Staande races zijn een integraal onderdeel van het programma van veel 6-daagse races. Het laatste officiële wereldkampioenschap in deze discipline werd twintig jaar geleden gehouden. In 1994 won de Duitser Carsten Podlesch de slotrace in Palermo achter zijn gangmaker Dieter Durst. Sindsdien is het stil geworden in de internationale competitie om de discipline die ooit zo populair was. Een bijna renaissance-achtige verfrissing beleefde men tegenwoordig in de Berlijnse Velodrom. Bijna geen enkel ander format wekt zoveel enthousiasme en vreugde op bij de kijkers. De Amerikaan Zachary Kovalcik bewijst dat de staande sport geen sport voor oude mannen is. En elk jaar opnieuw.
Met zijn onvergelijkbare stijl is hij een absolute publiekstrekker en altijd goed voor een lach. Hoe hij de sprong maakte van een fietskoerier in zijn geboorteplaats Pittsburgh naar een van de meest populaire thuisblijvers in het internationale veld en naar verschillende Amerikaanse kampioenstitels in Madison en wat zijn veganistische levensstijl inhoudt, hebben we in een kort interview als onderdeel van de 6-daagse race in Berlijn kunt ontdekken.
Hallo Zak. Je hebt net je eerste stayerrun van de Zesdaagse van Berlijn gedaan, wat een beetje achterhaald is. Hoe ben je met fietsen in aanraking gekomen?
In tegenstelling tot de andere tieners wilde ik op mijn zeventiende geen auto. Ik ben opgegroeid in de punkrockscene en iedereen gebruikt de fiets om naar het werk of school te gaan, 's middags af te spreken of een kleine toer te maken. Het was gewoon wat informeler. Op mijn 19e ging ik eindelijk aan de slag als fietskoerier en kwam ik voor het eerst echt in aanraking met fietsen. Toen ben ik me in de techniek gaan verdiepen.
Wanneer heb je je eerste race-ervaring opgedaan en hoe is de overstap naar het baanwielrennen tot stand gekomen?
In het begin was het gewoon een baan voor mij. Ik hield van buiten zijn en sporten. Ik was een van de weinigen die destijds een baanfiets gebruikte voor mijn werk als fietskoerier. In mijn eerste jaar op de baan deed ik mee aan een aantal North American Courier Championship alleycat-races. Grappig genoeg won ik het algemeen klassement op mijn baanfiets. Toen verhuisde ik in 2006 naar Portland, Oregon en daar was een wielerbaan. Ik ging naar een race en vanaf dat moment ben ik verslaafd.
In 2007 trok ik de aandacht van een trainer en ging met hem aan de slag. Hij bleef me motiveren tot ik een categorie 3 rijder werd en me vervolgens kwalificeerde voor de nationale kampioenschappen en daar op het podium kwam. Mijn liefde voor baanwielrennen is sindsdien niet veranderd.
Zijn er doelen die je jezelf hebt gesteld voor de komende jaren?
Ik wil blijven deelnemen aan de stayerraces, het is erg leuk voor mij. De 6-daagse vluchten staan bovenaan mijn lijstje, maar helaas zijn er alleen de wedstrijden in Zürich en Berlijn waar de stayer discipline op het programma staat. Anders rijd ik ook de Zesdaagse in Kopenhagen of de 3-daagse race in Los Angeles, beide in Madison. Maar ik ben ook enthousiast over de World Cups in scratch, dat zou de volgende stap zijn die ik zou willen zetten.
Het is al uw derde bezoek aan Duitsland. Wat is er zo speciaal aan Duitsland voor jou?
Dat klopt, in 2012 werd ik door Carsten Podlesch uitgenodigd om naar Duitsland te komen. Ik zou moeten proberen om stayerraces te rijden. Blijkbaar heb ik het redelijk goed gedaan. [lacht] Ik reed mijn eerste race in Chemnitz. Vorig jaar was ik voor het eerst in Berlijn en was vanaf het begin helemaal enthousiast over de stad. Op een paar steden in de VS na is Berlijn mijn absolute favoriete stad. Ik hou van de sfeer hier, de mensen zijn supervriendelijk, het eten is geweldig en natuurlijk hou ik van de 6-daagse race. Het publiek is zo blij. Ze begrijpen het format en reageren op elk klein ding dat tijdens de race gebeurt. Dat hebben we zelden in de Verenigde Staten.
Wat velen misschien niet weten, je leeft vegan. Hoe past dit in je dagelijks leven als professional? Het is zeker af en toe een beetje ingewikkeld.
Je maakt het waarschijnlijk moeilijker dan het in werkelijkheid is. Ik eet al bijna tien jaar veganistisch, een stuk langer dan dat ik professioneel fiets. Dus het maakte daarvoor deel uit van mijn dagelijks leven en het was dus niet moeilijk om eraan te wennen.
Gebruikt u speciale producten om deficiëntieverschijnselen te voorkomen?
Nee niet waar. Ik probeer zo gevarieerd mogelijk te eten en veel water te drinken. Door mijn veganistische levensstijl heb ik geen gebreksverschijnselen. Het kan echter erg zenuwslopend zijn tijdens het reizen. We hebben geweldige catering hier bij Sixdays, maar ik neem af en toe mijn eigen veganistische saus mee voor de pasta. Je moet vooruit plannen, maar je went er snel aan. Dat vind ik het leukste aan Berlijn YoYo in Friedrichshain. Ik vind het erg leuk om daar te eten.
Eerder noemde je je punkrockachtergrond. Veel mensen merken je op vanwege je ietwat ongebruikelijke stijl, met de piercings, de tatoeages en het lange, geverfde haar - gewoon een beetje punkrock. Hoe belangrijk is jouw stijl voor jou?
Ik heb er nooit veel over nagedacht om eerlijk te zijn. Ik heb mijn haar laten knippen sinds ik 15 was. Op een gegeven moment begon ik mijn haar blond te verven en mijn vlechten uit te laten groeien. Toen ik begon met racen, trok ik veel aandacht en veel mensen vonden het leuk omdat ik altijd gemakkelijk herkend werd. Het is absoluut een blikvanger en het publiek ervaart een zekere mate van entertainment. Aan de andere kant verwachten mensen het nu van mij en dus zit ik een beetje in een dilemma met mijn stijl [lacht].
Aan het einde willen we u een paar korte vragen stellen, snelle foto's om zo te zeggen. Daar gaan we.
Thuis op reis of racen?
Je ontmoet nieuwe mensen en ziet nieuwe plekken als je reist, dus ga zeker op reis!
Stationaire of gewone baanfiets?
Mijn hart ligt bij de baanfiets. Als ik zou moeten kiezen, zou ik deze verkiezen boven de speciale hometrainer.
Zware trainingen of ontspannen rondjes met vrienden?
Je moet beide doen [lacht] maar als ik zou moeten kiezen, zou het de relaxte ronde met de jongens zijn.
Bedankt voor het interview, Zachary! We wensen je veel succes en kijken nu al uit naar de komende baanrace met jou.