De Bremen Challenge van afgelopen zondag was ook de elfde Duitse Cycling Cup-wedstrijd van het seizoen voor het GREEN'N FIT-team. Op het iets andere parcours dan vorig jaar won Patrick Hanhart de sprint van het veld over de korte afstand en werd hij tweede overall achter solowinnaar Jonas Leefmann. Andreas Jung eindigde als zevende en won zijn leeftijdsgroep. Op de lange afstand behaalde Marion Wittler de vierde plaats algemeen en tweede in haar leeftijdsgroep.
Na een lange blessurepauze keerde Marc Loew terug naar het team in Bremen, dit keer doet hij verslag van zijn zeer persoonlijke comeback:
Helaas was ik lange tijd niet klaar voor actie en heb ik veel races moeten missen. Maar nadat mijn arts me groen licht gaf om weer te racen, was ik erg blij dat ik mijn comeback in Bremen kon maken. Ik was al lang weer in vorm met de juiste training en wat RTF's. Zo kon de race ook daadwerkelijk gebeuren, na wat eigenaardige berichten over de gewijzigde route twijfelde ik even. Maar nadat enkele vrienden en teamgenoten deze lastige passages op de baan hadden gereden en ze niet als zo gevaarlijk hadden geclassificeerd, voelde ik me beter.
Voor mij was het een kwestie van zondagmorgen om 6 uur opstaan en richting Bremen rijden. Bij aankomst werd ik hartelijk begroet door zoveel vrienden die ik tijdens mijn fietsdagen heb gemaakt. Stefan bedankte me dat ik zijn achterwiel mocht gebruiken en gaf me mijn startpapieren.
We rolden de lus samen, inclusief het eerder genoemde kasseistroken, en ik moest bevestigen dat het beheersbaar was.
Dus het was uit naar het startblok. Het warme welkom dat ik ervoer was op zich al het begin waard.
Nu was het letterlijk een kwestie van afwachten. en dit duurde eeuwig. Omdat de politie de route niet vrijgaf. Nogmaals dank aan Rene Haber voor de warme jas. Ik vroeg Marcel Wüst of we geen neutrale ronde konden rijden, anders zouden we helemaal afkoelen. Na lang heen en weer was daar de neutrale ronde. De wedstrijdleiding kondigde dit plan vervolgens aan met een snelheid van ongeveer 20-25 km/u. Uiteindelijk was het meer dan 35-40 km/u. Maar wat ik niet besefte, was dat de start na de neutrale ronde meteen vliegend was. Mooi, ik had me door een paar gesprekken in de neutrale ronde steeds verder laten terugvallen. Op het thuistraject merkte ik pas dat we in de race zaten. Nu was het tijd om plaatsen goed te maken. Hij liep in het begin ook super, tot deze vreemde ervaring. Bocht van 180 graden en een motorfiets staat in het midden van de bocht. Dus moest ik vertragen om voorbij het obstakel te komen. Dit duurde en omdat ik te ver achterop zat, stormde het leidende veld van ongeveer 40 man op me af.
Dus het enige wat nog te doen was, was proberen. We waren een achtervolgend peloton van 8 man met 4 renners aan het werk en de rest was de naam Lollipop meer dan waardig. Soms zaten we tot 150 meter weg, dankzij wind in de rug, soms 250 meter weg, vanwege tegenwind.
Zo ging het de laatste ronde in en in het veld waren er helaas maar 3-4 coureurs, van de 15 mannen die aan de leiding deelnamen. Nogmaals bedankt aan Eric Salzinger van Team Drinkuth voor het helpen om het tempo hoog te houden. Uiteindelijk hebben ze, zoals zo vaak gebeurt bij groepjes die nog niet eerder gewerkt hebben, toch genoeg kracht om naar de finish te sprinten.
Toen ik bij de finish aankwam, was ik uiteindelijk tevreden en behaalde ik het gewenste resultaat. Ik wilde in de top 100 staan omdat ik mijn kunnen nog niet opnieuw kon beoordelen. Als een plaats uitkomt op 50, is alles in orde. Zonder al het leiderschapswerk waren er misschien een paar plaatsen meer geweest, maar dat zou niet mijn manier van racen zijn.
Jammer dat Andy weer een mankement had, anders had ik graag met de jongens op het podium geklommen. Natuurlijk gun ik de andere teams hun succes niet. Het was toch leuk.
Het was leuk om er weer te zijn.
Laat een bericht achter