The Strive Diaries: Enduro-racen bestaat uit vele parameters: de trails, dan natuurlijk de rijder met zijn conditie en mentale kracht, de fiets inclusief set-up, het raceformat en last but not least het weer. Dit laatste is soms zo krachtig dat het alle bovengenoemde factoren aanzienlijk kan beïnvloeden - en dat zou ook moeten. Het kleine Italiaanse bergdorpje La Thuile in het Aostadal in de schaduw van de Mont Blanc had qua weer alles te bieden: lente, zomer, herfst en winter.
Voor La Thuile was het de eerste keer dat er een mountainbikewedstrijd werd gehouden. En dan een run van de Enduro World Series - respect! Drie etappes per dag, twee racedagen verdeeld in een mix van liftassistentie en trappen. De paden moeten net zo divers zijn: hoogalpine, blootgestelde rotsachtige passages en vloeiende wandelpaden die door mijnwerkers in de afgelopen eeuwen zijn aangelegd.
Reeds in de training voor etappe 1 op donderdagochtend waren vriestemperaturen op 10 meter boven zeeniveau aan de orde van de dag bij min 2600 graden en ijzel vanaf het front. Vooral deze etappe, met bijna tien kilometer een van de langste van het hele seizoen, moest in het weekend twee keer worden afgelegd.
In deze eerste etappe – eigenlijk eentje die qua profiel helemaal niet bij hem past – brandde Joe de vierde tijd in de rots. Hij herhaalde zijn optreden in fase 2 en onderstreepte nogmaals zijn claim op het podium met een 5e plaats na het einde van de eerste dag. Voor Ines ging het op de eerste dag erg goed ondanks de ongunstige omstandigheden en ze wist met een goed gevoel op de motor als vierde te eindigen.
Ines na dag 1: “Vandaag was het weer eigenlijk best goed voor ons vrouwen. Bij het overstappen bij het naar boven rijden zweette je bijna. Maar brutaal slecht zicht. De wolk hing er echt in op 2600 meter hoogte. Na twee minuten blindelings racen was alles weer in orde met de wereld. Ik stond vierde op het podium. Zo kan het zeker doorgaan.”
Veel relaxter begon de tweede dag niet. De weersvoorspelling was gemengd en zou moeten worden bevestigd, vooral op grote hoogte met zware regenval. De Italiaanse herfst kwam en zorgde voor een behoorlijke regenchaos op etappe 4. Gelukkig lagen etappes 5 en 6 wat lager en bleven ze gespaard. Zonder een lange trapverbinding waren er op de tweede dag nog drie etappes met liftondersteuning. Joe onderstreepte zijn ambities om aan de top van de wereld te staan en reed een bijna perfecte run op de helling in fase 4, waarmee hij zijn tweede etappezege van het jaar verdiende met meer dan tien seconden op de tweede plaats. Het mannenpodium was binnen 1 seconden na 20:4,5 uur racen. Dat is drie keer knipperen...
Powervrouw Ines verdedigde haar vijfde plaats algemeen met een moedige sprint op de laatste groove naar de finish. Helaas kon Ludo zijn uitstekende prestatie met de overwinning in Flims op de European Enduro Series niet ten volle doorzetten, maar eindigde op het einde van het weekend toch op een mooie 21ste plaats.
Joe na de race: “Vanaf het begin heb ik zondag alles gegeven, echt rechtstreeks naar etappe 4 gereden en mijn tweede etappezege van het jaar behaald. Toen ik voor de laatste etappe op de tweede plaats reed, had ik helaas mijn slechtste etappe van het weekend, die ik gelukkig als zesde kon eindigen. Ik ben erg blij met de consistentie gedurende het weekend en ik ben blij dat ik weer op het podium sta.”
Net op tijd voor de prijsuitreiking ging de lucht helemaal open en een tevreden Canyon Factory Enduro Team straalde eindelijk de Italiaanse zomer in.
Conclusie van de dag: Enduro Quattro Stagioni smaakt heerlijk - graag meer!
Voor het team is het nu tijd om terug te gaan naar Duitsland, alles op te bergen op het hoofdkantoor in Koblenz en koffers te pakken voor de twee overzeese races in Colorado en Whistler. Een grote logistieke uitdaging die moet worden overwonnen. Over zes dagen vertrekt het vliegtuig naar ons. Blijf ons volgen voor de volgende Wild West Strive Diaries in Winter Park, VS!
Afbeeldingen: Jeremie Reuiller
Laat een bericht achter