MTB Nieuws / Interview: Bulls teamrijder Simon Stiebjahn heeft een bewogen seizoen achter de rug met veel ups en downs. De algemene conclusie is echter uiterst positief met de vierde Bundesliga-titel op rij en twee medailles op het Duitse kampioenschap. In het interview vertelt hij ook over het omgaan met tegenslagen, zijn carrière en zijn trainingsgroep met Jasha Sütterlin, Johannes Fröhlinger en Simon Geschke.
V: In het begin vrij spontaan: wat was je grote hoogtepunt dit seizoen?
S: Dat was duidelijk het Duitse kampioensweekend in Bad Salzdetfurth. Goud in de Eliminator Sprint op vrijdag en dan natuurlijk de zilveren medaille in Cross Country op zondag, waar ik nog nooit eerder een medaille had gewonnen. Het weekend als geheel was voor mij het absolute hoogtepunt van dit jaar.
V: Maar niet het enige succes – het ging dit jaar heel goed met je.
S: Dat zou je kunnen zeggen. Natuurlijk was ik ook erg blij met het winnen van de vierde Bundesliga-titel op rij, vooral omdat hier gedurende het hele seizoen successen worden geboekt. Maar ook overwinningen zoals op het Bike Festival in Willingen in modder en zand zijn geweldig.
V: Waar hoogtepunten zijn, zijn er altijd dieptepunten – wat was de grote teleurstelling van 2017?
S: Dat was de Cape Epic aan het begin van het seizoen. De cursus en het resultaat waren simpelweg niet bevredigend en eerlijk gezegd tastte het ook mijn zelfvertrouwen aan. Als ik toen had geweten dat het aan het einde zo'n geweldig seizoen zou worden, had ik het misschien wat beter verteerd. Maar je hoeft er niet omheen te draaien, het viel erg tegen, ook voor het hele team. We konden gewoon niet laten zien wat we van plan waren en waartoe we in staat zijn. Natuurlijk maak je ook een beetje ruzie, want in ons geval hadden we pech met pech en valpartijen op het absoluut verkeerde moment.
V: Tuurlijk, de teleurstelling is enorm hoe het is gegaan, ook omdat je op veel had gerekend. Haal je nog iets positiefs uit de race?
S: We zijn als team nog dichter bij elkaar gekomen dan we al hebben. Ook om achteraf tijdens de analyse de vraag te stellen: 'Waarom werkte het niet?' Dan brengt iedereen zijn persoonlijke standpunt in en moet je de juiste conclusies trekken. Ik denk dat dat me heeft geholpen om daarna zo'n geweldig seizoen te hebben.
V: Het was niet alleen voor jou persoonlijk dat het in het begin na de tegenslag heel goed ging, ook het team had een geweldig seizoen.
S: Juist! Zo won Karl brons op de Marathon EM en won Urs de loodzware MB Race. We waren ook blij met een dubbele overwinning op het Bike Festival in Willingen. Op de Bike Transalp wisten onze beide teams in de top 10 te eindigen en werd Niklas Schehl derde in zijn eerste U23-seizoen in de Bundesliga. Al met al een heel goed seizoen.
V: Dat klinkt op de een of andere manier bijna te gemakkelijk. Af en toe zul je ook gefrustreerd raken. Wat is jouw wondermiddel daartegen?
S: Zeker! Als ik na zo'n ervaring echt boos ben, stap ik of uitdagend op de fiets en trap ik echt op het gas, of ik laat de fiets in de bocht staan en doe andere trainingen. Joggen, zwemmen, in de winter hou ik ook van langlaufen. De andere sporten helpen me ook om wat variatie aan mijn dagelijkse training toe te voegen.
V: Je bent ook een extreem veelzijdige rijder op de fiets. Marathon, XC, Sprint, allemaal succesvol. Denk je erover om je te specialiseren in een vakgebied en dan misschien nog wel verder te komen?
