Dit weekend vond voor de zevende keer de Zillertal Bike Challenge plaats. Er waren drie fasen te beheersen. Twee daarvan in racemodus, één als begrafenisrit. 162 km, 5.345 hm, 5 bergbanen zijn de belangrijkste gegevens in de strijd om de titel Prince of the Mountain 2015. Hoe ik me voelde lees je hieronder:
Zoals Velomotion in samenwerking met CENTURION een paar maanden geleden een startplaats met een allround zorgeloos pakket voor de Zillertal Bike Challenge geadverteerd, was mijn doel voor het seizoen duidelijk bepaald. En ik wist me staande te houden tegenover tal van concurrenten, die allemaal even interessant waren voor deze campagne. Mijn reis naar het Zillertal is begonnen!
Woensdagochtend begon mijn reis naar het prachtige Zillertal. Ook al voorspelde de weersvoorspelling alleen het allerbeste, ik pakte alle kleren die ik thuis nog had liggen met zorg in. Trouw aan het motto: waarom heeft de fabrikant de tas anders zo groot gemaakt?
Dus stapte ik stipt om 7 uur in de trein in Baddeckenstedt met het vaste voornemen om een geweldig treinverjaardagsfeest te geven. Hoe erg het de andere passagiers ook irriteert. Je wordt maar één keer 22! Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het echt een geweldig feest was. Een stuk kruimeltaart en mijn telefoon die trilde van WhatsApp- en Facebook-felicitaties waren zo'n beetje de enige dingen die me aan een verjaardag deden denken. Maar dat geeft niet, ik heb nog genoeg verjaardagen (ook al is het niet mijn twintigste)! Na ruim 20 ½ uur (dankzij de treinvertraging) was het zover. De treindeuren gingen die dag nog een laatste keer voor me open en ik was gearriveerd. De Zillertaler Alpen torende voor me uit en de voorpret groeide.
Het kostte me wat moeite om Hotel Eder te vinden, want slim als ik ben, had ik niet eens gekeken waar ik heen moest. Gelukkig zijn Oostenrijkers eigenlijk altijd aardig en behulpzaam en ben ik net zo sociaal. Een mengsel dat ook onder deze omstandigheden zeer effectief is.
Check-in was eenvoudig en ik checkte in op mijn kamer, douchte en had een fantastisch diner. Over de dag van aankomst valt denk ik niet veel meer te vertellen.
Donderdag gebeurde er tot 13 uur niet veel: uitslapen, ontbijten, “chillen”, wandelen en vooral wachten. Dat eindigde om precies 06:2016 uur. Een sms van Mario (Centurion Service Team): "Hallo Lennard, we zijn in de Festhalle in Fügen. Je Centurion Backfire-team wacht op je! Tot straks…” De actie begon. Als een gek pakte ik wat spullen en nam de Zillertal Bahn naar Fügen. Het was zover, dus daar lag hij voor me, een gloednieuwe Centurion Backfire XNUMX, mijn gloednieuwe Backfire. In ieder geval voor de komende drie racedagen.
- Een goede gelegenheid om mijn excuses aan te bieden aan iedereen die ik die dag een beetje over het hoofd heb gezien. Iedereen die de kans krijgt om op deze fiets te rijden zal mij begrijpen. –
Race hardtail van 8,8 kg lag nu voor me. Helm op, schoenen aan, zadelhoogte afstellen en op de fiets, niet rijden maar racen. Het werd me al snel duidelijk dat dit wiel alleen de standen 0 en 1 kent. Ofwel vol gas ofwel ernaast staan en terug willen schakelen.
Nadat de zitpositie goed was, was er een flinke portie bami met startpapieren en de rijdersmeeting als toetje. Natuurlijk fietste ik terug naar het hotel, intussen was ook het Centurion Vaude-team gearriveerd bij het hotel. En het volgende hoogtepunt stond me al te wachten. Daar lagen twee sets Centurion Vaude teamkleding voor me klaar.
vrijdag ochtend: De wekker ging zoals gewoonlijk vroeg. Het was zover: Dag 1 van de Zillertal Bike Challenge. Met moeheid viel het vanmorgen niet mee. Vol euforie zat ik zoals afgesproken om 6 uur aan de ontbijttafel. De anderen kwamen later, dus ik gebruikte de tijd om wat frisse lucht te krijgen. Na het ontbijt maakten we ons allemaal klaar om te gaan hardlopen. Om 8 uur zaten we al op de fiets en reden onder begeleiding van een cameraploeg naar de start in Fügen. Vrijdag was ik niet enthousiast. Ik wist dat de vorm goed was, ik zat op een van 's werelds beste fietsen en hoeveel ik er ook finishte, ik kon de ZCB nooit kwijtraken. Als winnaar van een teamplaats bij Velomotion/Centurion is dit ondenkbaar.
