Ik heb echt geen zin om met dit weer op mijn nieuwe fiets te stappen. Maar mijn coach Jo zit naast me in de auto en zegt dat dit een baan is die ik moet doen voor Ironman Lanzarote. Met tegenzin stap ik uit en pak mijn Fuji Norcom uit de kofferbak. Hoewel ik een conservatieve set-up heb gekozen (met dank aan DTSwiss voor het sturen van een plat 39er voorwiel op het laatste moment), trekt de wind aan het stuur en laat het heen en weer flapperen. Maar ik moet dit deel van het wedstrijdparcours rijden - op de dag van de wedstrijd worden ook windpieken tot 50 km/u aangekondigd.
Dus ik ben des te meer verbaasd dat ik op de fiets op sommige plaatsen moeite heb, maar ik had veel meer moeilijkheden verwacht. Als ik echter de Feuerberge oprijd, heb ik geen zin meer: geen wattmeter, bergop, 40 km/u tegenwind, ik kan me bijna niet bewegen. Maar de coach staat erop dat ik de voorziene 90 minuten volmaak, er komt ook nog een belangrijke afdaling aan. Dus ik ga gewoon door. De laatste meters begint het te regenen - nu ben ik het eindelijk beu. Mijn arme coach moet het de volgende 20 minuten per auto uithouden met een geïrriteerde atleet, die nog steeds geen idee heeft hoe de race over drie dagen moet verlopen.
Na deze ervaring was het me weer helemaal duidelijk waarom ik twee jaar geleden op het trainingskamp van Lanzarote zei dat ik deze wedstrijd nooit zou doen. Zeg nooit nooit! Mijn kijk op Lanzarote is een beetje veranderd door mijn nieuwe geadopteerde land Spanje, 😉 Ik wil de titel naar Mallorca brengen!
Drie dagen later sta ik geagiteerd aan de startlijn. De nieuwe Sailfish spullen (Race eendelig pak in roze en de One-Neo) passen perfect. Alles voelt goed. Het startschot is gelost. 1800 atleten springen in het water. Het is een flink gevecht, maar na 1000 meter wordt het eindelijk rustiger en vind ik mijn ritme. Ik moest echter de leidende vrouwen in de menigte laten gaan. 2:20min achter de eerste vrouw stap ik als vierde op de fiets.De wind is zo sterk als aangekondigd. Bij tegenwind lig ik scheef, bij tegenwind sta ik bijna op, maar hoofd naar beneden en door. Ik volg de instructies van mijn coach precies op. Jo en ik keken naar elk stuk van het fietsparcours in de dagen voorafgaand aan de race en stelden wattage-waarden in die ik voor elke sectie moest trappen. Het plan werkt: Na 60km neem ik de leiding en van daaruit ren ik alleen over het eiland en verzamel de beroepsmannen voor me. Terug in Puerto del Carmen werd ik overweldigd door het gejuich van de toeschouwers - wat er daarna ook komt, ik denk dat alleen al de enthousiaste ontvangst op het circuit de reis waard was!
Ik weet nog niet hoe ver de tweede vrouw is. Niemand kan het mij vertellen. Op kilometer vier staat Jo bij de camera. Het valt me op dat we van tevoren hadden afgesproken dat hij alleen foto's zou maken als ik goed bezig was in de race. Hij schreeuwt tegen me dat ik 18 minuten voorsprong heb op de runner-up. Ik stopte bijna van schrik. In het beste geval had ik 10 minuten verwacht. De voorsprong is geruststellend, ik heb een goed ritme gevonden en ga gewoon door in mijn tempo. Na 20km is het gat alleen iets kleiner, een minuut minder, maar wat is een minuut, ik sta 17 minuten voor. Er kan dus niet veel meer gebeuren. Nu moet ik er op de een of andere manier doorheen. Het gejuich is gigantisch. Op de laatste drie kilometer welden de tranen in mijn ogen. Ik ben echt op weg naar mijn tweede Ironman-overwinning en het veiligstellen van Hawaii-kwalificatiewedstrijden. Ik kom vrolijk over de finish.
Pas achteraf realiseer ik me echt dat ik een van de oudste en moeilijkste races in de Ironman-serie heb gewonnen. De media-razernij was vijf keer zo groot als toen ik zeven maanden geleden de Ironman in Maleisië won. Iedereen vraagt me hoe het nu verder gaat. ik weet het niet! Zeker, Hawaï. Hopelijk blijf ik tot die tijd ongeval- en blessurevrij. En natuurlijk heb ik nog een paar wedstrijden nodig voor de Wereldkampioenschappen op het Grote Eiland in oktober. Wat dat wordt, weet ik nog niet. Allereerst wil ik nog wat langer genieten van mijn overwinning op Lanzarote.
Ik had twee verrassingen na de race. Misha (je hebt hem al ontmoet), zijn zus Hanna en haar ouders bezorgden ons een geweldige avond onder vrienden in Bad Tölz. En terug in Felanitx vroeg onze vriend en voorzitter van de triatlonclub Portocolom me of ik 's avonds naar zijn huis kon komen. Ik loop met hem door de straat. Stilte. We willen net een zijstraat oversteken als er een tumult losbarst: de hele club maakt tumult, confetti vliegt, kurken knallen: het meest liefdevolle welkom dat ik ooit heb gehad! Bedankt!
Nu zijn we nog drie weken op Mallorca voordat we weer naar Duitsland gaan voor de zomer. We willen, of liever gezegd, ons zwemmen en hardlopen een beetje aanscherpen.
Zonnige groeten uit een heet Mallorca,
Jouw Diana
Laat een bericht achter