De aankomst op de luchthaven van Frankfurt gaat gepaard met gemengde gevoelens: vreugde en verdriet. Met dit soort weer zou ik graag weer in het volgende vliegtuig stappen en naar Mallorca vliegen, daar weer trainen en de teleurstellende race in Australië achter me laten. Helaas zijn er geen races eind december of begin januari, het seizoen is voorbij. En bovendien was er iets! Al weken kijk ik uit naar de tijd na de Ironman Australia: peperkoek, stollen, kerstkoekjes, gebraden gans, kaarslicht, kerstverlichting. Dan word ik weer een kind. Het is pas half december, maar aangezien het al duidelijk is dat we kerst op Mallorca gaan doorbrengen, halen we kerst gewoon naar voren en brengen we alvast een paar kerstdagen door met ons gezin.
Al onderweg van Frankfurt naar Jena liggen de eerste peperkoeken in de auto. Dat wekt de geesten en ik haal Jo over om een korte omweg naar Eisenach te maken en snel naar de Wartburg te rennen. Als Thüringer moet ik met pijn in het hart toegeven dat dit mijn eerste bezoek aan dit prachtige kasteel is. De motregen en stormachtige wind voeren ons eeuwen terug naar de mijnzangers, Luther en Wagners Tannhäuser. Een behoorlijke temperatuur- en cultuurshock vergeleken met Australië!
Thuis in Jena staat mama ons al op te wachten met een gebraden gans. Wat een genot: de hele familie is er, alles is versierd voor Kerstmis en het eten is gewoon een traktatie voor de smaakpapillen. En ik kan mijn ouders en mijn neef Pauli overhalen om het weekend in Karlovy Vary door te brengen. Op vrijdag vijf minuten voor twaalf halen we alsnog het registratiekantoor en hebben de achtjarige Pauli een paspoort afgegeven – voor kinderen is er gelukkig geen wachttijd. De teleurstelling is des te groter als we niet gecontroleerd worden. Maar uiterlijk als hij me in april op Mallorca komt bezoeken, zal hij het kunnen laten zien - gelukkig!
Karlovy Vary - de stad lijkt uit een andere wereld te komen. Het lijkt wel een sprookjesstad. Slenteren door de straten van de stad, drinken uit de warmwaterbronnen en stoppen om te eten zorgt ervoor dat je van het leven geniet. Het hoogtepunt is natuurlijk de tandradbaan "Diana", die naar de uitkijktoren "Diana" leidt. Maar mijn ouders en Pauli mogen dit niet weten. Bij lichte regen en ijzige temperaturen jaag ik ze de berg op - iedereen op de top is klaar met de wereld, scheldt mijn stomme ideeën uit en wil geen meter meer lopen. Wat een verademing is deze tandradbaan - 10 minuten later is iedereen blij en op de een of andere manier trots dat ze de top te voet hebben beklommen.
Na dit heerlijke weekend, waarin ik heb genoten van de Midden-Europese winter, is het eindelijk tijd om terug te gaan naar Mallorca. Ik kan je niet vertellen hoe blij ik ben om hier weer te zijn! Hoe groot is de verrassing als ik de voorzitter van de Triathlon Club Portocolom ontmoet en hij me trots hun kerstvideo laat zien: "Yo quiero irme a Malaysia...a correr ya pedalera, también a nadar, también a nadar y ver a Diana Riesler que el Ironman gana..." Ik heb geen woorden voor woorden - wat een eer! We kennen elkaar pas een jaar. Dit is voor mij het grootste kerstcadeau.
Aangezien ik al kerst met mijn gezin mocht "vieren", betekent dat zwemmen, fietsen en hardlopen tijdens de feestdagen. De kleuren op het eiland zijn adembenemend op dit moment. 's Morgens is het nog wat vochtig, maar 's middags is het 17 graden Celsius en is het gewoon een genot om hier te zijn.
De spannendste avond van het jaar: oudejaarsavond. Wat doet een topsporter daar? 4 km zwemmen om acht uur 's ochtends, een Pan Mallorquin met café con leche eten in het café, om elf uur weer 4 km in het koude water springen, boodschappen doen, 15 kilometer rennen over de heuvels rond Felanitx, genieten van de zonsondergang, heerlijk voor het avondeten en op de een of andere manier sluiten mijn ogen om tien uur. Opnieuw sliep ik de nacht der nachten door - en ik ben er niet een beetje verdrietig om. Het mooiste vind ik op de eerste dag van het jaar opstaan en op de fiets stappen, een paar mensen knipperen af en toe hun huizen uit, maar je hebt de straten voor jezelf en kunt volop genieten van de natuur en een unieke rust.
Er is één grote verandering: Na vier jaar in teamTBB wordt 2015 het eerste jaar dat ik niet met het bekende TBB-logo aan de start sta. Het meest succesvolle triatlonteam ter wereld gaat sluiten. Veel dank aan Alex Bok, Brett Sutton en Jo Spindler dat ze me in het team hebben opgenomen en mij, toen nog een volkomen onbekende atleet, de kans gaven om een pro in triatlon te worden. Ik heb dit jaar laten zien dat het de juiste beslissing was met mijn eerste Ironman-overwinning. 😉
Ik wens alle lezers van deze blog een gelukkig nieuwjaar! Nu zou ik 100 dingen kunnen opsommen die ik wil dat 2015 je brengt. Maar jij kent je verlangens het beste. En ik zou willen dat ze allemaal uitkomen!
Laat een bericht achter