Na zeven weken racen in Europa was het eindelijk tijd om naar de Verenigde Staten te vliegen voor wat burrito's en ronde vijf van de EWS. Het was nog spannender om naar Denver te rijden en onze langverwachte nieuwe fietsen op te halen bij Yeti. Ik ben er 99 procent zeker van dat de meeste mensen die dit lezen weten dat Colorado onze eerste rit op nieuwe fietsen was. We hebben de afgelopen jaren af en toe prototypes gereden, maar dit waren de eerste van hun serie en het was liefde op het eerste gezicht. We hebben de fietsen opgezet en hadden een paar dagen om de fietsen te testen voordat we naar Winter Park gingen.
Winter Park ligt op slechts 90 minuten van Denver, dus gelukkig hoefden we geen dagen te reizen om hier te komen. Ik weet dat sommige mensen denken dat we een thuisvoordeel hadden met Yeti als lokale grootheid, maar ik kom uit Australië, Rosara komt uit Nieuw-Zeeland en Richie komt uit Connecticut, wat neerkomt op 40 uur rijden. Ik ben nog maar twee keer eerder in Winter Park geweest, dus we hadden geen groot voordeel in de race. Als we echter in Frankrijk zijn en paden berijden die de Fransen al jaren kennen, suggereert niemand mogelijke voordelen.
Ik denk dat de grootste reden dat ik zo goed reed in Winter Park, het feit was dat ik de afgelopen tien jaar veel tijd in Colorado heb doorgebracht en het terrein hier erg op elkaar lijkt. Dus ik heb er geen probleem mee om op los grind te rijden en in elke bocht uit te glijden. Ik heb geleerd mijn kracht te beheersen en niet al mijn poeder te blazen aan het begin van een etappe, zodat ik achterin buiten adem ben... maar genoeg daarover, laten we aan de slag gaan.
Vrijdag – Etappe 1 & 2
Etappe één en twee waren redelijk zware routes met veel fietsparken en hadden een aantal grote sprongen, mooie bermen en een vloeiend, natuurlijk deel. Er was niets echt veeleisend op de etappes, dus het was belangrijk om de snelheid vast te houden, vooral in de bochten. De twee etappes waren absoluut leuk, ook al waren ze fysiek extreem veeleisend om te racen. Maar we waren bijna 11000 voet boven nul en zelfs normaal lopen was hier behoorlijk verdomd moeilijk.
Ik was behoorlijk nerveus voor de eerste etappe omdat ik wist dat de baan bij me past. Alles behalve winnen zou hier een teleurstelling zijn geweest, dus legde ik mezelf veel druk op. Ik reed goed, maar had moeite met trappen. Elke keer dat ik trapte, zakte ik in elkaar en was ik uitgeput. Uiteindelijk had ik een goede tijd en pakte ik 20 seconden op de andere top 14 coureurs. Maar er was één rijder waarvan ik wist dat hij mijn tijd kon verbeteren. Dit was niemand minder dan mijn teamgenoot Richie Rude. Richie's snelheid in bochten is ongelooflijk. Dat in combinatie met de baan, waarvoor je fysiek sterk moest zijn, maakte hem tot een geweldige kanshebber. En zo gebeurde het. Hij versloeg mijn tijd met een seconde, dus we werden eerste en tweede.
Fase twee ging iets beter en mijn lichaam voelde beter aan. Ik had een klein incident op het pad toen een eekhoorn in een bocht precies op mijn lijn zat. Natuurlijk trapte ik meteen op de rem om mijn kleine collega niet te overrijden. Een grappige gebeurtenis, maar ik vergat even dat ik in de getimede race zat..haha.
Richie stond in vuur en vlam en behaalde ook de beste tijd op etappe twee, gevolgd door Yoann Barelli. Ik werd derde en dus lagen Richie en ik na de eerste dag aan de leiding
Zaterdag – Etappes 3, 4 & 5
De etappes van zaterdag waren allemaal buiten het fietspark en waren heel natuurlijk. We reden vorig jaar al etappe drie "Mountain Goat", maar het lange pedaalgedeelte van vorig jaar werd volledig verwijderd, zodat we pas begonnen waar het echt op gang kwam. Er is een gedeelte van het pad genaamd "Rock Rotor". Ik wist nooit precies welk deel van het pad het moest zijn en ik had altijd het geluk er veilig doorheen te komen.
Dit keer was ik me er voor het eerst echt van bewust, maar ik kwam er goed doorheen en voelde me goed. Toen ik de volgende bocht inreed, ging mijn achterremhendel helemaal naar het stuur en hoorde ik de schijf tegen de remklauw wrijven. De volgende vijf minuten werd het behoorlijk interessant, maar ik haalde de finish goed en won de etappe met meer dan zeven seconden. Richie werd tweede.
