Stipt om 10 uur op zaterdagochtend vertrokken wij Keuleners richting Leipziger Neuseenland.
Na de rit van bijna 600 kilometer ontmoetten we de rest van de teamleden bij de ROTHAÍ-stand op het beursterrein. Na het ophalen van de nummers, na het inchecken in het hotel, gingen we direct naar een kleine rondrit over het circuit en een gezamenlijke uitgang.
Aangezien onze Ronny thuis is op dit gebied, konden we lastige en cruciale stukken onder de loep nemen en vooraf nadenken over de eerste tactische invalshoeken.
Tijdens het verplichte gezamenlijke diner in een Italiaans restaurant kon in een ontspannen en gezellige sfeer de geest weer worden uitgeschakeld, de slotbijeenkomst stond tenslotte pas de volgende ochtend op de agenda.
Door de vroege start moesten we vroeg naar bed, uitgerust en geconcentreerd, we troffen elkaar vroeg voor het ontbijt op zondagochtend. Samen hebben we belangrijke delen van de route nog eens doorgenomen en zijn we het eens geworden over twee belangrijke punten waar we wilden proberen het veld te decimeren.
Om 8 uur maakten we onze Fuji's klaar en reden we samen naar het startterrein bij het oude beurscentrum in Leipzig. Even oprollen en toen plaatsten we ons in het startblok. Stipt om 8.30 uur viel het startschot bij koele temperaturen en een stevige bries.
De smalle en bochtige paden van de eerste kilometers zorgden ervoor dat we vooraan in het peloton bleven om elk risico op vallen te vermijden. Een dappere ontsnappingspoging van Paul Sicking na enkele kilometers werd pas serieus toen er twee renners bij kwamen. Om de voorsprong op de kopgroep niet te groot te laten worden, zette Team Bürstner halverwege de wedstrijd voor het eerst het rennersveld op het randje van de wind. Nu was het tijd om op de hoogte te blijven, en het hele veld van chauffeurs trok als een parelketting door een smal stadje.
Daar begon een van onze gekozen sleutelplekken en we versnelden het tempo om het veld te splitsen. Sommige renners moesten al snel loslaten en er vormden zich verschillende kleine groepjes. De volgende 10 kilometer vlogen voorbij, maar door de wind was enige inspanning nodig en mijn polsslag schoot soms omhoog tot boven de 180 slagen. Terwijl de benen steeds dikker werden in het lactaat, cirkelden we met zes teamleden voor Stephan Räth in de gele trui.
Nadat we het tempo weer wat hadden verlaagd, konden individuele groepjes van achteren inhalen. Het deelnemersveld was inmiddels echter geslonken tot ongeveer 50 renners, dus in deze constellatie was het veel veiliger richting de finale.
Nadat ze de meren achter zich hadden gelaten, verzamelden een paar renners zich op een kleine klim voor een laatste aanval. Het peloton lag weer uitgestrekt, maar alle aanvallen richting de finish werden verijdeld.
Nu ging het erom de sprint voor mij zo goed mogelijk voor te bereiden om in de laatste twee kilometer niet vast te lopen of gehinderd te worden. Zoals altijd kon ik volledig op mijn team vertrouwen. Perfect gepositioneerd, kon ik als eerste de woning binnenrijden dwars door de rechts-links chicane, waarop achter mij weer een val volgde.
De laatste krachten werden gemobiliseerd voor de eindsprint en dolblij dat ik kon winnen voor mijn team.
Op dit punt gaat een heel speciaal bedankje uit naar mijn coach Enrico Poitschke, die mij al jaren met raad en daad bijstaat.
Met de zekerheid dat er in de herfst geen enkele coureur ernstig gewond was geraakt, konden we samen van het succes genieten en na de prijsuitreiking de dag van de race op de ROTHAÍ-stand afsluiten met een coole Wernesgrüner.
Ik kijk er al naar uit om je over drie weken weer te zien op het GCC-racecircuit in Schleiz!
Tot dan
Euer Daniël
Laat een bericht achter