Wielrennen: De term FairPlay speelt in elke sport een belangrijke rol. Wanneer de vastgestelde regels en wetten hun grenzen bereiken, zorgt het FairPlay-concept voor orde en eerlijkheid. Wanneer er echter onenigheid is tussen atleten, veroorzaakt de controverse discussie. We zagen het voor het laatst in de negende etappe van de Tour de France: Fabio Aru (Astana) viel Chris Froome (Sky) aan terwijl hij een defect had. Wat is jouw mening over dit onderwerp?
Ongeschreven wetten in de wielersport
Er is waarschijnlijk geen andere sport met zoveel ongeschreven wetten als wielrennen. Ook al vecht de scene voor zijn goede reputatie in het openbaar, wielrennen is grotendeels een herensport. Begrijpelijk, want de coureurs in het peloton zijn op elkaar aangewezen. Iedereen die niet populair is op het gebied van chauffeurs, wordt gewoon niet buitengesloten. Terwijl de profs in het voetbal zichzelf vaak voor de gek proberen te houden, steken ze in het wielrennen veel vaker een helpende hand toe. Die samenhang is belangrijk, niet alleen voor de professionals. Omdat de fans van de verschillende coureurs en teams meestal goed met elkaar overweg kunnen. Ze vieren - volgens het motto "Leef de Tour" – veel meer de sport zelf dan alleen de individuele coureurs.
Fabio Aru valt Chris Froome aan met een defect
Het wielrennen, dat toch al erg gevaarlijk en extreem intensief is, lijkt afhankelijk te zijn van deze ongeschreven wetten en het idee van fair play. De verontwaardiging is des te groter wanneer individuele coureurs of teams zich er niet aan houden. Dan komen ze niet alleen in opstand tegen hun tegenstanders, maar ook tegen de hele scene en hun fans. Dat is wat er gebeurde op de negende etappe van de Tour de France. Fabio Aru viel Chris Froome aan nadat hij zijn rechterhand opstak vanwege een defect. Op de tv was duidelijk te zien dat Aru achter Froome zat en zijn signaal moest zien. Fabio Aru had na de race echter een heel andere mening: "Eerlijk gezegd zag ik niet dat Chris Froome technische problemen had." De concurrenten volgden achter de aanval van Aru, maar niemand wilde volgen. De man in de gele trui wist de achterstand weer in te halen en de aanval van Aru stokte.
https://www.youtube.com/watch?v=Istbc2rs_pE
Eerlijk spel tussen Jan Ullrich en Lance Armstrong
Jan Ullrich en Lance Armstrong hebben jarenlang het concept van fair play in de wielersport hooggehouden. In verschillende situaties viel een van de twee buiten zijn schuld om. Daarna wachtten we altijd op de concurrent. Denk maar aan de reactie toen Jan Ullrich van een dijk viel. Lance Armstrong remde af en wachtte op zijn tegenstander. Op een ander podium viel Lance Armstrong door een toeschouwer heen. Ook hier handelden de coureurs in de zin van fair play en lieten Armstrong terugkomen. Tijdens zijn inhaalrace gleed hij zelfs uit het pedaal, maar kon nog net op de motor blijven zitten. Toen Armstrong hem kon inhalen, viel de Texaan zichzelf aan en nam afstand van iedereen die eerder op hem had gewacht. FairPlay kan dus ook een boemerang worden.
Fair play kan ook oneerlijk zijn in de wielersport
Geen atleet en geen fan heeft iets tegen fair play. Maar soms kan het bijbehorende gedrag ook oneerlijk zijn tegenover andere betrokken partijen. Het enige wat je hoeft te doen is jezelf in een simpele situatie te plaatsen: stel dat Team Astana voor aanvang van de etappe al een aanval gepland heeft midden op de Mont du Chat. Een paar meter voor het afgesproken punt loopt een tegenstander een defect op of valt. Moet Team Astana nu – volgens FairPlay – het geplande project afblazen en afwachten? Dit zou zeker eerlijk zijn tegenover de tegenstander, maar tegelijkertijd buitengewoon oneerlijk tegenover Astana. Dit voorbeeld kan niet worden gebruikt in de zaak Aru v. Froome. Maar als we een paar kilometer verder kijken, vinden we nog een voorbeeld dat FairPlay niet zomaar FairPlay is.
Moeten we gewoon wachten op de man in het geel?
Richie Porte (BMC) viel tijdens de afdaling en nam Daniel Martin (Quick-Step Floors) mee naar beneden. De Ier was niet schuldig aan zijn val. Hij was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek. De rest van de groep reed in een snel tempo door en dacht er niet aan om Martin en Porte af te remmen. Dat is ook begrijpelijk, want als alle coureurs elke val zouden afwachten, zou de race voortdurend stilvallen. Maar waar liggen de grenzen? Moet het onderhoud alleen worden uitgevoerd als de man in het geel kapot gaat of valt? Of mag er na zo'n spijtig incident gewoon niet bewust worden aangevallen?
We willen uw mening: is er een verstandige oplossing?
Het probleem met het onderwerp is dat ongeschreven wetten ongeschreven wetten zijn. Uiteindelijk kan iedere coureur zich binnen de regels gedragen zoals hij wil. Steeds weer leidt zo'n incident tot discussies. Daarom willen we uw mening weten. Heb je misschien zelfs een elegante oplossing klaarliggen? Hoe ziet u de zaak Aru v Froome? We kijken uit naar reacties direct onder het bericht, op Facebook of Twitter.