S: Ik ben altijd op verschillende manieren onderweg geweest. Dit jaar was natuurlijk de kroon op het werk met de verschillende medailles. Het grappige is dat ik ter voorbereiding eigenlijk volledig gefocust was op de marathon. Dat het bijvoorbeeld in de sprint zo goed ging, ook al doe ik nauwelijks intervallen in de training, blies me omver. Misschien komt het door de sereniteit, want ik leg mezelf geen druk op. Ik ga gewoon totaal ongeremd de wedstrijd in en kijk wat eruit komt. Maar ervaring helpt me.
V: Je pakt het zelf aan. Je bent pas 27, maar je zou nu bijna tot de oude rotten gerekend kunnen worden... hoe ziet je carrière er tot nu toe in een stroomversnelling uit?
S: Het begon allemaal in 1999. Toen begon ik met wielrennen. In 2003 ben ik overgestapt op mountainbiken en ben me constant blijven ontwikkelen. Toen ik technisch van de weg af kwam, was ik natuurlijk een van de zwakste rijders en had ik altijd de prikkel om de besten in te halen. Sindsdien loopt deze bewering als een rode draad door mijn carrière. Ik wil altijd proberen me te meten met de besten.
V: Toen kwam de verandering naar Team Stieren 2009 precies goed voor jou?
S: Dat zou je kunnen zeggen. Met Karl (Platt) en Stefan (Sahm) waren er twee mensen in het team waar ik naar op kon kijken. Thomas (Dietsch) en Tim (Böhme) sloten zich in 2009 aan. Ik had altijd iemand in het team die me waardevolle tips en advies kon geven.
2010 en 2011 waren twee moeilijke jaren. Het lukte me helemaal niet. Ik stond op het kruispunt van mijn carrière.
V: Hoe ben je de hoek omgegaan?
S: Ik heb mijn houding ten opzichte van sport volledig veranderd. Er was een sleutelervaring op het WK in Nove Mesto toen ik toen bij de coach, Frank Brückner, zat. Het werd behoorlijk luid en hij maakte me duidelijk dat ik geen toekomst zou hebben met mijn houding in de professionele sport.
Ik ging toen in mezelf en stelde veel vragen. Ik verbleef zelfs een week in een klooster in Frankrijk om de rust te vinden die ik nodig had. In korte tijd viel ik 7 kg af - het gewicht was een van mijn problemen geweest - en ineens lukte het.
V: Dus dat was de vaak genoemde beslissing in je carrière?
S: Precies. 2012 was een geweldig jaar en ik werd U23 Europees Kampioen op de marathon. In 2013 kwam daar de eerste medaille op de marathon bij, in 2014 een podiumplaats op de Cape Epic. Ik ben het team ook ongelooflijk dankbaar dat ze me dit leerproces hebben laten doorlopen en me de tijd hebben gegeven om dit te doen. Ik ben hem nog steeds dankbaar voor de heldere woorden van mijn coach. Dat is precies wat ik op dat moment nodig had.
V: In het heden – hoe ziet een typische trainingsdag er voor jou uit?
S: Ik heb niet echt een typische trainingsdag. Naast topsport doe ik nog een paar dingen die mijn aandacht en tijd opslokken. Samen met een vriend, Markus Bauer, organiseer ik de nationale MTB-wedstrijd in Neustadt. Sinds dit jaar werk ik ook af en toe voor Sauser Event GmbH, dat onder andere de Rothaus Riderman organiseert, en ik ben ook tegelijk studeren. Dus hoewel ik een gestructureerde dagelijkse routine heb, moet ik gewoon flexibel blijven om alles onder één dak te krijgen.
V: Is het niet vermoeiend om op zoveel bruiloften te dansen?
S: Integendeel! Zo zat ik in 2011 in het Duitse leger en stond van de eerste tot de laatste minuut van de dag alleen sport op het programma. Ik had sport in mijn gedachten toen ik wakker werd en viel er 's avonds mee in slaap. Het jaar liet me ook duidelijk zien dat dit op den duur niets voor mij zou zijn. Ik hou van de afwisseling. Daarom ben ik in 2012 begonnen met de studie internationaal management.
V: Maar je studeert niet alleen omdat je wat meer afwisseling nodig hebt in het dagelijks leven, toch?
