De herinneringen aan 2014 zitten nog steeds in mijn hoofd: temperaturen onder nul, regen, sneeuw en moeilijke omstandigheden om te zwemmen. Eigenlijk was het me duidelijk dat ik hier niet meer naar St. Moritz wilde komen. Nu heeft Jo me overtuigd. We pakken alles in de auto en rijden 1500 km dwars door Europa met de auto en ferry vanaf Mallorca. Omdat het perfect te combineren is met de reis, doe ik mee aan de Chiemsee Triatlon. Na een lange rit komen we met een beetje stuur in Duitsland aan. Ook al is het niet genoeg om te winnen, ik ben blij met mijn hardloop- en fietsprestaties die dag. Toch kan ik nergens op uitrusten en dus ga ik de volgende ochtend verder naar het hoogtestagekamp in St. Moritz.
Eenmaal daar kan ik het bijna niet geloven: de zon schijnt; het is ruim boven de 30 graden; er is een fantastisch nieuw zwembad; Ik ben blij Brett Sutton weer te zien. Kortom: alle zorgen die ik meebracht van het verblijf van vorig jaar verdwijnen als sneeuw voor de zon. Tijdens het ochtendzwemmen staan links en rechts van mij de twee olympische kampioenen van Londen 2012 op de baan: Nicola Spirig en Alistaire Brownlee. Het is moeilijk om de vele Ironman-titels van de andere atleten die er nog zijn te tellen. En ik ben nu een dubbel zwaargewicht. 😉 Ik voel me goed, maar de vergelijking met de anderen laat ook zien dat hoewel ik beter ben gaan zwemmen, er nog veel te verbeteren valt!
Als het weer meewerkt, is het een genot om hier over de passen te fietsen. Ook al heb ik in het begin altijd het gevoel dat iemand mijn neus dichthoudt, ik raak in de loop van de dagen gewend aan de hoogte en kan elke dag beter ademen. Ik ben des te meer verbaasd dat ik mijn normale tijden bijna kan evenaren met mijn hardlooptijden. Het wennen aan de hoogte gaat sneller dan vorig jaar. Alleen de regeneratietijd duurt iets langer op een goede 1800m. Zeker als het bij mijn coach en filosofieprofessor opkomt dat de lange duurloop langs de wandelpaden van Friedrich Nietzsche moet leiden en dat ik daarom soms een marathon moet lopen. Ik vind nu tenminste de piramidale Zarathustra-steen op het Silvaplanermeer met mijn ogen dichtgebonden.
Twee weken geleden had ik niet durven geloven dat ik er spijt van zou krijgen als ik hier maar twee en een halve week zou zijn. Want de Half Challenge Poznan staat op de agenda. Ik kijk al weken uit naar dit evenement. Maar op de een of andere manier gaat het de dagen voor de race niet zo goed en heb ik opeens geen zin meer om te starten. Mijn teamgenoot Markus Hörmann staat echter aan de start en Jo zegt dat hij er sowieso heen zal gaan om hem op de baan te ondersteunen. Hij heeft er alle vertrouwen in dat Markus goed kan rennen en weet hoe groot het verschil is voor een atleet als de coach aan de zijlijn staat. Dus ik ga met je mee. Ik kan in ieder geval zwemmen en fietsen en als ik ren zie ik hoe het met me gaat.
Als ik zwem, heb ik echt tranen in mijn ogen omdat ik helemaal niet vooruit kan. Ik kan de groep niet vasthouden en zigzag over het regattaparcours. Ik heb het gevoel dat ik voor altijd in het water ben en dan kom ik eigenlijk een frustrerende zeven minuten te laat uit het water. Ik scheld mezelf uit en vertel mijn coach dat het nergens op slaat, de race is al voorbij. Hij dringt erop aan dat ik in ieder geval nog fiets, anders zou het een totaal verspilde trainingsdag zijn. Maar vreemd genoeg, na 20km op de fiets komt mijn vechtlust terug en verzamel ik steeds meer meiden. Met een voorsprong van ruim een minuut stap ik van mijn fiets, Jo staat op de rand en vraagt me wat ik zou hebben gedaan. Ik weet het niet. Dus ik ren vijf kilometer en kijk hoe ver ik kan komen. Pas na vijf kilometer loop ik nog steeds aan de leiding. Houd dan nog eens vijf vast in hetzelfde tempo. Ik sta nog steeds aan de leiding en heb mijn voorsprong zelfs vergroot. Dus blijf lopen. Je kunt je niet voorstellen hoe blij ik ben als ik als eerste over de finish kom. Dit is mijn eerste grote overwinning op een halve afstand. Met dit startveld had ik er nooit van gedroomd om te winnen en niemand had me verwacht. Ik ben nog nooit zo over de atletiekbaan gevlogen. Ik heb een nieuw persoonlijk record neergezet: 1:24min over 21,8km! Bovendien behaalde Markus zijn eerste podiumplaats in een ijzersterk mannenveld. Dit weekend was een groot succes voor ons TRIPEP-team: twee starts, twee podia!
Nu zullen er een paar dagen training zijn in mijn thuisland rond Jena voordat ik weer naar Polen ga. Dit keer naar de Ironman 70.3 Gdynia. Weer met Jo en Markus. Hopelijk kunnen we daar allebei een race rijden zoals in Poznan. Na dit weekend heb ik er ontzettend veel zin in!
Sportieve groeten uit het mooie Thüringen, Diana
Laat een bericht achter