Stefan Frost van het Green 'n Fit-team beschrijft de Sparkasse neuseen classics 2015 vanuit zijn heel persoonlijke invalshoek:
Het is zaterdag, 16 uur, sluitingstijd voor mij. Dus snel de teamers uitnodigen met mijn Bulli en op naar Leipzig. De stemming zat er onderweg al goed in en de rit van 5 uur over de snelweg vloog voorbij.
Na een hele korte nacht was het dan eindelijk tijd om weer eens Sparkasse Neuseen klassiekers te rijden. Ik had nog een rekening te vereffenen met deze race. In 2013 was ik betrokken bij een zeer zware val op het thuistraject, die me nu al twee jaar keer op keer achtervolgt en me vaak dwong om langere pauzes te nemen. Pas begin 2015 kon ik weer fatsoenlijk gaan trainen. Duidelijk doel: de neuseenklassiekers afmaken.
13 uur, 1 uur voor de start, ik heb een raar gevoel, ik ben zenuwachtig. Dus eerst opwarmen met de gebroeders Hanhart en mijn vader en de route bekijken voordat we rond 13 uur naar de startblokken gingen.
Stipt om 14 uur ging het van start... bijna 1.000 starters wilden de inmiddels zeer harde wind trotseren.
Helaas stonden mijn vader en ik te ver terug in het startblok en moesten we na 5 kilometer alleen in de wind rijden om de koplopers in te halen. Zodra ze opengingen, merkte je de onrust in het veld, wat zeker door de wind kwam.
Helaas gebeurde het al na 20 km, een massale val, oude herinneringen kwamen meteen naar boven en toen ik Patrick op de grond zag liggen, was de race in mijn hoofd voorlopig voorbij. Pascal zette echter de achtervolging in en zodra hij weer boven was, begonnen de aanvallen. Pascal, die het gevoel had dat iedereen meeging, reed weer een ijzersterke race. Ik probeerde 1-2 ontsnappingspogingen, maar realiseerde me al snel dat de wind er nog steeds was en dat het ook niet zo comfortabel was om zonder slipstream te rijden.
Dus gingen we richting Leipzig met zo'n 30 andere wielerliefhebbers. Tussendoor konden twee mannen daadwerkelijk wegrijden en 40 seconden naar ons toe rijden. Toen we in Leipzig aankwamen, ging het weer snel en wilde iedereen goed gepositioneerd zijn bij het ingaan van de laatste bocht.
Helaas was er weer een val vlak voor me. Tot mijn verbazing eindigde ik toch als 14e. Ik ben meer dan tevreden met dit resultaat. Het mooiste moment voor mij was waarschijnlijk de huldiging van de leeftijdscategorieën, waar mijn vader met zijn sterke prestatie streed voor een plek op het podium.
Tot slot zou ik het omschrijven als een heel leuk weekend met wat waarschijnlijk de mooiste hobby ter wereld is.
Laat een bericht achter