Na een perfecte teambuilding met veel plezier en mooie ervaringen ging zondag de Achensee Marathon van start. Net als de dagen ervoor regende het pijpestelen en aanvankelijk was mijn motivatie eerder beperkt. Maar onder het motto "vasthouden, volhouden" was er geen weg terug en dus rolden we zo dicht mogelijk bij de start in de line-up en begonnen samen met ruim 250 andere coureurs aan de natte en koude onderneming.
Ik gebruikte de eerste meters om rond te kijken wie er eigenlijk was begonnen en ik merkte meteen dat in ieder geval Andy Traxl zich waarschijnlijk had teruggetrokken. Anders had ik op de een of andere manier alles op de rekening staan. Ik was de enige van de toprenners die besloot een lange regenbroek te dragen omdat ik veel respect had voor de kou en de wachttijd en afdaling naar het Inntal. Maar dat ging allemaal vlot, alleen bij de rotonde Wiesing en daarna op de eerste vlakke kilometers was het hectisch omdat ik me te ver achter me liet passeren.
Nou - en logischerwijs vertrok de beslissende groep hier en werd het hoofdveld uitgeschakeld. In de race had ik geen idee wie of hoeveel er vooraan zaten, er waren in ieder geval 4 of 5 coureurs en de race was al beslist. Dus reden we gewoon naar Innsbruck, waar ik moest stoppen om mezelf te ontlasten. Het veld was meteen voorbij en de race om de achterstand in te halen voelde als een eeuwigheid nadat het veld beduidend kleiner was dan voorgaande jaren. Ik kwam net terug op de rails, slingerde door de slachtoffers van de val en haalde toen weer in.
In Kranebitten an der Labe heb ik de regenbroek snel uitgedaan, ik wilde immers op de slotklim het een en ander proberen en kijken hoe het prestatieniveau was. De ene of de andere leider kon nog gepakt worden, dacht ik. Ulrich was nog behoorlijk gemotiveerd en samen wilden we weer flink gas geven naar Buchen. Helaas kwam het er niet van, want bij Eigenhofen raakte ik met het voorwiel een scherpe steen en die begon te sissen. Dus teruggevallen in de hoop een vervanger te krijgen - geen - dus alleen verder - het veld altijd in zicht.
Beneden aan de klim stopten we even met ons cateringteam, leverden de overbodige kleren in - treuzelden een beetje en begonnen zonder veel hectiek aan de klim. De race was voorbij en ik was verbaasd dat ik nog steeds toegang had tot zo'n hoog wattage. Met een constante 300-350 op de vlakke rand gingen we bergop, kletsten kort met kennissen terwijl we voorbij reden en haalden een aantal vrienden en teamrijders in. Daarna een nieuw wiel bovenin gehaald en met mijn teamgenoten naar het verversingsstation in de Leutasch gereden.
Daar moesten we opwarmen, een hapje eten en samen wachten - de tourbussen die de organisator speciaal had georganiseerd waren immers geen optie voor ons. We waren al nat, dus fietsten we terug naar Achenkirch. Alles bij elkaar, want zelfs Eberhard liet zich er niet van weerhouden om met ons mee te gaan. De reis samen was heel ontspannen - iedereen was in een goed humeur en dus eindigde ons weekend echt goed toen we de accommodatie ontruimden na aankomst bij de finish, onszelf weer cultiveerden en deelnamen aan de prijsuitreiking aan het meer.
Ook al ging het vandaag sportief zo goed, ik was helemaal blij met het weekend en de teambuilding. Iedereen was in een opperbeste stemming, we hebben talloze dingen samen gedaan, sommige chauffeurs zagen elkaar voor het eerst en leerden elkaar goed kennen. In vergelijking met vorig jaar voel ik dit jaar nog meer daadkracht en motivatie en dat geeft me de soms noodzakelijke bevestiging dat ik op de goede weg ben.
Nu is het aan mij om het kick-off evenement in Füssen op 16 mei, dat dan onze officiële start van het seizoen zal zijn, concreet te plannen, inclusief fotoshoot en teampresentatie. Ik hoop dat er zoveel mogelijk coureurs aanwezig zullen zijn en ik weet zeker dat er net zoveel plezier zal zijn als op de Achensee!
Dus tot snel in Füssen en keten goed!
jouw Stefan
