Wat is dit voor een gevoel! Ik kan eindelijk terug zijn in wat ik het mooiste land vind: Zuid-Afrika. Je zult nu zeker je hoofd schudden en het niet volledig kunnen begrijpen. Dit was echter lange tijd het land waar ik met tranen in mijn ogen aankwam en vertrok. Helaas verkeert Zuid-Afrika in een crisis, maar de mensen zijn uniek. Volslagen vreemden namen me in huis en het motto was altijd: "Mijn kasteel is jouw kasteel". En dat is niet zomaar gezegd. Sindsdien maak ik deel uit van de familie.
Dus ik ben des te blijer dat de Ironman Zuid-Afrika mijn eerste race dit seizoen is. Ik moet de reis echter inkorten tot minimaal acht dagen: twee dagen daar (Mallorca - München - Dubai - Johannesburg - Port Elizabeth = behoorlijk vermoeiend) vier dagen in Zuid-Afrika en direct na de race weer terug! Ik zou graag langer blijven, maar de reis naar Zuid-Afrika is geen vakantiereis, ik wil een goede race rijden en na de race snel weer gaan trainen om me voor te bereiden op de volgende doelen voor het seizoen.
Eenmaal in Zuid-Afrika vliegt de tijd voorbij terwijl je je voorbereidt op de race. Laatste trainingen, materiaalcontrole, wedstrijdbriefing, mentale voorbereiding. Alles is heel gericht. Twee dagen voor de race halen ze een haai uit het water. Dat past weer prima! – Als ik ergens niet van hou, dan is het zwemmen in de grote zee en niet weten wie of wat er naast me zwemt.
De concurrentie is dit jaar moordend: waarschijnlijk is alleen Hawaï zo zwaar bezet. Zuid-Afrika is een zware race, en niet alleen omdat het zo vroeg in het seizoen is: vooral het fietsparcours is zwaar: 180 kilometer met 1600 hoogtemeters, ruw wegdek en harde wind. Het hardloopparcours is ook een beetje heuvelachtig – en heet.
Zonder kennis te hebben gemaakt met haaien, ben ik de vijfde vrouw die uit het water komt. Op de fiets volg ik strikt de instructies van mijn trainer Jo over wanneer en hoe hard ik moet fietsen. Eva Wutti haalt me in de eerste kilometers in. Ik blijf kalm en laat haar gaan. 100 kilometer later heb ik haar weer en als ik langs haar rijd, lijkt het alsof ze stilstaat. Ik kan de afstand tot de top steeds kleiner maken. Met de snelste fietstijd en een nieuw parcoursrecord ben ik nu de derde vrouw die van de fiets stapt en meteen nog meer terrein goed maak. Al snel haal ik de tweede vrouw in en houd mijn positie een hele tijd vast. Maar plotseling worden mijn benen strakker en kan ik ze niet meer optillen, een blaar op mijn voet gaat ook open en doet verschrikkelijk pijn. De laatste tien kilometer zijn puur een kwestie van wil, alles doet pijn, ik vertraag, uiteindelijk word ik ingehaald door de derde en vierde geplaatste vrouw. Maar ik kan mijn vijfde plaats verdedigen! Daarmee bereik ik mijn minimumdoel voor deze wedstrijd: Meer dan 2000 punten voor de kwalificatie in Hawaï. Omdat het de Zuid-Afrikaanse kampioenschappen zijn, levert mijn vijfde plaats nog meer punten op dan mijn Ironman-overwinning in Maleisië! Natuurlijk baal ik ook dat ik mijn tweede plek niet heb kunnen verdedigen omdat mijn benen het niet zo goed wilden doen als in de laatste tien kilometer. Maar na een onderbreking van zes maanden van het racen, was het bijna te verwachten dat ik nog steeds een beetje concurrentiekracht zou missen. En de eerste zes vrouwen stonden ongelooflijk dicht bij elkaar. De top 5 binnen 15 minuten. In veel races is er vaak meer verschil tussen de eerste en tweede plaats.
De volgende dag is de prijsuitreiking en zie ik de positieve kant van mijn resultaat: ik hield goed stand in een deelnemersveld van wereldklasse! En ik heb weer een paar harde racekilometers in mijn botten en de volgende races worden nog beter!
Na twee en een halve zware reisdag terug naar Mallorca, heb ik eerst veel slaap nodig: ik heb tenslotte drie nachten nauwelijks geslapen. Niet dat ik heb gefeest (mijn coach staat alleen feesten toe als ik win) - maar ik slaap bijna nooit de nacht na een race, ik ben moe maar ook zo cafeïnehoudend en vol ervaringen dat ik gewoon niet in slaap kan vallen. De prijsuitreiking op de tweede dag na de race duurt bijna tot middernacht en de volgende dag vertrekt mijn vliegtuig vroeg in de ochtend en kom ik midden in de nacht aan in Dubai en moet ik vroeg in de ochtend weer vertrekken. Uff.
Nu wil ik alleen nog maar een bed waar ik drie dagen ongestoord kan slapen. En dan loop ik bij de volgende Ironman niet zomaar 30 kilometer hard, maar de hele marathon! Een goed begin van het seizoen allemaal!
Jouw Diana
Laat een bericht achter