Triatlon: De Zwitser Ronnie Schildknecht is een van de meest succesvolle triatleten van het recente verleden en heeft inmiddels acht (!!) keer de Ironman Zürich gewonnen. We hadden de gelegenheid om met de 36-jarige van het BMC-Etixx Pro Triathlon Team powered by Uplace te praten tijdens het BMC Team-up Camp in Altea, Spanje.
Hallo Ronnie – bedankt dat je ondanks de kou de tijd voor ons hebt genomen! Word snel beter op dit punt.
Ronnie Schildknecht: Geen probleem - ik had het al een tijdje bij me en de airconditioning in het vliegtuig moet me kapot hebben gemaakt. Niets dat echter niet kon worden beheerd met een beetje rust en thee.
Laten we beginnen met iets positiefs: Triatlon krijgt steeds meer aandacht van het publiek en de media. Hoe zie je dat vanuit jouw perspectief als atleet?
Ronnie Schildknecht: Je hebt helemaal gelijk. Vroeger was triatlon eigenlijk maar een marginale sport - naar mijn mening is het dat tot op zekere hoogte nog steeds, maar het heeft de laatste jaren een flinke inhaalslag gemaakt. Er is voetbal, tennis en wielrennen, maar gelukkig is triatlon niet meer ver verwijderd van deze 'grotere' sporten. In Zwitserland hebben we meerdere keren atleten van het jaar van de triatlon gehad [ook in Duitsland sinds het weekend, dat is genoteerd. Rood.].
Maar toch moet gezegd worden dat de meerderheid van het publiek vooral de Ironman Hawaii waarneemt - of hoe zie je dat?
Ronnie Schildknecht: Zeker, zeker. Hawaï staat boven alles. Maar als je dit ene evenement als uitgangspunt ziet, kun je zeker op deze basis voortbouwen. Maar het grote probleem is nog steeds dat de marketing van veel evenementen ronduit miserabel is.
Ook vanuit de wielersport hoor je het probleem van de marketing keer op keer - er zijn ook een paar grote evenementen die alle aandacht lijken te krijgen...
Ronnie Schildknecht: Natuurlijk, maar of het nu gaat om triatlon of wielrennen, het is een zeer complex onderwerp. Het ligt er natuurlijk ook aan hoe en waar het geld wordt verdeeld. De meeste Ironman-evenementen zijn erg op winst gericht en hebben er geen groot belang bij dat de atleten geld verdienen. Veel organisatoren hebben groot gelijk dat we op een bepaalde manier een schimmig bestaan leiden. Op de lange termijn zaagt deze tactiek echter gewoon de tak door waarop we met z'n allen zitten. Misschien verandert dat in de toekomst met de steeds toenemende aandacht.
Hopelijk profiteren jullie als sporters snel van de groeiende aandacht
Ronnie Schildknecht: Nou, ik kan alleen voor mezelf spreken, maar persoonlijk heb ik geen reden tot klagen. Andere triatleten hebben het zeker zwaarder dan ik, dus het is goed om wat beweging in de zaak te zien.
Over grote aandacht gesproken. Hoe is het voor jou persoonlijk? Herkennen mensen je op straat? Ben je aangesproken?
Ronnie Schildknecht: Nou, de Zwitsers zijn daar over het algemeen nogal terughoudend in. Af en toe merk ik dat iemand naar me kijkt en zich misschien afvraagt waar ze me eerder hebben gezien. Ik heb ook een of twee tv-optredens gehad, dus mensen kennen tenminste mijn gezicht. Maar ik word niet echt aangesproken of belaagd door fans - dat is ook niet zo erg voor mij (lacht).
Laten we het nog even hebben over vorig seizoen. Wat is jouw persoonlijke hoogtepunt?
Ronnie Schildknecht: Dat was beslist de Ironman Zürich. Aan de ene kant was het de beste race in termen van mijn persoonlijke prestatie. Ik had deze voorstelling graag nog een keer in Hawaï gebruikt, maar dat is helaas niet gelukt. Maar om voor de achtste keer in Zürich te winnen was gewoon geweldig.
Wat was er aan de hand in Kona? Na het fietsen moest je opgeven.
Ronnie Schildknecht: Ja, de dagen ervoor had ik een slechte gezondheid. Ik ben naar Hawaï geweest en heb getraind, maar het klopte die dag gewoon niet. Jammer.
