Het verhaal is iets langer, het begon immers allemaal op dinsdag met de rit naar Füssen, waar ter voorbereiding op de Tannheim Cycle Marathon weer één van de fietsweken in Füssen op het programma stond. Maar eerst was er een langverwacht bezoek aan mijn hoofdsponsor, de firma Doser in Füssen. Zoals altijd een heel mooi ding, veel lof gekregen voor het seizoen tot nu toe en even later zat ik al bij de gasten van de hotel zomer op de fiets een ontspannen rondje gemaakt over de Plansee met een leuk café en geweldig vermaak met baas Wolfgang Sommer en gasten.
Woensdag en donderdag mocht ik ook op de fiets stappen, wat fijn is als de fietstocht op het spiekbriefje staat en niet het slachtoffer wordt van allerlei andere taken. Het was in ieder geval een heel ontspannende dag, ondanks veel afspraken en vergaderingen buiten, maar er moet iets blijven komen voor komend seizoen en daar heb ik een heel goed gevoel bij! Op vrijdag reisde ik naar het Tannheimer Tal om mijn vriend Markus en zijn familie te bezoeken Berger Hof – een van mijn (vele) favoriete stations in het Tannheimer Tal. Als fervent fietser is Markus een geweldige gastheer voor sportieve gasten en gaat hij graag zelf op tochten als hij tijd heeft.
Ik gebruikte de "stilte voor de storm" om te ontspannen, ijverig op het materiaal geschroefd (bedankt Zacherl fietsen en Stefan van Bergrijders in Vils voor de hulp!), kletste met de vele fietsers en ging met de fotograaf mee Marco Felsenhauer op tournee, die zoals altijd zeer professioneel te werk ging en mij en mijn uitrusting op gepaste wijze in scène zette. Ik heb genoten van de stilte voor de storm tot zaterdagochtend, toen was het tijd om aan te komen, voor te bereiden en eindelijk samen op pad te gaan. Met bijna 15 renners hebben we een rustig rondje gereden, de omweg naar Jungholz bezocht en de "galop" over het fietspad naar Grän. 's Avonds de noodle party, tactiek meeting, supervisor briefing en de briefing, laatste afspraken gemaakt en moe in bed gezonken.
Uiteindelijk ging om 4 uur de wekker – jammer dat ik vandaag maar ten dele kon genieten van het geweldige ontbijt in de Berger Hof – met een volle maag kan ik immers maar moeilijk accelereren. Gelukkig was alles routine bij de start, de teamrijders waren onderling goed georganiseerd, op de eerste rijen van de startgrid gepositioneerd en daar gingen we. Recht vooraan, en het tempo bepalen op het fietspad - ik denk dat het best goed werkte - er was tenminste geen haast vooraan. Op de hoofdweg dan een korte preload om op te warmen en dan eerst concentreren op Mona, die ondanks haar zware val op de marathon met gekneusde ribben en uitgebreide schaafwonden aan haar rug niet van de start kon worden weerhouden.
Ze vocht hard tot aan Jungholz, maar zoals gewoonlijk wilde ze geen hulp - een vechter van nature, onze Mona. Na Jungholz was het veld nog steeds zo'n 200 man sterk - bijna alle teamrijders waren er en het was helemaal comfortabel, ontspannen om in de race te kletsen, voor velen was het nieuw terrein dat ik ergens achteraan ergens in de derde plaats zwom en dat in een marathon... Bovenal waren de landschappen in de Allgäu een droom in de ochtendzon, dus ik denk dat de nieuwe route een absolute verrijking is - vooral voor de plezierrijders! Nauwelijks opgemerkt door mij, ergens in dit gebied gingen 10 renners weg, maar zoals eerder besproken, hadden we Stephan Schwarz een heet ijzer vooraan en stonden we niet onder druk.
