Redacteur: Racefietsen in zandbakken, over obstakels springen, je fiets over je schouder dragen bij het traplopen - wat maakt veldrijden zo bijzonder? Velomotion-redacteur Moritz Pfeiffer zocht het antwoord in de modder.
Ik moet toegeven: als het op crossracen aankomt, ben ik een schone lei. Hoewel ik al 10 jaar crossfiets in de winter - en af en toe in de zomer - heb gereden, heb ik nooit durven racen. Cross rijden betekende voor mij het vinden van gevarieerde routes buiten het asfalt en het aanscherpen van je eigen rijtechniek. Veldlopen zag ik meer als een Belgisch fenomeen, als een combinatie van topsport en een volksfeest. De ster van de Belgische grootmeester Sven Nys rees eind jaren negentig toen ik met wielrennen begon. Nys rijdt nog steeds en ik heb eindelijk de beslissing genomen om mijn debuut in een veldrit te vieren.
Première in Albstadt
Dus op Driekoningen sta ik aan de start van de iedereensrace als onderdeel van de Daag de cyclocrossrace uit in Albstadt. Een graad buitentemperatuur, motregen, modderige weilanden, zwaar hardlopen. Les één die ik aan het leren ben: crossracen begint vanuit een specifieke volgorde. Elke coureur heeft zijn eigen startveld gemarkeerd op de grond, van waaruit ze de race starten. Zes renners passen op een rij. Aangezien het tijdstip van inschrijving bepalend is voor de startopstelling voor de race in Albstadt, zou ik ver vooruit zijn geweest - als ik er op tijd was geweest. Maar door de kou rol ik pas een paar minuten voor de start naar de streep. De opstellingsprocedure is al voltooid en ik ben helemaal aan het einde. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het feit dat ik niet won, lag niet aan mijn startpositie.
Bijna 50 chauffeurs en één chauffeur staan dicht bij elkaar. Een blik om zich heen laat heel verschillende gezichtsuitdrukkingen zien: respect, pokerface, vastberaden concentratie. Net als ik staan Matthias en Stefan uit Stuttgart voor het eerst aan de start van een crosswedstrijd. Ze willen iets nieuws proberen, zeggen ze, om buiten de kaders van puur wielrennen te denken. Ze hebben geen ambities, ze willen gewoon plezier hebben. Lukas uit Tübingen daarentegen straalt het zelfvertrouwen uit van een ervaren autocoureur. Hij doet meestal mee aan mountainbike-races en is gewend om over vettige oppervlakken, wortels en stenen te jagen.
Wat het materiaal betreft, alles is vertegenwoordigd. Schandalig dure carbon bolides staan naast nobele titanium speedsters, massieve aluminium racers naast chique stalen crossers. Mijn Storck testfiets sluit naadloos aan. Er zijn ook enkele mountainbikes bijgekomen. De grootte van het deelnemersveld is even kleurrijk als bevredigend. De amateurrace is de meest talrijke race van de dag, ook bij de eliterace in de middag is het deelnemersveld beduidend kleiner. Ten opzichte van vorig jaar is het aantal deelnemers aan de Everyman bijna verdrievoudigd. Misschien geen teken van een cross-country boom, maar een mooie bevestiging voor de organisatoren, die vorig jaar pas de cross-country race van Albstadt lanceerden.
Fietsraces op spoorlijnen
Dan gaat het pistool af en beginnen we te sprinten. Les twee: Cross-races zijn regelrechte evenementen. Er bestaat niet zoiets als rondrollen in het veld. De haarspeldbocht aan het einde van het eerste rechte stuk is de eerste bestemming. Als je hier in een goede positie rondloopt, ben je ver vooruit door de volgende grindbedding en de eerste modderige klim in. Wat volgt is de meest ongebruikelijke passage die ik ooit in een wielerwedstrijd heb gezien: na een klim moet je de fiets op de schouder nemen en over een steile, in onbruik geraakte spoordijk klimmen. Na een kort paadje langs de rails steken we ze weer over in een steile afdaling. Les drie: De anderen hebben ook respect voor technisch veeleisende passages, het is geen schande om de motor op de schouders te nemen. De afdaling over het spoor wordt ook in de daaropvolgende races continu beheerst door een meerderheid van de gelicentieerde coureurs.
