Het seizoen zit er grotendeels op. Tijd om u een review te geven van de Endura AlpenTraum. Vorig jaar heb ik deze race immers kunnen winnen. Het ging dit jaar niet zo goed, maar als ik terugkijk op een paar weken...
Ik voelde me mooi verrast, toen ik precies 30 seconden voor de start van de Endura AlpenTraum in Sonthofen zonder nummer en niet volledig gekleed op de startgrid kwam. Door het ontbreken van lange trainingen had ik eigenlijk al vroeg in het seizoen besloten om op het korte parcours te beginnen, maar dat was logistiek gezien niet mogelijk geweest. Dus daar stond ik, rommelend met de rubberen handschoenen, in de lichte regen in het donker.
Tegen de tijd dat het nummer voorlopig vastzat en alles voor de helft klopte, waren de 800 starters allang vertrokken en begon ik de Jochpass in te halen. Pas bij de Gaichtpas haalden ze de top in. Het regende en tijdens de afdaling bevroor je echt. Door het Lechtal werd het weer wat warmer. En sneller, want de eerste Beraldo-aanval was al lang geleden begonnen - Bertuola reed heel vroeg solo voorop (toen ik nog ergens in de file stond).
Bij de Hahntennjoch werd vervolgens een constant tempo aangehouden totdat Cunico aanviel. Eerst kwam er geen reactie in het veld, maar daarna blies Ludewig de nog steeds grote groep op met zijn speurwerk.
Ook ik bleef achter en kon niet zo snel reageren: Lude voorop, de 3 andere Beraldo's en mijn teamgenoot Roman Herrmann - ik zat op volle snelheid op het achterwiel van de twee NetApp Endura-profs Schwarzmann en Schillinger - achter hen gapende leegte.
Voor Bschlabs rolden we weer op, zo snel had ik niet meer kunnen rijden. Op dat moment besefte ik dat het niet normaal ging. De benen waren gesloten, gingen ook niet open, de pols was veel hoger dan normaal. Maar ik stond er nog en worstelde over de pas in de groep van favorieten. Ik was echt bang tijdens de afdaling, het was extreem glad - nat en ijskoud. Maar Imst was al snel bereikt en een paar coureurs kwamen van achteren aanrijden.
We reden dus naar Landeck, terwijl Bertuola al 4 minuten voor was. Landeck werd vervolgens gemotiveerd door het gejuich van de coureurs die zich daar opwarmden voor de korte afstand, terwijl Ludewig en de twee NetApp Pro's bleven volgen. Dat vonden de Beraldo's helemaal niet leuk en ze verstoorden het volgwerk, waardoor het erg aritmisch werd. Ik leed als een hond tijdens de vele starts – ik had gewoon geen kracht op het rechte stuk. Dus op naar de beklimming van de Pillerhöhe: Schillinger met een zeer hoog tempo en meteen zakte achteraan alles ineen, behalve de groep van acht zoals op de Hahntennjoch.
Voor mij was de Piller al een executie - constante stijgsnelheid van 1450 tot 1500 hm/uur - mijn batterij was leeg, dus ik kon zoveel repen en gels eten als ik wilde. Over het algemeen at ik gewoon de hele dag, het voelde alsof alles maar voorbijging zonder me weer kracht te geven. Vanaf Prutz was het weer hectisch - inclusief twee stops bij de Almabtrieb. Keer op keer reed een van ons een stukje vooruit om zich uit te kleden, te poepen of eten aan te nemen - net als Jörg Ludewig kort voor Pfunds. Maar de opmars bleek de laatste te zijn toen Cunico in de tegenaanval ging gecamoufleerd Val aan en van daaruit werd de race eindelijk geopend.
