Lifestyle: Zoals elders kort vermeld, waren we aanwezig bij een van de laatste grote wielerevenementen van het seizoen in Rome: de Granfondo Campagnolo Roma. Een van onze redacteuren had zelfs het genoegen om aan de race zelf deel te nemen. Hieronder zijn onopgesmukte verslag van de 123 km door Midden-Italië.
Der Start
Het is 6 uur als ik eindelijk toegeef aan de schrille wekker naast mijn hotelbed in het centrum van Rome. Een uurtje later sta ik aan de start van de Granfondo Campagnolo Roma 00 met een licht ontbijt op mijn buik. Achter me gloeit het Colosseum in het zachte rood van de ochtendzon. Met startnummer 2014 sta ik vooraan in de rij - achter mij staan bijna 30 andere wielerliefhebbers die bijna niet kunnen wachten tot ze eindelijk kunnen trappen. Iets na 3.500 uur is het zover, het begint.
De eerste kilometers beweegt het veld zich dicht opeengepakt over de geplaveide straten van de prachtige Romeinse oude stad. Voorbij het Forum Romanum naar de zuidelijke buitenwijken. Op deze vroege zondagochtend stonden overal toeschouwers langs de straten om de deelnemers aan te moedigen – een fijn gevoel. Ik rijd vandaag op een testfiets met de nieuwe Super Record groepset die Campagnolo ons ter beschikking heeft gesteld - een test hiervan volgt binnenkort op Velomotion. Eén ding is in ieder geval zeker: als het mij vandaag niet lukt, mag het op de fiets niet mislukken.
Scherven brengen ongeluk
De eerste bijna 30km gaan over goede, brede wegen door het platteland rond Rome. De eerste groepen zijn nu gevormd en het veld begint stilaan op orde te komen. Aangezien ik in een trainingsconditie aankwam die sterk verbeterd kon worden, concentreer ik me op mijn eigen tempo. Na zo'n 20km - ik rijd in een kleiner groepje renners - zie ik ineens wat gebroken stukken in de berm, maar helaas kan ik niet op tijd remmen en dan gebeurt het zoals het moet: lekke banden. Als ik afstap, realiseer ik me pas de omvang: hij heeft zelfs beide slangen. Na een paar minuten en actieve ondersteuning van een andere bestuurder (bedankt op dit punt!), ben ik weer klaar om te rijden.
Na 29km wacht het eerste van vier bergklassementen. De route slingert omhoog langs het Lago di Castelgandolfo naar het kleine stadje Castel Gandolfo, dat vooral bekend staat om zijn pauselijke residentie. De beklimming is veeleisend en vooral de laatste meters vergen alles van mijn benen met een stijgingspercentage van ruim 11%. Maar hoe dichter ik bij het doel kom, hoe meer mensen langs de kant van de weg staan, me aanmoedigen en aanmoedigen. Toch ben ik heel blij als ik boven ben en het eerste bevoorradingspunt al zie.
Achtervolgd door pech
Dus, fris aangesterkt, gaan we verder. Dit wordt gevolgd door de afdaling terug naar het meer van Albano. Het uitzicht vanaf de onverharde weg is prachtig - helaas vereist de weg met kuilen veel aandacht, waardoor er weinig tijd overblijft om van het uitzicht te genieten. De slechte wegomstandigheden gingen door tot de tweede beklimming, je ziet steeds weer verloren waterflessen op de weg. Kort voor de tweede klim kan ik mijn pech bijna niet geloven: mijn achterwiel staat weer plat. Ik stap enigszins wanhopig af. Zonder nog een vervangende slang sta ik nu een beetje hulpeloos aan de kant van de weg. Maar eigenlijk heb ik pech: nog geen twee minuten later stopt een van de twee scooters naast me voor technische assistentie. Mijn hele wiel wordt zonder meer omgewisseld, ik krijg een ophaalnummer voor na de race en daar gaan we. Superservice.
Op de tweede grote klim naar Rocca Priora compenseert een adembenemend uitzicht over het groen van Midden-Italië de zware 600 meter. Eenmaal boven is er een korte afdaling die direct leidt naar de derde en laatste langere klim. Ik merk langzaam maar zeker dat ik vrij ongetraind begon - ik loop nu op mijn tandvlees. De tweede maaltijdstop is erg handig voor mij en ik versterk mezelf voor de laatste 40 km terug naar Rome.
Bijna daar
Hoewel het laatste deel van de route geen lange beklimmingen of moeilijke wegomstandigheden heeft, sta ik voor een andere uitdaging: Plotseling neemt het autoverkeer om me heen aanzienlijk toe. Terwijl je de auto's op de route van de afgelopen 90 km op één hand kon tellen, heb ik soms het gevoel dat ik in de spits van een grote Europese stad zit. Dit heeft ook tot gevolg dat de eigenlijk goede bewegwijzering een beetje verloren gaat en zowel ik als de andere deelnemers meerdere malen rondkijken om er zeker van te zijn dat ik niet verdwaald ben. Op de kruispunten proberen de carabinieri natuurlijk het verkeer te regelen, maar wie Italië kent weet hoe goed dit werkt. Uiteindelijk haal ik echter ternauwernood de finish aan de voet van de Caracalla Baths in Rome. Dolblij maar uitgeput ga ik naast mijn fiets zitten en kijk uit naar het pastafeest, waarvoor elke deelnemer door de organisator was uitgenodigd.
Al met al moet ik zeggen dat de Granfondo echt een geweldige ervaring was. Ondanks mijn slechte voorbereiding, de pech met de platvoeten en de laatste 30km door de waanzin van het Italiaanse verkeer, heb ik veel plezier gehad. De wedstrijd is een reis waard voor elke ambitieuze amateurwielrenner!
Laat een bericht achter