Etappe vier en vijf waren op een parcours dat niemand eerder heeft gereden en was een run van tien minuten die in twee delen was opgesplitst. Mijn remschijf was behoorlijk gehavend en de Spider brak op één plek. Op dit punt moet ik alle renners bedanken die me hebben geholpen om alles op een rijtje te zetten zodat ik de etappes kon rijden. De schijf was nog steeds kromgetrokken en de remhendel pulseerde elke keer als ik remde, maar ik moest er nu mee door. Ik reed een behoorlijk rommelige run, maar wist mijn tweede race te winnen. Richie werd opnieuw tweede en dus hadden we allebei twee beste tijden en waren we op één seconde.
Etappe vijf was behoorlijk lang en had veel bochten. Het zag er allemaal hetzelfde uit en ik kon me maar een paar plaatsen herinneren. Soms rijd je heel goed, zelfs als je niet weet wat je kunt verwachten. Je moet je dus veel meer concentreren, want als je dat niet doet, vlieg je weg. Ik beheerde mijn kracht goed en reed een perfecte run totdat ik twee minuten voor het einde te snel een rechterbocht inging en vuil mocht eten. Ik stapte snel weer op de fiets en deed er alles aan om mijn fout recht te zetten.
We hadden een tour van 15 minuten voor de boeg naar de paddock en ik was benieuwd hoe mijn tijd zou zijn. Tot mijn verbazing was ik ook de snelste op het podium. Richie viel ook op het podium, verloor 19 seconden op mij en gaf me een comfortabele voorsprong voor de laatste dag.
Zondag – Etappe 6 & 7
Fase zes was raar. Het was erg pedaalzwaar, maar had ook een aantal leuke stukken en krappe bochten waar het belangrijk was om veel snelheid te dragen. Ik wilde alles geven en mijn voorsprong verder uitbouwen zodat ik de laatste etappe vrij makkelijk aan kon. Om een lang verhaal kort te maken: ik deed precies dat en bij de finish was ik helemaal gevloerd. Kort voor de finish werden beide coureurs echter gewaarschuwd voor een valpartij.
Brittany Clawson viel zwaar en we moesten gas terugnemen. Maar zodra we om waren hebben we weer alles gegeven. Bij de finish waren we een hele tijd maar met z'n vieren. Mijn benen trilden nog van de inspanning en plotseling kregen we te horen dat de andere renners niet voorbij de valpartij konden komen en dat we de etappe een tweede keer zouden moeten rijden. Na een afdaling van negen minuten waarin ik alles gaf wat ik had, vertelden ze me nu dat ik hetzelfde nog een keer moest doen...
De vier renners die al door waren hadden nu een grote achterstand. Om eerlijk te zijn, reden we allemaal weer. Mijn benen waren als pudding, maar ik nam de bochten deze keer een stuk beter en slaagde erin bijna dezelfde tijd als voorheen. De etappe ging naar mij en mijn voorsprong was nu maar liefst 41 seconden met slechts één etappe voor ons.
Etappe zeven was de Trestle Downhill-cursus. Het was bezaaid met stenen en vele andere technische obstakels. Ik reed een ontspannen rondje en wilde een mankement voorkomen. Mijn voorsprong zou nog steeds voldoende moeten zijn en dus zag ik zelfs af van trappen. Ik kwam over de finish en ik wist dat ik had gewonnen. Als kers op de taart van het hele weekend won Richie de laatste etappe en eindigde als tweede. Rosara reed ook haar beste race van het jaar en eindigde als vijfde, waardoor het weekend perfect was voor het team.
Een beter resultaat hadden we ons niet kunnen wensen. De nieuwe motor was nog maar net geïntroduceerd en we behaalden al de eerste en tweede plaats... het leek allemaal te mooi om waar te zijn. Conroy en Hoog, de grote bazen van Yeti, waren er ook en als er een podium was geweest voor het beste feest, hadden we zeker bovenaan het podium gestaan.
Fiets instellen
Frame: YETI SB6c-prototype
Vork: FOX 36 Float 2015, 15 mm as, 160 mm veerweg, 70 psi
Schok: FOX Float X, 170 psi
Wielen: DT Swiss 240 naven, Aerolite spaken, EX471 velgen
Banden: Maxxis 2.3 Minion DHR2 EXO 3C 26/29psi
Crank: Shimano XTR 170 mm met Stages vermogensmeter
Remmen: Shimano XTR m987 hendels, Saint Calipers, 180 mm Freeza-schijven
Achterderailleur: Shimano XTR Shadow Plus
Verstellers: Shimano XTR
Pedalen: Shimano XTR Trail
Cassette: Shimano XTR 11-36
Ketting: Shimano XTR
Stuur/stuurpen: Renthal Fatbar Lite Carbon, 740 mm breed, Renthal Apex 50 mm stuurpen
Zadelpen: Thomson Elite Dropper
Kettinggeleider: E-13 Carbon LG1
Kettingblad: E-13 36t
Foto's: Sebastian Schieck