Weer een maand vol avonturen en nieuwe ervaringen is alweer verleden tijd. Inmiddels ben ik ook halverwege de Japan-tour van dit jaar. Ik kijk nu vol verwachting uit naar het tweede deel van mijn reis, maar eerst wil ik jullie vertellen over mijn laatste weken.
De derde race in Chiba zou een test moeten zijn voor mijn vorm en mijn tactische vaardigheden. Het was tot nu toe het sterkste deelnemersveld op mijn tour. Bovendien was ik de enige internationale coureur die zich kwalificeerde voor de finalerace.
In de finale was het aan mij om alleen te overleven tegen 8 andere Japanse coureurs. Maar daarvoor is er altijd een tv-interview met elke coureur, waarbij je vragen krijgt over zijn tactiek en vorm. Als klein bedankje ontvang je een shoptegoed. Uiteraard in het ontwerp van Keirin.
Daarna was het tijd voor de wedstrijd. Ik vatte in mijn eigen woorden samen hoe het ging:
“Aan het begin van de race was ik een beetje verrast omdat de race eerder begon dan verwacht. Normaal gesproken verlaat de pacemaker de baan 650 meter voor de finish. Maar dit keer haalden de eerste Japanners de gangmaker in op ongeveer 800 meter van de finish. Ondenkbaar in een internationale wedstrijd! Dat zou meteen betekenen dat de race wordt stilgelegd en de coureur wordt gediskwalificeerd. Maar niet in Japan! Er staat alleen een boete van 10.000 yen (ongeveer 70 euro) op deze tactische manoeuvre. Daardoor lag het tempo vanaf het begin erg hoog en werd ik naar achteren gepasseerd. De beginsituatie was dus niet bepaald ideaal om de race te winnen. Toen klonken de eerste belsignalen voor de laatste ronde en vanaf de 7e positie was de weg vooruit erg lang. Maar op een baan van 500 meter kan nog veel gebeuren. Met deze gedachte mobiliseerde ik mijn laatste krachten en kon ik iedereen op de tweede rij voorbijgaan en winnen.
Na de race is er niet veel tijd om te ademen! Als winnaar krijgt elke deelnemer na de race een drankje als blijk van herkenning. Dit wordt gevolgd door de prijsuitreiking en enkele interviews.
Maar dat is niet het einde. De motor moet opnieuw worden verpakt en naar de volgende race worden gestuurd voordat hij een welverdiende douche neemt. Ook daar is niet veel tijd voor, want het schema na de race is altijd krap en helaas wachten de treinen niet. Als je pech hebt, krijg je niet eens een zitplaats.
De volgende race zou niet lang op zich laten wachten. Slechts vier dagen met wat rust en training lagen ertussen. Bovendien is in Japan het regenseizoen begonnen. Dat betekent dat het de hele dag regent en dan vaak dagenlang.
Gelukkig voor mij zou de volgende race 100 procent regenvrij moeten zijn, want de Maebashi-wielerbaan bevindt zich in een enorme hal. De baan in Maebashi is de enige van de twee overdekte keirin-banen in Japan, samen met die in Kokura. Alles verliep volgens plan, niet alleen kwam de door mij bestelde racebroek op tijd aan, nee, ook op het WK-circuit van 1990 verliepen de races perfect.
In de finale kon ik, dankzij geweldig teamwerk met Shane Perkins, de Australische Keirin Wereldkampioen van 2011, mijn 3e overwinning in de finale en mijn 1e perfecte race (3 overwinningen in de heats, halve finales en finale) vieren. Ook Shane Perkins kwam als tweede over de finish.
Na het mooie resultaat sloten we de avond af in een van de vele sushirestaurants.
In het volgende deel leest u hoe het mij vergaat in het Verre Oosten.
Tot dan
Jouw Stefan
PS: Hier onder deze link vind je mijn profiel op de website van de Japanse Keirin organisatie. Daar kan je dagen en weken na de wedstrijden nog de video's van mijn wedstrijden bekijken.
Laat een bericht achter