dankzij hun speciale velgbasis. Het grote verschil merk je uiteraard niet bij het rijden op de velgen, maar feit is dat er na twee dagen rijden met zo'n 2 man geen enkele lekke band is gemeld, spreekt voor zich. Bovendien is de velg compromisloos gemaakt voor tubeless met een ingeschroefd ventiel.
De geometrie van de Stumpjumper 15 is op vele manieren aan te passen. De trapashoogte kan in twee standen worden aangepast. Er is ook de mogelijkheid om op een mul te rijden. De maten S1 en S2 worden af fabriek zelfs in mul geleverd. De stuurhoek kan in drie standen worden ingesteld tussen 63° en 65,5°. Dat brengt mij bij mijn openingszin: De Evo is dood – lang leve de Stumpjumper! Door de prestaties van de geniale demper en de vele mogelijkheden voor geometrieaanpassing heeft het geen zin om beide modelvarianten te behouden. Met de Stumpjumper 15 vindt iedereen zijn trailfiets.
Er werd gereden met de Specialized Stumpjumper 15 Pro. De uitrusting was zeer solide met 36 Fox XXXXXX, XO Eagle groepset en de nieuwe Marvn remmen van Sram, wielset met de genoemde Roval velgen, banden van Specialized en Yokebike zadelpen. Het pakket was zeer consistent en paste precies. Vooral de vork en de achterdriehoek sloten goed op elkaar aan.
Terug op de paden. Na aanvankelijke problemen bij het overschakelen van clicks naar flats, raakte ik er snel aan gewend en was ik zeer verrast hoe goed de fiets bergop ging. Elke klim werd snel en efficiënt overwonnen. Het is leuk om bergopwaarts te fietsen, zelfs als het een beetje technisch wordt, heb je geen problemen. En het plezier stopte niet bergafwaarts. Op technische en ruwere stukken voelde het bijna als een enduro, zelfs als het heel snel werd, en als je op een lip of wortel wilde vertrekken, veranderde het onmiddellijk in een trailfiets. Op bermen was de fiets neutraal en kon veel aan. Als je de buitenste demperkamer met afstandhouders vulde, was het verschil in korte tijd het snelst merkbaar. Hier kon je, vergelijkbaar met een gesloten compressietrap bij lage snelheid, opmerken hoe de demper hoog bleef tijdens de veerweg, maar een betere respons leverde dan een gesloten compressietrap.
Het was ook mogelijk om de fiets om te bouwen naar Mullet. Hier wordt het nog speelser en wil je de bewoners alleen nog maar van binnen benaderen, tot grote ergernis van de banden, maar het lukte mij niet om de band van de Roval Traverse i9 af te trekken. Ook al geef ik toe dat het zeer provocerend was. Er was echter eigenlijk een klein tekort in de Mullet-versie bij het bergopwaarts gaan. Als je dus zelden naar het park gaat en zelf veel optreedt, moet je het zeker bij 29 inch houden.