De nieuwe racesituatie: Bertuola met 5 minuten achter Lude, Cunico, Hornetz en Schillinger - achter hen Herrmann, Schwarzmann en Zen - achter mij met Thomas Gschnitzer kansloos - voor ons verliep de race in ieder geval soepel. Ik kon Thomas niet eens helpen, ik was zo gevloerd. In zijn slipstream stopte ik minstens 5 maten en 2 allins in de figuur - om op de een of andere manier sterk te blijven. Het maakte me aan het huilen en in deze situatie zou ik blij zijn geweest om Sulden te bereiken (op de directe route - zonder Umbrail en Stifser Joch hoor).
We keerden terug naar de Labe in Nauders, ik propte wat mogelijk was in mijn trui, omdat mijn proviand in verschillende auto's allang op was. Othmar Peer was ook aanwezig op de Labe, vroeg ons kort naar het verloop van de race en legde ons de racesituatie uit. Nieuwsgierig: Zen had Herrmann en Schwarzmann verlaten en reed de 2 minuten alleen naar voren via het rechte stuk bij het Reschenmeer, dat inmiddels weer was ingehaald door Bertuola. Er stonden nu dus zes man bovenaan, achter hen Herrmann met Schwarzmann en daarachter ik en Tom Gschnitzer.
Tot onze verbazing konden we Herrmann en Schwarzmann bijna inhalen op de Reschen-afdaling, wat me nieuwe motivatie gaf. De fusie vond toen plaats in Münstertal en vanaf het begin van Umbrail was er een andere selectie – Roman Herrmann en ik voor en, zoals zo vaak dit jaar, toonden Roman en ik perfect teamwerk. Het was sterker en in de hoop dat iemand anders van voren zou inbreken, reed ik het allemaal van voren tegen de lichte bries in die aan de top sterker werd.
Goed verzorgd en geïnformeerd door onze begeleiders, konden we de afgescheurde Bertuola en Schillinger 3 minuten voor de Umbrail inhalen. Cunico en Zen waren allang uit elkaar, gevolgd door Lude en Hornetz. Mijn kracht was voldoende tot aan de Stilfser Joch en 2 minuten achterstand stuurde ik Roman bergafwaarts om de andere twee voor Solda in te halen. Voor mij was het vanaf hier eindelijk allemaal weg, ik boog de afdaling af, keerde terug bij de Labe en reed op een ontspannen manier de steile hellingen naar Solda op - op 39/28 was het een marteling op zich, maar het kon me niet schelen .
Iets minder dan 9 uur en eigenlijk met een verbazingwekkend goede tijd bereikte ik de nieuwe finish in de tennishal als achtste. De afstand was 3 kilometer korter en helaas ontbrak het Roman aan tijd om Bertuola en Schillinger te onderscheppen. Desalniettemin een bommetje optreden van hem! De andere teamrenners hebben ook geweldig werk geleverd - Klaus Baetz werd 17e algemeen en 3e AK, Helmut Geditz 2e AK en in het teamklassement was er een overwinning voor het Kirchmair Cycling Team voor Team Alpecin!
Voor mij is het sportief ambitieuze seizoen nu voorbij - en misschien is het de hoogste tijd. Ik kon de vorm van Ötzi niet helemaal vasthouden, maar ik zie het ook als moeilijk voor ons om de Ötzi en de Endura naar de overwinning te rijden. Alleen de Beraldo-jongens hebben deze aanspraak of de klasse - voor mensen als Nösig, Lude of ik kan dat gewoon niet naast baan en verplichtingen.
Uiteindelijk ben ik tevreden met de Endura, maar ik had meer verwacht. De poten waren toen keihard, het zitvlees volledig gehavend en veel te laat. Ook moest ik mijn slaaptekort van de afgelopen twee weken inhalen.
Zoals het gezegde luidt: na het seizoen is voor het seizoen en de voorbereidingen en planning zijn in volle gang! Nu is het tijd om zo snel mogelijk wat wintervet op te doen, bij te komen en dan zo snel mogelijk te beginnen met de voorbereidingen voor het seizoen. In 2015 ga ik ook weer sportief de aanval in, dat staat vast!
Laat een bericht achter