Wielrennen: In elke wielerwedstrijd is er minstens één winnaar en vaak veel verliezers. Dit stond natuurlijk ook op de 12e etappe van Montpellier tot aan de Mont Ventoux. Nairo Quintana (Movistar) verloor opnieuw tijd aan Chris Froome (Sky) en Fabio Aru (Astana) verging het niet beter. Toch waren deze twee renners niet de grote verliezers van de dag. Nogmaals, dit waren de Tour de France en het wielrennen zelf.
https://www.youtube.com/watch?v=HQUZwcsa00A
De tussenkomst van de jury redt de situatie enigszins
Toen de meeste renners al bij de finish waren aangekomen, wisten de toeschouwers nog niet wie morgen de gele trui zou dragen. Iets meer dan een uur na de finish werd toen bekend gemaakt dat Chris Froome en Richie Porte dezelfde tijd zouden krijgen als Bauke Mollema. De twee getroffen teams Sky en BMC zijn hier natuurlijk blij mee, maar er is vooral onvrede over het team van Movistar, want Nairo Quintana verloor vandaag weer kostbare tijd door dit jurybesluit. Orica-BikeExchange moet ook teleurgesteld zijn, want een jonge professional Adam Yates zal de witte trui blijven dragen in plaats van de gele trui. Desalniettemin is de beslissing van de reisorganisatie begrijpelijk, want de ongevallen met Chris Froome en Richie Porte waren geheel buiten hun schuld. Door de etappe in te korten waren er niet alleen meer fans verspreid over minder kilometers, maar ontbraken ook de nodige barrières.
De voorlopige uitslag zou de machtsverhoudingen volledig ad absurdum hebben genomen en de competitie zou weinig meer met sport te maken hebben gehad. Het was ook een belangrijk signaal naar het publiek: wie ingrijpt in de wielerwedstrijd en renners laat vallen, bereikt het tegenovergestelde van het gewenste effect. Hoe dan ook, de jury kon alleen maar consequent zijn in het nemen van haar beslissing, want wat de beslissing ook zou zijn geweest, er zouden achteraf klachten zijn geweest van teams, coureurs en fans. Met de tussenkomst van de jury kwam in ieder geval het resultaat tot stand dat de werkelijkheid het dichtst benaderde. Toch heeft het wielrennen zichzelf weer eens belachelijk gemaakt. Bijzonder gênant: met het officiële Twitter-account maakte de reisorganisatie er zelfs grapjes over. Ze vierden deze ongelukkige gebeurtenis, hoewel dergelijke gebeurtenissen niet goed zijn voor deze sport.
Steeds weer zelfverzonnen problemen in het wielrennen
Nog niet zo lang geleden was fietsen in Duitsland naast voetbal en tennis de populairste sport van het land. De toeschouwers zaten massaal voor de televisietoestellen en als er toen publiek was geweest, zouden de Duitsers er met duizenden zijn geweest, tenminste in de weekenden. Die tijden zijn helaas allang voorbij, al zijn er al jaren weer veel Duitse winnaars met Tony Martin (Etixx-Quick Step), Marcel Kittel (Etixx-Quick Step) en André Greipel (Lotto Soudal). Natuurlijk zijn de dopingzaken er mede de oorzaak van dat toeschouwers het wielrennen steeds meer de rug hebben toegekeerd, maar ook in andere sporten is doping alomtegenwoordig en toch blijven de fans erbij. Hoewel vreemde gebeurtenissen zoals de Orica-GreenEDGE-teambus die vast komt te zitten onder de finishboog of de instortende luchtboog met de rode vlam hoogtepunten zijn van een seizoensoverzicht, is publiciteit voor de sport anders. Vooral bij de vele ongelukken met de ondersteunende voertuigen stopt het publiek eindelijk met lachen. Al deze problemen hebben echter één ding gemeen: ze zijn allemaal zelfgemaakt.
Wielrennen en media moeten weer samenkomen
Bij het organiseren van een wielerevenement komt natuurlijk veel meer kijken dan bij het organiseren van een voetbal- of tenniswedstrijd. Toch lijkt de implementatie in de wielersport vaak amateuristisch en niet goed doordacht. Dit is hoe de sport zichzelf in nog grotere problemen brengt. Alsof jezelf bij elkaar rapen voor kijkers en je eigen reputatie nog niet genoeg reden is, speelt dit ook een grote rol voor de sponsors. Niet voor niets keren steeds meer sponsors zich af van deze sport, waardoor wielerwedstrijden moeten vrezen voor hun bestaan en coureurs voor hun contracten. Vergelijken we wielrennen bijvoorbeeld met voetbal, dan zien we dat er de laatste jaren in beide sporten schandalen zijn geweest. Steeds meer mensen komen echter massaal naar het voetbal alsof er nooit iets is gebeurd. Dat doet ze door problemen op een heel andere manier aan te pakken. Het wielrennen zelf neemt keer op keer een uitzichtloze slachtofferrol aan, waardoor de schandalen stevig verbonden blijven met de sport, terwijl de voetbalsport zich losmaakt van de schandalen en ze ontkoppelt. Een amateurvoetballer wordt niet in het openbaar geconfronteerd met de schandalen van de profs, maar een amateur-profwielrenner wel.
Eindelijk het fietsen een tweede kans geven
De wielerorganisaties en -verenigingen moeten daar goed naar kijken, net als de media die erover berichten. De huidige wielergeneratie constant aanspreken op dopingzaken uit het verleden, daar is de sport niet mee gediend. Tijdens het Fuentes-schandaal in 2006 stonden de jonge renners van de Tour de France van dit jaar nog maar aan het begin van hun puberteit. Om ervoor te zorgen dat we schoon en eerlijk fietsen, moeten de media ook helpen. Naast wielrenners waren ook profvoetballers en tennissers betrokken bij het Fuentes-schandaal. Tot op heden zijn er geen namen genoemd en weet bijna geen enkele fan van deze sporten ervan. Fietsen is een zondebok waar het zichzelf keer op keer van maakt. In de Giro d'Italia dit jaar wisten de Duitse renners in totaal zes overwinningen te behalen. Het kwam nauwelijks in het nieuws. Maar als Chris Froome de Mont Ventoux oprent, mag dit bloedhete nieuws in geen enkel dagelijks nieuws ontbreken. Dan wordt fietsen weer geassocieerd met belachelijkheid en schandalen. Om deze neerwaartse spiraal te doorbreken, moeten sporters, organisaties en de media eindelijk de hand schudden. Dan komen de sponsors en vooral de toeschouwers terug.
Laat een bericht achter