Max en Ulrich dekten de overige ontsnappingspogingen perfect af, zodat Ulrich al snel in een groep zat die we op de steile Riedbergpas weer konden inhalen. Het veld selecteerde zichzelf goed, maar het ging voor mij speels en dus hielp ik Ulrich en een paar andere coureurs, die op de laatste hole net de nieuwe achtervolgende groep wisten in te halen. Toen, in het Bregenzerwald, vloekte Max, nadat er helemaal niets was gebeurd, vooruit in het veld en zijn benen bleven bungelen. Er rolde dus weer heel wat op, zelfs 2 dames en nog wat andere teamruiters. De kopgroep lag al 4 minuten voor en langzaam begonnen de berekeningen uit te maken of deze nog ingehaald kon worden.
Het hing er allemaal vanaf hoe groot de groep achtervolgers zou zijn na de Hochtannberg, want de weg door de Lechtal met stevige tegenwind kan alleen in een groep halverwege ongedeerd worden overleefd. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat niemand nog echte ambities meer had en dat de groep misschien wel zou eindigen. Dit wantrouwen nam toe toen niemand echt druk uitoefende tot Schröcken (begin van de steile Hochtannberg). De groep was al aan het scheuren, maar het was geen hoog tempo voor de toppers. Toen na de eerste schans niemand nog zijn reet optilde, raapte ik moed bij elkaar en ging alleen weg - onweerstaanbaar voor de anderen, die totaal niet reageerden en in hetzelfde tempo doorgingen.
Ik scheurde snel een groot gat, maar zou dat genoeg zijn om 4 minuten naar de top te rijden? Ik wist: als ik de pas niet zou halen, zou mijn accent een complete verspilling van energie zijn, want in de Lechtal ben je in je eentje verdwaald. Daarnaast zouden de kopmannen zeker moe zijn en de achtervolgers nog vers, dus geen goede uitgangspositie en best een groot risico. Op de een of andere manier weerhield dat me ervan om 100% te halen, maar toen de eerste renners van voren in zicht kwamen pakte ik het weer op en bij de pas lag ik ruim 1:30 achter de 5 overgebleven leiders. Ik kreeg deze informatie en een fles bij ons teamlabel - veel dank aan onze hardwerkende supervisors!
Dan vol risico op de afdaling, langs auto's, bussen door de bouwplaats, het plaatsje Warth en het beestachtige stuk grind (of liever puinwoestijn) in de korte tegenklim. Ik bad dat mijn banden in orde zouden zijn, maar zoals het hele jaar was mijn Mavic Yksion Tubular ijzersterk! Ik kon niet veel terrein winnen op de lange, rechte afdaling en er was nog steeds niets in zicht voor me. Ik zag mezelf "uithongeren" in de Lech-vallei - dat was het dan... Alle auto's zaten vast op de bouwplaats, dus er was geen hoop dat ze een briesje zouden opvangen. Ik had net vaart van de laatste steile trede toen ineens auto's en een fietser in zicht kwamen.
Ik schoot er langs, het was mijn teamgenoot, Stephan Schwarz, die geplaagd werd door krampen en geen stap meer kon zetten. Maar het had geen zin om hem te helpen, want achter de volgende bocht was de voorsprong nog te raden en ik beet op mijn tanden om de laatste meters te overbruggen. KLAAR - Ik zat erop... Totaal verbaasd waar ik vandaan kwam, nam ik meteen de leiding en instrueerde de groep over de racesituatie. Gelukkig steunden de 4 overgebleven coureurs me zoveel ze konden, maar ik nam graag het leeuwendeel van de leiding en vele mislukkingen toen de leiding veranderde, om in ieder geval een kleine voorsprong op de achtervolgers tot aan Weißenbach te verdedigen.
Het Lechtal strekte zich eeuwig uit, alleen het fietspad en de vele te dichten gaten zorgen voor afwisseling. Gelukkig kreeg ik een fles bij de Labe in Weißenbach en hadden de anderen ook al kilometers lang geen fles gehad. Toen aarzelde ik niet en liep weg, maar (zoals bijna verwacht) had ik nog steeds minstens 2 van mijn medestrijders die in hun nek zaten te hijgen, die me niet zo gemakkelijk wilden laten gaan. Gezien het feit dat ik de Gaichtpass met 330 watt opstartte en dat mijn achtervolgers naar verluidt "niets meer konden" op het vlakke, waren ze enorm "vervelend, want achter mij. Toen het vlakker werd, moest ik hard vechten, de kracht viel weg en de achtervolgers kwamen dichterbij.