Na deze buitengewone start heeft het parcours typische dwarsdoorgangen: hindernissen, een zandbak, trappen. De organisatoren hebben een naar eigen zeggen "veeleisend parcours" ontworpen dat "ook de profs uitdaagt." Les vier: soms ben je sneller met je fiets op je schouder dan dat je rijdt. De diepe zandbak is daar het beste voorbeeld van. Regelmatig komen hier automobilisten vast te zitten en worden ingehaald door hardlopers.
Al in de eerste ronde wordt het kaf van het koren gescheiden. De specialisten onderscheiden zich gemakkelijk van de meerderheid van de amateurs, velen vinden hun eigen tempo, er zijn slechts marginale verschuivingen in positie. Ik sta zelf op de 35e plaats. Het wiel danst onder me op de modderige grond. Met uitzondering van een langere passage in het Albstadt-stadion, dat over asfalt wordt gereden en wat ontspanning biedt, ben je constant geconcentreerd, constant op zoek naar de ideale lijn. Trappen, sturen, remmen, afspringen, rennen... crosscountrywedstrijden dagen lichaam en geest voortdurend uit.
Het plezier van spelen in de modder
De modder wordt opgestuwd door de doorweekte weide en binnen enkele seconden zien de motor en berijder eruit alsof ze zijn genaaid. Misschien ligt de fascinatie voor crossracen ook in het plezier van het spelen in de modder, zoals men weet uit de kindertijd. De registratienummers voor modderhindernisbanen als Tough Mudder, Getting Tough en Mission Mudder exploderen momenteel wereldwijd. Als het gaat om cross-country racen, heb je nog steeds een fiets bij je. Het is verbazingwekkend hoe zwaar een vederlichte crossmotor van 8,5 kilogram kan lijken als je er voor de zoveelste keer vanaf springt en hem op je schouder draagt. Les vijf: Cross is een sport voor het hele lichaam.
Halverwege de race begint het te sneeuwen. Ik denk dat het zo moet zijn bij een cross-première. Zonneschijn, 10 graden en een stoffige helling zou me niet blij hebben gemaakt vandaag. Ik kan me voorstellen hoe het is om door een smal toeschouwerskanaal te rijden zoals in België, met overal tienduizenden supporters die zich vermaken in biertenten en bij frietkraam en de atleten luid toejuichen. Dat wordt de volgende stap, besluit ik: een veldloopwedstrijd voor iedereen in het moederland van deze sport.
Na 30 minuten komt de voorkant langs me. Ruiters spelen met de modder en lijken te zweven dankzij hun krachtige trappen. Ik heb het gevoel dat ik met mijn stampen steeds dieper de aarde in graaf. Opeens schiet Lukas uit Tübingen me van achteren voorbij. Hij eindigt als vierde in de race.
Aanbevolen voor imitatie
Dan is het ineens over. Uitrollend langs de finishlijn, zwaar ademend, high fives met de andere renners. Vuile, lachende gezichten, de een of de ander ongelovig hoofd schudden. Mensen wisselen ideeën uit: hoe heb je deze passage gereden? Ben je er naartoe gelopen of gereden? Wanneer ging het goed? Waar gingen de lichten uit? Stefan uit Stuttgart vat het voor veel deelnemers samen: "Leuk gehad, niet gevallen, niet als laatste geëindigd."
Les zes: Oefening baart kunst. Een crossrace stelt heel andere eisen aan de coureur, die getraind moet worden. Maar wie durft krijgt een spannend inkijkje in een bijzondere vorm van fietsen. Een reis naar deze wereld is leuk en de moeite waard. Maar pas op: cross-country races zijn verslavend. Les zeven: Na de race is voor de race.
Hintergrund:
De Challenge Cyclocross Race in Albstadt powered by Centurion vond op 6 januari 2016 voor de tweede keer plaats. Het is toegewezen aan de internationale UCI-categorie C2. Het parcours was 2,5 kilometer lang bij het stadion in Albstadt-Ebingen. De Duitse runner-up Sascha Weber won de eliterace, Stephanie Paul won de damesrace. Aan de zeven races namen ruim 140 atleten deel, vorig jaar waren dat er 64. De organisatoren zijn het bureau Skyder-sportpromotie en RSG Zollernalb.
Laat een bericht achter