Interview: Het evenement draagt jouw naam, ze is geboren in de stad Bad Säckingen en Sabine Spitz won zes jaar op rij de titel in de Olympische cross-country discipline.
Alles wijst erop dat de 42-jarige op 20 juli voor de 17e keer een witte kampioenstrui zal dragen tijdens de Bosch Gold Trophy. Of niet? We spraken met Sabine Spitz over haar seizoen tot nu toe en over de kleine handicaps die ze zegt enigszins vaag . Merk
Sabine Spitz, we ontmoeten je thuis in Niederhof. Was je dit keer niet op het hoogtestagekamp voor het Duitse kampioenschap?
Nee, na terugkomst van de wereldkampioenschappen marathon ben ik niet meer naar boven gegaan en als ik nu naar de weersomstandigheden kijk, voel ik ook een verhoogde behoefte om daarboven te zijn (lacht). Maar nee, het was beter om thuis te zijn. Vanuit puur organisatorisch oogpunt brandt de lucht hier in Bad Säckingen. Er zijn veel afspraken.
Hoe verliep de voorbereiding tot nu toe?
Nou, na terugkomst uit Zuid-Afrika heb ik een paar dagen de tijd genomen om op adem te komen en heb toen een basisblokkade ingesteld. Nu draait het allemaal om de cross-country specifieke eenheden tot aanstaande zondag.
Ook op de DM-cursus bij het bos-buitenbad? Je kent waarschijnlijk elke steen daar, nietwaar?
Nee, ik heb nog niet getraind op de cursus. Ik was er alleen bij een persevenement met burgemeester Alexander Guhl. Het is niet zo dat ik hier elke steen ken. De BDR-technologietrainer René Schmidt, die hier rijtechniekseminars geeft, kent het circuit zeker veel beter dan ik (lacht).
Vorig jaar was het verdedigen van de titel een beetje twijfelachtig, omdat ik pas onlangs terugkeerde in de competitie vanwege een schouderblessure. Maar volgende week heeft de favoriete Spitz waarschijnlijk pas de 13e Duitse titel als doel?
Natuurlijk wil ik de witte trui behouden, daar ben ik aan gewend geraakt. Maar er zijn ook concurrenten die niet stil hebben gezeten. Mijn teamgenoot Adelheid Morath bijvoorbeeld, die vorig jaar won in Bad Säckingen. Of Elisabeth Brandau, die hier ook getraind heeft bij René Schmidt. Ze konden zich zeker meer op de Duitse kampioenschappen concentreren dan ik, omdat ik nog steeds deelnam aan de wereldkampioenschappen marathon.
Zou dat een groot nadeel kunnen zijn?
Nou, de spanningen van de reis waren niet te spotten. Het kost tijd om op te frissen. Dit zijn kleine handicaps. Ik zou zeker eerder zijn begonnen met de voorbereiding op de Duitse kampioenschappen als de wereldkampioenschappen marathon niet waren geweest. Maar je moet ook beseffen dat kampioenschappen altijd hun eigen karakter hebben. Er zijn verrassende wendingen, de vormcurven van de atleten zijn anders en het verloop van de race is niet te vergelijken met internationale races.
Er blijven een aantal onzekerheden bestaan.
Het klinkt misschien een beetje alsof ik er omheen draai. Het is gewoon moeilijk om een statement te maken als je al vier weken geen vergelijking hebt gehad. Het wereldkampioenschap marathon leek qua profiel een beetje op crosscountry, maar vier uur lang rijd je je eigen ritme. Je hebt niet te maken met de druk die de tegenstanders uitoefenen, noch met de druk die in Bad Säckingen wordt veroorzaakt door de baan zelf. De vraag die voor mij open blijft staan is: hoe ga ik om met de ritmewisselingen. Daarom blijft mijn antwoord enigszins vaag.
Het is het tweede Duitse kampioenschap in Bad Säckingen, waar je geboren bent. Hoeveel meer is de 17e Duitse titel meer een must dan een vaardigheid?
Ik zie mezelf niet onder druk staan, integendeel. Ik heb in principe een positieve instelling, het karakter van de cursus komt overeen met mijn neigingen en ik ben blij dat ik mijn sport in mijn thuisland kan presenteren.
Je hebt zes jaar op rij de cross-country titel gewonnen. Nadat de serie in 2007 na zes opeenvolgende jaren werd verbroken, is 2014 het zevende jaar dat het weer was?
Ik hoop het niet. In die tijd waren de omstandigheden moeilijk omdat Hanka Kupfernagel uitgerust aan de start kwam en wij vaste mountainbikers van het EK in Turkije kwamen en daarvoor twee overzeese wereldbekers hadden gereden.
Als u terugkijkt op het seizoen tot nu toe, hoe tevreden bent u dan over de eerste helft van 2014?
Best blij eigenlijk. In tegenstelling tot andere jaren heb ik alleen een beetje buiten de grote wedstrijden gespeeld. Dit heeft te maken met de extreme reisactiviteit. Het was gewoon beter om prioriteiten te stellen en energie te besparen. Nu ga ik de tweede seizoenshelft in als vierde in het WK en met het WK zilver op de marathon.
Ironisch genoeg verliep het WK thuis in Albstadt (11e) niet zoals gepland.
En nog geen week eerder in Nove Mesto (8e).
Wat was de reden?
Achteraf bleek dat de oorzaken in het statische gebied lagen.
In het statische gebied? Wat betekent dat?
In Nove Mesto heb ik zijsteken gehad, maar dat heb ik te danken aan het hobbelige oppervlak. Helaas lukte het voor Albstadt niet met een check van Physio Hansi Friedl. Pas na de EM kwam hij erachter dat een geblokkeerde ISG (sacro-iliacale gewricht) een spier scheef trok en dat de statica niet meer klopte. Dat was ook de reden voor de zijsteek. Na een osteopatische behandeling was het weer verholpen.
Laat een bericht achter