Toen ik in Nesselwängle weer omdraaide en goed zicht naar achteren had, zag ik ineens een groep van 7 of 8 mensen - voor hen een motorfiets - de schok was groot - dat moest de achtervolgende groep zijn! Dat was misschien een minuut, zo niet minder en nog 7 kilometer naar de finish... Voor mij duurde het net zo lang als de rest van de race, ik kreeg hechtingen in mijn zij vanuit de gehurkte zithouding en krampen werden langzaam duidelijk . Pas toen ik bij de 1000m geen groep zag en even later via de parkeerplaats en de onderdoorgang invoegde op het thuistraject, besefte ik wat ik had bereikt. Een heerlijk gevoel, want de Tannheimer is een van de thuiswedstrijden voor de vele teamrijders en partners uit de Allgäu.
Bij de finish, enthousiast ontvangen door de vele teamrenners die voor de korte route hadden gekozen en mijn hoofdsponsor - Jürgen Doser - had ik geen tijd om ergens op het gras te gaan liggen en over mijn buikkrampen heen te komen. Mentaal nog niet helemaal “aangekomen” was daar het winnaarsinterview etc. – waar ik gelukkig goede woorden voor vond en mijn maag weer tot rust was gekomen. Voor het volgende interview dronk ik de helft van het verfrissingsstation, pas toen kwam de grote groep achtervolgers rond Andi Traxl over de finish. Dus mijn adrenalinebom in Nesselwängle was waarschijnlijk een combinatie van korteafstandsrijders en mijn 2 achtervolgers en niet de achtervolgende groep - het maakt niet uit - de voorsprong van minder dan een minuut zou geen ruimte hebben gelaten voor adempauze.
Een voor een rolden de teamrijders binnen, Stephan Schwarz finishte in de achtervolgende groep, Max Aigner en Ulrich Bartholmös moesten helaas boeten voor hun noeste hulp bij de Gaichtpas. Even later kwam Monika Dietl aan de finish - zoals altijd goed verzorgd door Josef Czernin, Jörg Schmid en haar vriend Tom. Volledig uitgeput en met pijn hebben we samen voor haar gezorgd - mijn overwinning verdween snel naar de achtergrond terwijl we voor Mona zorgden. De vreugde en verbazing over haar 3e plaats en mijn overwinning met de inmiddels bijna complete ploegruiters was des te groter. We brachten de tijd door in het finishgebied tot aan de prijsuitreiking.
De opbrengst was enorm vandaag: het Kirchmair Cycling Team was bij bijna elke prijs vertegenwoordigd, Mona won haar leeftijdsgroep en de 3e plaats algemeen, Stephan Schwarz werd alleen door Andi Traxl verdrongen naar de 2e plaats in zijn AK (8e algemeen) en aanvoerder Stefan behaalde zijn 4e overwinning op de 7e editie van de Tannheimer Cycle Marathon! Een geweldig weekend voor het hele team voor de deur - dus het kan doorgaan! We zien elkaar snel weer op de Arlberg, waar het laatste gezamenlijke trainingskamp voor het grote hoogtepunt, de Ötztaler Cycle Marathon, op het programma staat. De Arlberg Giro en de Highlander Cycle Marathon zijn de laatste generale repetities voor de hoogtepunten aan het einde van het seizoen.
Als je zin hebt, kun je ook spontaan bij ons komen - in Hotel am Arlberg hebben we de perfecte voorwaarden voor de gezamenlijke trainingsweek, waarvoor ook coureurs die ons team willen leren kennen, zijn uitgenodigd. In oktober komt er weer een nieuwe traktatie - samen met de Ritter Hotel in Tannheim is er een lang weekend, waar een paar ontspannen fietstochten, maar ook gourmet & wellness op het programma staan. De perfecte gelegenheid om aan het einde van het seizoen tot rust te komen en te genieten van een paar dagen actieve ontspanning in Tannheim & de Allgäu!
Laat een bericht achter