De start was hectisch en zo gebeurde het dat de cameraman recht voor ons chauffeurs uit het rijdende voorste voertuig kwam. Het was voor ieder van ons belangrijk om in een goede uitgangspositie te zijn voor het betreden van de eerste berg in Hoch Fügen. Het tempo was bruut, iedereen heeft alles gegeven om de eerste dag geen grote achterstand te hoeven boeken. In Hochfügen werd ik derde, maar verloor een paar posities bij het tanken van de flessen en stapte als zesde of zevende in de kabelbaan. In de afdaling naar Kaltenbach kon ik echter weer een paar renners inhalen en vormde zich een groepje, achter Benjamin Michael en Jiří Reeh aan. Ik kon snel wegrijden uit de groep en was verbaasd hoe Marcus Kaufmann me halverwege de tweede klim passeerde. Zeven of acht andere Kings-renners deden hetzelfde tot aan de finish.
In de afdaling naar Zell am Ziller wist ik Benjamin in te halen, die besloot zijn GPX-bestand te geloven. Als gevolg hiervan raakte hij de weg kwijt en kon ik de tweede plaats veiligstellen, 1:52 minuten achterstand. In de categorie U23 kon ik op de tweede heuvel een mooie voorsprong van 6:51 nemen op Alexander Hertel. De vreugde voor mij en het team was enorm, want ook Marcus Kaufmann wist te winnen en het hele Centurion Vaude-team eindigde met topresultaten. Terwijl ik me aan het opfrissen was en genoot van een van de felbegeerde massages van 10 minuten in het doelgebied voor € 2, werd mijn backfire gedemonteerd, schoongemaakt en weer in elkaar geschroefd. Een servies dat zijn gewicht in goud waard is. Fietsgerelateerde excuses waren deze keer niet mogelijk!
Om 17 uur ging ik naar de Riders Meeting, waar Jiří Reeh als winnaar van de dag werd gehuldigd en de leiderstrui mocht dragen. Op de Riders Meeting werd ook voor het eerst vermeld dat er een deelnemer in de categorie Lord ontbrak. De 36-jarige werd 's avonds dood aangetroffen tijdens de afdaling naar Kaltenbach. Een echte klap voor deelnemers, organisatoren en alle andere betrokkenen. Plots was racen uitgesloten en daarom besloot de raceleiding om de tweede dag neutraal uit te voeren als vrijwillige herdenkingsrit. Vanuit mijn oogpunt een buitengewoon goede beslissing om ons verdriet te uiten. Onze gedachten op de tweede dag van de Zillertal Bike Challenge gingen uit naar de familie, vrienden en familieleden van de overleden mountainbiker, die zonder enige waarschuwing veel te vroeg uit het leven werd gehaald!
Op dag 3 van de ZBC werd er weer live geschoten, een korte en zware etappe stond ons te wachten. Voor de start was ik een beetje misselijk. De dag van de beslissing was aangebroken. Ik was de jager en de gejaagde tegelijk. Mijn voorsprong bij de U23's moest naar de finish worden gebracht en met veel geluk lag de eindzege nog binnen handbereik. En zo begonnen we in Mayerhofen en rolden samen naar het dalstation van de Horbergbahn, waarmee we een flink deel van het hoogteverschil overbrugden. Bij het bergstation begon voor iedereen individueel de officiële tijdmeting. Samen met Jiří Reeh reed ik weg van de rest van het veld. In de afdaling kon ik een voorsprong van zo'n 15 seconden pakken, die aan het einde van Lanersbach al was opgebruikt. Er vormde zich een groep King-renners die niet bepaald hard richting Tux reden. Ondertussen begon mijn voorband sponzig te worden. Uit het zadel stappen was uitgesloten, het gevaar dat de band van de velg zou springen was te groot. Gelukkig heb ik me als een van de eerste vijf prinsen kunnen redden in de bergbaan.
Ondanks het luchtverlies verloor ik geen tijd. De Gletscherbus 1 bracht ons naar een hoogte van 2000 meter. Genoeg tijd om bij te vullen. Er lag nog 600 hoogtemeters voor ons. Hier moet dus de beslissing worden genomen. Het was voorbij met grappig. Het getreuzel van de straat was voorbij. Ieder van ons had een mes tussen onze tanden, dus Jiří Reeh en ik distantieerden ons van de voorheen ruimdenkende prinsen. In een brute aanval wist ik weg te rijden. Jiří Reeh zakte volledig in elkaar en werd "slechts" vijfde op de dag. Ik stelde de dag-, U23- en eindzege veilig. Verreweg het grootste succes uit mijn carrière tot nu toe.
Deze overwinning heb ik vooral te danken aan Velomotion en Centurion Bikes, de twee initiatiefnemers van de campagne. Zonder jullie was dit weekend niet gelukt. Ik heb onbetaalbare ervaringen met jullie gehad. Ik zal je nooit vergeten! Ik zou heel blij zijn als het nu niet voorbij was, ik heb jullie allemaal in mijn hart gesloten en we zijn echte vrienden geworden!
Ik wil ook Team Centurion Vaude, het ZBC Orgateam en alle vrienden bedanken die voor mij hebben geduimd. De reacties, vooral op social media, zijn overweldigend. Uw steun betekent een wereld voor mij!
dank u
Jouw Lennard
Laat een bericht achter