C: (lacht) Nee, natuurlijk niet. Maar zelfs toen was het belangrijk voor mij om naast sport nog iets anders te hebben dat mij begeleidt. Zeker als het niet zo gaat. Maar natuurlijk spelen ook gedachten aan de beroemde carrière na de carrière een rol. Laten we hopen van niet, maar één domme val en mijn profcarrière is voorbij. Het is geruststellend om voorzieningen te kunnen treffen voor dergelijke eventualiteiten of de tijd na je professionele carrière en iets achter de hand te hebben.
V: Over je carrière gesproken, heb je er nooit aan gedacht om terug de straat op te gaan? Daar is het tenslotte voor jou allemaal begonnen.
S: Vroeger dacht ik er helemaal niet over na, maar de laatste paar jaar heb ik wel een paar gedachten gehad. Maar ik kom altijd op hetzelfde punt terug: wat ik zo aantrekkelijk vind aan mountainbiken is de verantwoordelijkheid die iedereen voor zichzelf draagt. Dat betekent niet dat ik geen teamspeler ben, maar ik kan wel op eigen houtje rijden, maar ik moet ook mijn verantwoordelijkheid nemen als het niet goed gaat.
V: Maar volg je zelf nog steeds het wielrennen?
S: Zeker! Ik was dit jaar ook toeschouwer bij de Tour de France en heb nog steeds veel contacten met de huidige profrenners. Vooral de Freiburgse trainingsgroep met Simon Geschke, Johannes Fröhlinger en Jasha Sütterlin. Ik zat in het leger met Jasha en we waren kamergenoten. Ik volg nog steeds graag wat er gebeurt als ik tijd vind.
V: Hoe zie je de ontwikkeling in XC / Marathon in het algemeen? De routes worden steeds korter en veeleisender.
S: Het is een spannende en heel interessante tijd waarin er veel verandert, zowel in de raceformats als in de routes zelf, dat maakt het ook spannend voor ons atleten. Zo zijn er nu beduidend meer rittenkoersen dan een paar jaar geleden, wat ik persoonlijk geweldig vind. De banen zelf zijn ook veranderd, vooral in de World Cup. Technisch veeleisender en veel spectaculairder, maar ik denk dat je hier langzaam op de rem moet trappen. Aan de ene kant hou ik van natuurlijke routes en heb ik geen vijf kunststeenvelden per ronde nodig. Aan de andere kant blijft het risico op blessures toenemen. Als het gaat om raceformaten, is de trend naar kortere totale lengtes, die we ook hebben opgepikt in onze Bundesliga-race in Neustadt.
V: Wat is dan het concept voor jullie race?
S: We kwamen samen in het organisatieteam en dachten na over hoe we de sport interessanter konden maken voor de toeschouwers. We hebben toen veel zaken ondergeschikt gemaakt aan dit doel. Uiteindelijk hadden we een veel kortere racetijd van minder dan een uur. Dit maakt de uitkomst onvoorspelbaarder en de actie leuker voor de kijkers. Daarom hebben we besloten om geen hogere UCI-ranking te hebben. Dat werd heel goed ontvangen door zowel de toeschouwers als de atleten.
Meer informatie over de bosbeker op de officiële site of op Facebook
V: Je bent een echte Zwarte Woud en je woont daar nog steeds. Maar dat is zwaar, vooral in de winter. Trekt het je af en toe niet de warmte in?
S: De verleiding om bijvoorbeeld naar Freiburg te gaan ligt voor de hand. Dat is nog niet zo ver weg en in de herfst en winter is het al veel warmer. Maar voor mij was het mijn hele leven zo: waar ik ook was, hoe mooi het weer daar ook was, ik was altijd blij om thuis te zijn. Ik heb hier alles wat ik nodig heb, ik heb een netwerk opgebouwd en een omgeving die me ondersteunt en me goed opleidt. Ik heb alles voor de deur. Lukt het in de winter helemaal niet, dan ga ik gewoon langlaufen.
V: Dan zal ik duimen dat de winter in het Zwarte Woud dit jaar niet te streng zal zijn! Bedankt voor je tijd!
Web
Stieren op sociale media
Team Bulls op Facebook
Team Bulls op Twitter
Bulls op Facebook
Bulls op Instagram
Laat een bericht achter