Mijn training is de afgelopen weken erg goed gegaan. Allereerst is het veel trainen. En de dagelijkse routine van slapen, eten en sporten wordt na een paar weken behoorlijk eentonig. Vooral omdat ik na het laatste blok te moe en leeg ben om iets te doen of bijvoorbeeld mijn Spaans te verbeteren, wat dringend nodig is.
Een welkome afwisseling is het bezoek van Mischa, een 15-jarige junior wielrenner die Jo traint. Samen met zijn zus en zijn ouders komt hij bij ons op trainingskamp van een week.
De uitstapjes samen gaan goed. Alleen verschillende slootjes oefenen een wonderbaarlijke aantrekkingskracht op Mischa uit. Je kunt zien dat Mischa drie maanden lang praktisch uitsluitend op de rol trainde in de kelder thuis. Dankzij zijn fietscontrole komt hij altijd weer veilig de weg op.
Met een pure wielrenner in huis realiseer ik me weer hoe tijdrovend onze triatlontraining is. Het begint om acht uur 's ochtends met een zwemsessie. Als ik rond tien uur thuiskom, is Mischa net uit bed gekomen. Hij zit slaperig aan de ontbijttafel en kan zijn ogen nog niet helemaal openen - terwijl die van mij al weer sluiten na 6 km zwemmen. Na een uitgebreid ontbijt samen stappen we samen op de racefiets en na drie tot vijf uur zijn we weer thuis. Mischa springt onder de douche en ik doe als triatleet een koppelloop van 15 kilometer.
Ik kijk er dus naar uit om naar Sa Calobra te gaan! Even zwemmen en dan "slechts" 6,5 uur fietsen, niet hardlopen. Mischa was bij ons in 2014. We reden toen ook naar Sa Calobra. En nu is het grote doel van Mischa natuurlijk om zijn tijd van toen te verbeteren. We waren er allemaal zeker van dat hij dit jaar beter zou zijn. Maar niemand had verwacht dat hij 14 (!) minuten sneller zou zijn! Over het algemeen heeft de jongen een enorm uithoudingsvermogen: terwijl iedereen in een kamp het begeeft en moe en langzamer wordt, wordt Mischa steeds beter naarmate het kamp langer duurt. En hoe meer hij rijdt. En waar de volwassen sporters bij benzinestations en cafés moeten stoppen om hun koolhydraatvoorraden aan te vullen, heeft hij niets nodig, maar rijdt zes uur rond met twee fietsflessen. Ik ben waarschijnlijk de enige die wat extremer is: 6,5 uur met 0,7l water - meer heb ik niet te eten. Als ik met dergelijke eenheden niet meer nodig heb, dan weet ik dat mijn vetmetabolisme echt goed is!
Thuis is het hoofd zoals altijd leeg. Maar op de een of andere manier moet je je grijze massa een beetje op gang krijgen en ik kijk over Mischa's schouder mee naar Sudoku. Op de een of andere manier heeft het een fascinerende aantrekkingskracht op iedereen aan tafel: zes mensen tellen hun twee cent en uiteindelijk heeft elk vakje echt het juiste nummer!
Laat een bericht achter