Dus had je vanaf het begin een voorgevoel?
Ronnie Schildknecht: Nee, niet noodzakelijkerwijs. Eigenlijk ging alles nog prima – ook toen ik op de fiets stapte, was ik nog volledig gefocust en dacht dat alles nog mogelijk was. Maar na ongeveer 100 km voelde ik dat de tank op de een of andere manier leeg was. Na 120km wist ik het: dat gaat niet lukken. Ik ken mezelf en mijn lichaam inmiddels redelijk goed, dus ik kan het redelijk goed inschatten. Dan heb ik er geen probleem mee om in de race te zeggen: dat was het voor vandaag. Het is altijd frustrerend, vooral in Hawaï, maar het heeft geen zin.
Je hebt dit seizoen ook een nieuwe manier gekozen om je voor te bereiden op Kona - een fout achteraf?
Ronnie Schildknecht: Dat klopt, ik besloot een paar weken eerder aan te komen om me aan de atmosfeer en het klimaat te kunnen aanpassen. Ik weet niet of het een vergissing was, maar ik zou het zeker niet nog een keer op dezelfde manier doen. Ik weet nu dat het niet mijn ding was, maar ik heb er ook geen spijt van dat ik iets nieuws heb geprobeerd. Zelfs als je al zo lang meedoet als ik, stop je nooit met leren. Afgezien daarvan moet je soms gewoon deze trainingssleur, deze routine doorbreken.
Wordt het de volgende keer dus weer jouw 'klassieke bereiding'?
Ronnie Schildknecht: Ja, dat denk ik wel. Ik arriveer meestal ongeveer tien dagen voor de race en heb genoeg tijd om me voor te bereiden en aan te passen.
Helaas was Hawaï nooit echt een goede plek voor jou - in tegenstelling tot Zürich. Frustreert of verontrust dat je?
Ronnie Schildknecht: Nee, helemaal niet. Het hangt gewoon altijd zoveel af van de vorm van de dag en ik moet gewoon mijn hoofd fris houden. In Kona is eigenlijk altijd alles mogelijk - van eliminaties zoals dit jaar tot het podium - hopelijk ergens in de toekomst. Daarom zou frustratie een totaal verkeerde insteek zijn en blijf ik in mezelf geloven.
Daar heb je alle reden toe - je bent al meer dan tien jaar zeer succesvol - merk je het nog allemaal?
Ronnie Schildknecht: Oef, moeilijk. Natuurlijk ben ik blij met elk nieuw succes, maar soms heb je gewoon even een adempauze nodig. Dit seizoen heb ik ook een keer gevoeld: stop, ik heb even tijd nodig voor mezelf en mijn gedachten. Ik zit nu al 13 jaar op het hoogtepunt van de triatlon en ik heb nooit echt achterom gekeken. Nu ben ik 36 en in de herfst van mijn carrière - het ging allemaal zo snel voorbij, geweldig!
Zet dit grote succes je onder druk?
Ronnie Schildknecht: Niet zozeer het succes an sich, maar eerder de verwachtingen – zowel van buitenaf als van mezelf.Maar nu kan ik er goed mee omgaan en het in positieve richting sturen. Voor mij is het meer een extra motivatie dan een last.
Je zei het al - je hebt al 13 zeer succesvolle jaren in de triatlon achter de rug. Ik zal je nu terug laten kijken. Ben je trots op wat je hebt bereikt?
Ronnie Schildknecht: (lacht) Ik ben een speciaal geval. Ik ben iemand die altijd denkt dat hij het beter had kunnen doen. Ik heb niet het gevoel dat ik iets bijzonders heb bereikt...
Nou, je verkoopt jezelf ver onder de waarde!
Ronnie Schildknecht: Dat is gewoon mijn manier, trots is misschien de verkeerde uitdrukking. Ik blijf mezelf niet op de schouder kloppen en zeggen: 'Goed gedaan!' – maar ik ben best tevreden met wat ik heb bereikt. Ik hoop alleen dat ik misschien in de verdere toekomst kan terugkijken en waarderen wat er is gebeurd en wat ik heb bereikt.
Ik hoop dat ook! Je verdient het. In ieder geval bedankt voor het leuke interview en ik wens je veel succes voor het volgende seizoen!
Laat een bericht achter