Blog: zon, zand en zee. Dat klinkt als een fijne vakantie voor de meesten van jullie, toch? Voor mij is het meestal werk, ook al beschouw ik het elke dag als een voorrecht. Na maanden de hele wereld over te hebben gereisd en een volgepakte tweedeurs Ford Focus zijn we eindelijk terug op ons favoriete eiland: Mallorca.
Onze terugkeer veroorzaakte veel ophef, veel bezoeken aan vrienden en een brief van de burgemeester van de stad Felanitx met de beste wensen voor mijn overwinning in Ironman Malaysia. Sinds twee jaar heb ik dit eiland in mijn hart gesloten en ik ben blij dat ik hier zoveel tijd kan doorbrengen. Mallorca is voor mij leven, rust, sportfanatisme, prachtige landschappen en een paradijs voor fietsers.
Ver weg van het toerisme genieten we van urenlange tochten door het Tramuntana-gebergte, langs de kust. En als we na enkele uren in het zadel nog niet genoeg hebben, gaan we onze lokale berg, San Salvador, op. Afhankelijk van de dagelijkse stemming probeer je je nieuwe persoonlijk record neer te zetten, wat na 150 km soms nog niet zo eenvoudig is. 😉
Zodra je "izquierda", "derecha", "coche" en "cerveza" in je Spaanse vocabulaire hebt, ben je klaar voor deze tour.
Eén hoogtepunt probeer ik zo vaak mogelijk mee te nemen: elke zondag is er een grote rit met de lokale wielrenners. Zodra je "izquierda", "derecha", "coche" en "cerveza" in je Spaanse vocabulaire hebt, ben je klaar voor deze tour. Het is luider dan in Duitse wielergroepen. Je weet al van een kilometer afstand dat er een Spaanse fietsgroep opschiet. Wat ons soms in de oren klinkt alsof mensen op het punt staan te vechten, is het normale Spaanse gespreksvolume. Maar deze fietsunits zijn erg leuk. Nadat een week geleden de nieuwe weg naar Cap de Formentor klaar was, was het vandaag tijd om deze te testen. Het trefpunt is om acht uur, de eerste twee uur zijn altijd wat zwaar, want de heuvels worden omhoog geduwd zoals alle fietsers, korte drinkstop, dan vliegen over het nieuwe asfalt om uiteindelijk mooi naar huis te rollen. Na vijf en een half uur zijn we terug in ons rustige stadje en slaan een café in voordat de jongens naar huis rijden naar hun vrouwen, die op de een of andere manier proberen de paella niet koud te laten worden.
Na twee weken trainen in het heerlijkste zomerweer in oktober - 30 graden en geen regen - heb ik nog vijf weken hard trainen voor de boeg voordat ik aan mijn volgende grote reis naar Ironman Western Australia begin. Ook al weet ik nog niet hoe deze weken eruit gaan zien, één ding is zeker: mijn coach Jo zal me opnieuw perfect voorbereiden. Ik hoop alleen dat ik ooit tijd zal vinden om te genieten van een café con leche en wat bocadillos onder een blauwe hemel in een van de plaatselijke cafés.
Zonnige groeten van het eiland,
Diana
Laat een bericht achter