Na een stevig ochtendzwemprogramma staat vijf uur fietsen op het programma. De finish van de eerste etappe van de Vuelta de Mallorca zou op slechts 15 kilometer van onze woonplaats moeten liggen. Met een beetje rekenwerk plan ik ons oefenrondje zo dat Markus en ik precies bij de finish in Campos zijn. Als we in de stad komen, is alles stil. Het voelt niet als een grote race. Alle grote Pro Tour-ploegen staan aan de start.
We dwalen wat rond in Campos en ineens staan we voor een wegversperring. 200 meter verderop gluurt de bus van het eerste elftal de hoek om. En vlak erachter is het finishgebied met alle mensen die we in de stad hebben gemist, een enorme menigte toeschouwers. Iedereen is al erg enthousiast. Het geluidsniveau blijft toenemen door politie, commandovoertuigen en helikopters. We staan daar tien minuten en verwachten elke seconde het veld. Whoosh… de kopgroep schiet voorbij in 2 seconden. De jongens sprinten voor de overwinning van de dag. De snelheid is ongelooflijk. gekte!
De overgebleven coureurs rollen langzaam het finishkanaal in. De ploegauto's slingeren langs ons heen. Plots zwaait er iemand vanuit de Cofidis-auto - dat is de monteur van ons huis, onze vriend Toni! Hoe komt hij in het Cofidis-begeleidingsvoertuig?
We gaan terug. We moeten zelf trainen en kunnen niet de hele dag naar wielerwedstrijden kijken. We moeten nog een paar kilometer rijden, plan is plan, anders krijg je problemen met de bus. De weg uit de stad leidt ons door de paddock. Daar zien we de Lotto-bus. We denken bij onszelf: misschien hebben we geluk en gaan we op de foto met André Greipel. Helaas zit hij al in de teambus. Toni komt naar ons toe en we willen natuurlijk meteen weten hoe hij in het escortevoertuig van Cofidis is gekomen. Het wordt langzaam fris. We moeten verder. Maar het viel Markus op dat de jongens van Lotto allemaal uit de bus zijn en op weg zijn naar hun fietsen. Natuurlijk durven ze geen van beiden. Ze sturen mij om André te vragen samen op de foto te gaan. Helaas wist ik toen nog niet dat de dag voor hem niet was verlopen zoals gehoopt. We waren 100 meter van de finish en konden de exacte rangschikking van de renners aan de finish niet zien. Maar ondanks de merkbare teleurstelling kregen we uiteindelijk toch een mooie foto met hem.
Blij met wat we hebben meegemaakt fietsen we naar huis. De kick voelt meteen lichter aan. In gedachten vergelijk ik fietsen met triatlon. Fietsen is een deel van mij. Ik ben in aanraking gekomen met triatlon door te fietsen. Als tiener zat ik voor de tv en volgde ik elke etappe van de Tour de France rond Ulrich en Armstrong. Ook al heeft het wielrennen door de vele dopingschandalen zijn aantrekkingskracht verloren of verloren - zonder deze live-uitzendingen zou ik vandaag de dag geen triatleet zijn. En net nu de aankomst bij de finish, de spanning van de toeschouwers, het glinsteren in de lucht, de waanzinnige snelheid van de kopgroep, dat was gewoon aangrijpend, opzwepend, opwindend! Ik ben nog steeds helemaal weggeblazen.
wat is moeilijker Pro wielrennen of pro triatlon? Ik ken beide kanten, maar de vraag is voor mij moeilijk te beantwoorden. Voor mij is de Ironman-afstand moeilijker dan een eendaagse wielerwedstrijd. Maar het idee om twee of drie weken lang elke dag in het zadel te zitten in een rittenkoers, elke dag een race te hebben, elke dag de grens te verleggen, elke dag geconfronteerd te worden met vallen of het gevaar van vallen, laat dat idee me doen rillen .
De zon schijnt weer warm. En de wind in de rug die ons naar huis voert, voert ook mijn gedachten weg. Mijn opwinding neemt geleidelijk af. We komen thuis met een hart vol indrukken, wind en zon.
's Avonds is er zelfgemaakte calamares, met citroen en mayonaise, een van mijn favoriete gerechten. Een waardig einde van zo'n geweldige dag!
Laat een bericht achter