Wielrennen: Roman Duckert speelde een sleutelrol bij het vormgeven van de eerste etappe van de Deutschland Tour van vandaag - en dat op 20-jarige leeftijd. De Duitser van Team Dauner | Akkon maakte deel uit van de ontsnappingsgroep van vier man en was uiteindelijk zelfs de enige koploper. Op zo'n 14 kilometer van de streep werd hij uiteindelijk ingehaald door het peloton. Maar samen met zijn teamgenoten Jonas Fabian Messerschmidt en Byron Munton kwam hij met het peloton zonder tijdverlies over de finish. Ook in het bergklassement staat hij tweede. We zijn dan ook bijzonder verheugd dat juist hij vandaag voor ons in het wedstrijddagboek schrijft...
Roman Duckert: "Het was echt leuk"
Ik had een hele goede dag vandaag. Voorafgaand aan het podium was de spanning erg hoog. Enerzijds vanwege het doel om dit keer in de kopgroep te komen. Aan de andere kant vanwege de last, omdat we op de laatste tournee door Duitsland niet in de ontsnappingsgroep terechtkwamen. Maar die last viel bij kilometer nul van mijn schouders. Want de groep vertrok meteen. Het was de eerste aanval waarmee ik op het achterwiel ging. En gelukkig zat ik in de groep van de dag, wat erg belangrijk is voor ons op deze grote tour, met dit publiek langs de kant van de weg dat veel juichte. Dat was echt leuk.
"Het deed echt pijn"
In het begin reden we in een heel hoog tempo om zo een grote voorsprong te hebben. Na de eerste klim - die ik helaas niet kon winnen van Jakob Gesner - was het groot genoeg en hebben we wat gas teruggenomen tot aan de tweede klim. Helaas kon ik dat ook niet winnen. Hij was gewoon sterker dan ik. En toen hebben we weer aangescherpt omdat we dachten dat we na de tweede klim weer gepakt zouden worden. Dat deed behoorlijk pijn. Toen we bij de laatste ronde kwamen, moedigde Philipp me opnieuw aan om aan te vallen. Ik wachtte het juiste moment af en gaf toen alles wat ik nog in de tank had na 150 kilometer in de kopgroep. Ik was echt verbaasd hoe lang ik voorop kon blijven - ondanks mijn pijnlijke benen.
“Ook de volgende drie etappes zullen er niet makkelijker op worden”
Toen ik op 15 kilometer van de finish werd ingehaald, wilde ik gewoon met het veld naar de finish rollen. Dat was ook best pittig want iedereen bereidde zich voor op de sprint en ging natuurlijk niet meer gas geven. Maar toen deed ik het. En aan de finish was het heel leuk om alle mensen te zien, felicitaties te krijgen en blije gezichten te zien. Maar ik was ook blij dat de etappe erop zat, want de volgende drie zullen er ook niet makkelijker op worden...