Lifestyle: Elk jaar worden in de herfst de wereldkampioenen gekroond. Dat is het geval bij de professionals en ook de journalisten laten het er niet bij zitten. Dit jaar werden de World Press Cycling Championships (WPCC) gehouden in Bad Radkersburg, Oostenrijk.
De deelnemers in de categorieën sprint, tijdrit en wegwedstrijd hun winnaars. Vorig jaar waren we er zelf bij en als succesvolste redactie hadden we terecht geluk. Dit keer hielden andere redacties de vlaggen omhoog. Joscha Weber (Strassacker), die de overwinning vierde in de hoofdklasse bij de heren, levert een indrukwekkend wedstrijdverslag af.
"Keer op keer gaat de angstige blik terug over de schouder. Kom dichterbij? Krijg je ons nog? Of kunnen we het? Laten we een gokje wagen, denk ik. De blik gaat weer vooruit. Nog vijf kilometer. Mijn Oostenrijkse vluchtgenoot beweegt met zijn rechterelleboog, ik moet de leiding nemen. Dus klein maken, erop drukken en tegen de wind in, die helaas van voren komt. Ik geef alles wat er na 80 kilometer racen nog is, maar de snelheidsmeter geeft slechts 44 kilometer per uur aan. Oef, hopelijk is dat genoeg, denk ik bij mezelf terwijl de regen in mijn gezicht klettert. Belgisch lenteweer in Oostenrijkse nazomer. Een mooie dag om wereldkampioen te worden.
# Voor de start werd Karel Verdonschot herdacht, die vorig jaar een dodelijk ongeval kreeg tijdens de WPCC-race in St.Anton.
Hoe dichter we bij Bad Radkersburg komen, hoe specifieker dit doel wordt. De zoveelste terugblik leert me: de voorsprong is gegroeid – en zou voldoende moeten zijn. Zelfs als mijn Oostenrijkse reisgenoot me duidelijk maakt: hij kan het niet meer meenemen. Ok, mobiliseer nu al je kracht en trek door. Verderop zie ik de voorlaatste rotonde. De jacht loopt bijna ten einde, gelukkig, want mijn benen beginnen pijn te doen. Twee bochten verder zijn we op het rechte stuk thuis, nog een laatste sprint, mijn vuist gaat omhoog, klaar. Wereldkampioen.
Nou, het World Press Cycling Championship is zeker niet vergelijkbaar met de wielerwereldkampioenschappen voor profs: slechts zo'n 60 starters in plaats van 200, 85 kilometer raceafstand in plaats van 250. Maar in tegenstelling tot de echte wereldkampioenschappen is wielrennen alleen voor de deelnemers aan de wereldkampioenschappen journalisten een hobby. Toch is het niveau in sommige gevallen verrassend hoog. Al in de eerste ronde onderscheidden vier coureurs zich met 53 km/u van het veld. Achter hen zijn gaten, de man voor me wil niet volgen, ik begin - maar te laat. Ik jaag alleen achter het topkwartet aan, maar ik kom gewoon niet dichterbij. Tussen de kopgroep en het veld moet ik op een gegeven moment beseffen dat het zinloos is. Er zijn nog bijna 80 kilometer te rijden, alleen al een zelfmoordmissie. Ik liet het veld me pakken. Ook omdat ik niet zeker weet of ik genoeg kracht heb na net een verkoudheid te hebben overleefd.
Als duidelijk is dat het topkwartet zich heeft gehaast, begint een zenuwslopende wedstrijd in het hoofdtoernooi. Aanvallen gaan, alles komt weer samen, dan langzaam tempo, niemand wil leiderschapswerk doen. Met name de numeriek sterkste factie in het veld, de Italianen, rijden het liefst alleen in de slipstream van de anderen. Een racesituatie die mij stinkt. Ik viel ongeveer tien keer vanaf het veld aan, elke keer haalde een tijdelijke alliantie van Italianen, Nederlanders en Oostenrijkers me in. Pas op de laatste heuvel in het dorp Klöch kan ik resoluut wegrijden. Gelanceerd door Werner Müller-Schell (Duitsland), trap ik op het gas in de klim van 600 meter en passeer ik de top met een lichte voorsprong. Thomas Kerschbaum (Oostenrijk) haalt me in de afdaling in, met wie ik de laatste tien kilometer een voorsprong van 36 seconden heb.
Aangezien er geen coureurs uit de hoofdklasse in het topkwartet zitten, is de vijfde plaats algemeen genoeg voor mij om mijn leeftijdsgroep te winnen voor Werner Müller-Schell en Vicenzo Moretti (Italië) in de helaas zeer magere categorie heren 1. Een beetje later sta ik met beiden op het podium en geniet van het volkslied. Regen, wind en twijfels zijn allang vergeten – en verkoudheid trouwens ook.”
# WPCC-organisator Walter Rottiers (rechts) en de organisatoren.
Uiteindelijk wisten de Duitse starters de meeste medailles te verzamelen in de respectievelijke disciplines en leeftijdsgroepen. In 2015 vindt de 16e WPCC plaats in Oudenaarde en worden zo'n 140 deelnemers verwacht.
Laat een bericht achter