De Ötztaler Fietsmarathon, een mythe onder fietsers in het grandioze landschap van de Tiroler Alpen over 4 passen, 238 km en 5500 hm.
Natuurlijk kon het Green 'n Fit team niet ontbreken en dus trokken we naar Sölden met een gemotiveerd team bestaande uit Marion Wittler, Thomas Frost, Stefan Frost, Jonathan Reuning en ikzelf, Peter Mertens.
De individuele voorbereiding in de laatste uren voor de marathon zag er voor iedereen anders uit. Terwijl Marion op zaterdag de Timmelsjoch weer bedwong en zaterdag met de voeten omhoog ging, besloot ik, net als vorig jaar, op zaterdag een beetje te preloaden. Hiervoor heb ik een tocht van 40 km naar het prachtige Vent volbracht met lichte piekbelastingen.
En daar was het weer zondag = racedag.
Met zo'n 4500 deelnemers begint de eerste race om de beste plaatsen in het startblok. Hiervoor ging mijn wekker om 4 uur, wat zinloos was. Ik was al wakker en bezig met mijn voorbereidingen. Eten, aankleden, laatste fietscheck en daar gaan we. Om 45:5 uur zat ik goed in het tweede startblok te wachten op de start. De teamgenoten waren ook niet ver weg en waren in een goed humeur en gepositioneerd. Het weer werkte mee en het beloofde een mooie dag te worden.
Het zou kunnen beginnen. Stipt om 6 uur begon een kanonschot en de enorme wielrenners vertrokken in de richting van Ötz. Deze nogal delicate fase van de race, waar ik veel respect voor had, verliep zonder problemen en zonder enige grote opwinding. We zijn alle 45 zonder valpartijen door deze nerveuze en snelle fase van de race gekomen.
Hier bij de ingang van Ötz begint de race pas echt met de eerste pas.
De ritmische Kühtai met steile hellingen. De laatste weken voor het evenement was ik sceptisch of de voorbereiding wel goed ging. Nu zou het moeten blijken. En het ging goed. Ik ving een goede groep waarmee ik de pas snel onder de knie kon krijgen. De afdaling vanuit Kühtai is een droom. Technisch niet veeleisend en daardoor zeer snel te rijden. Veel plezier.
Topografisch gezien is de Brenner eigenlijk een kleinigheid. Maar in het juiste tempo doet het ook pijn. In het begin was ik niet helemaal tevreden met de groep waarin ik zat. Gelijkmatig spinnen werkte niet. Sommige coureurs bleven uit en er was geen echt momentum in de ploeg. Aan het einde van de pas en tijdens de afdaling ging het beter en werd de Brennerpas snel en zonder incidenten overwonnen.
Het volgende dat op het menu stond was de Jaufenpass en de eerste tekenen van vermoeidheid werden langzaam merkbaar. Maar het liep nog vrij vlot. Boven aangekomen gaf de megasfeer ons een boost. Over het algemeen was de sfeer langs de hele route weer fantastisch.
Dus de fans duwden je de afdaling in, die wat moeilijker was dan de vorige. Maar ik kwam veilig aan in St. Leonhard.
Net als vorig jaar werd je hier verwelkomd door een muur van hitte en voelde het als 40°C toen je aan de eerste bochten begon. Elke verkoeling van een tuinslang of waterfles was welkom. Persoonlijk kon ik er relatief goed mee overweg en klom ik met mijn lotgenoten beurtelings, hm voor hm de Timmelsjoch op. Toen ik boven kwam, was ik behoorlijk uitgeput maar ook blij omdat het doel niet ver weg was. Maar het Ötztal zou het niet zijn als er niet wat gemeenheid op volgde. Na het eerste zeer snelle deel van de afdaling, waarop snelheden van meer dan 100 km/u worden bereikt, volgt een kleine gemiddelde tegenklim van ca. 200 m hoogte. Het doet op dit moment gewoon ontzettend pijn.
Wat volgt is puur genieten. De laatste afdaling met hoge snelheid. De laatste bochten en de ingang van Sölden. Ik heb hier met een groep van 4 personen veel lol gehad en zijn samen richting de Zeil gereden. Dan de ingang naar Sölden. Puur kippenvel, gewoon een geweldige ervaring. Sla rechtsaf, over de brug en ingang naar de finish. Wat volgt is pure vreugde en adrenaline.
De zorgen over het formulier waren ongegrond. Met 8:21 minuten was ik bijna 2 minuten sneller dan in de voorouder en dus enorm blij.
Ook de teamgenoten kwamen tevreden en met mooie prestaties over de finish. BÄÄÄÄÄM. Alleen Stefan was teleurgesteld. Hij was al ziek aangekomen, maar wilde de start niet ontzegd worden. Helaas kon de race niet gereden worden onder de omstandigheden maar door ziekte en dus moest Stefan de race helaas voortijdig beëindigen. Het mooie is dat hij al een doel heeft voor 2017.
Op deze plaats wil het team alle fans langs het parcours en aan de finish bedanken, de organisator, de vele helpers, de supporters en natuurlijk alle sponsoren van Team Green 'n Fit.
