Fietsen: Fietsen gaat over succes en geld - in ieder geval de meeste. Bij het Duitse Embrace The World Cycling Team ligt dat een beetje anders. Zoals de naam al doet vermoeden, ligt de focus vooral op het sociale aspect. Want de teamnaam "Hugging the world" wordt echt geleefd. Naast plezier maken met fietsen, houdt het team zich vooral bezig met donaties voor behoeftigen. Na zijn twee ritzeges in de Ronde van Rwanda spreken we in een interview met de Duitse coureur Julian Hellmann.
Embrace The World: de wereld verbeteren door te fietsen
Het is niet makkelijk om voet aan de grond te krijgen in de wielersport. De top van de wereld is klein en de weg om professional te worden is moeilijk. Maar niet elke renner heeft het in zich om een Tour de France-winnaar te worden - en misschien zelfs niet de claim. Want er zijn belangrijkere dingen in de wereld waar het Embrace The World Cycling Team niet alleen op wijst, maar ook een voorbeeld van hulp geeft. Gevaren zijn vooral in exotische gebieden. De cijfers zijn voor hen net zo belangrijk als voor andere teams, maar het gaat minder om het aantal overwinningen en meer om de status van de donatierekening. Terwijl alle chauffeurs hun eigen vluchten moeten betalen, worden fietsonderdelen gedoneerd aan lokale mensen in nood - direct en zonder omwegen. Zo gaat er geld naar stichtingen voor dierenbescherming en kankerbestrijding, maar ook sporters in Afrika en Azië worden gesteund. Het team bestaat sinds 2015. Het werd destijds opgericht door Micha Glowatzki, die het nog steeds runt.
Julian, je hebt zojuist deelgenomen aan de Ronde van Rwanda met je Embrace The World Cycling Team en je hebt zelf twee etappezeges behaald. Welke indrukken heb je gekregen?
Julian Hellman: Nadat ik vorig jaar samen met mijn team de Senegal-tour mocht rijden, keek ik erg uit naar de indrukken uit een ander Afrikaans land. Het was een eer voor ons als amateurteam om een uitnodiging te ontvangen voor de hoog aangeschreven Tour du Rwanda (gecategoriseerd als een professionele tour, UCI 2.2) en we hebben ons goed voorbereid op dit evenement. Vooraf hebben we ons natuurlijk ingelicht over de geschiedenis van het land en wat we daar kunnen verwachten. Uiteindelijk hebben we echter gewoon veel vertrouwen in iedereen in ons team, zodat we in elke situatie altijd op elkaar kunnen vertrouwen - of het nu als coureurs in de race is of op onze supervisors of sportdirecteuren. Het is net een grote familie. Samen willen we nieuwe landen, mensen en culturen leren kennen en alle uitdagingen aangaan.
Rwanda is een zeer arm land, maar heeft zich de afgelopen jaren snel ontwikkeld. We waren allemaal overweldigd door het enthousiasme van de mensen. Duizenden, waaronder veel kinderen, stonden overal langs de straten. Ze renden naast ons de beklimmingen op, moedigden ons aan en dansten onderweg. Als het je dan lukt om op het einde met je laatste restje kracht de beslissende aanval uit te voeren en een etappe te winnen, is dat natuurlijk de kers op de taart. Maar niet veel meer vergeleken met alle andere indrukken die we hier opdoen.
Daarnaast is het altijd een mooie gelegenheid om andere coureurs uit verschillende landen over de hele wereld te leren kennen en met hen van gedachten te wisselen. Of ineens kennissen uit Congo tegenkomen die je bij de finish begroeten nadat je ze de afgelopen jaren op andere Afrikaanse reizen hebt ontmoet en hen probeerde te steunen met materiële donaties.
Het Embrace The World Cycling Team streeft naar een zekere maatschappelijke betrokkenheid. Waarom heb je voor dit team gekozen?
Julian Hellman: Na bijna tien jaar in het Duitse en Europese wielrennen, werd het tijd voor mij en drie vrienden om iets nieuws te vinden, om de sport een bredere betekenis te geven. Zo kwamen we Micha tegen met het idee van Embrace the World en het paste meteen bij elkaar. We zijn begonnen met een enkele trui en een enkele broek. Maar de gedachte om samen andere landen en culturen te leren kennen door middel van wielerwedstrijden was voor ons waardevoller dan wat dan ook. Gelukkig konden we met een beetje geluk en goede resultaten snel enkele materiaalsponsors vinden en waren we dan ook erg blij toen Canyon aanbood om ons uit te rusten met fietsen.
Inmiddels hebben we met DT Swiss en Alpecin nog twee sponsors die ons in staat stellen om in ieder geval onze uitrusting te betalen. De reiskosten dragen wij chauffeurs meestal zelf, als het goed gaat kunnen wij onze onkosten dekken met het prijzengeld. Zo niet, dan maakt het niet uit, want elke keer hebben we meer ervaringen en ontmoetingen, en doneren we ook een deel van ons prijzengeld. Ons team is een bijzondere gemeenschap. Dat zie je aan het feit dat er nauwelijks coureurs zijn die het team verlaten. We zijn allemaal erg tevreden en doen op veel gebieden mee, van het vinden van sponsors en het aanschaffen van materialen tot het plannen van de race.
Alle renners van Embrace The World Cycling Team publiceren hun gegevens op Strava. Dit levert donaties op. Hoe werkt dit?
Julian Hellman: Vanaf het begin was ons basisidee om met elke gereden kilometer iets te verbeteren. Dat is misschien een beetje utopisch, maar dat was onze claim. Je kunt altijd compromissen sluiten. Het plan was dus om met ieder van ons renners (nu 14 renners in de wegploeg en 5 renners in de MTB ploeg) op zoek te gaan naar een particuliere sponsor, bedrijf of kennis die bereid was voor elke gereden kilometer een paar cent te doneren. Het resultaat is een steun - afhankelijk van de sponsor - tussen de één en vijf cent per kilometer. Dus als we hier in Rwanda de derde etappe rijden (200 km), verzamelt ieder van ons tussen de €2 en €10, hetzelfde in training.
De meesten van ons maken het geld dan over naar onze teamdonatierekening, van waaruit we sociale projecten steunen. Het liefst in die landen waar we ook racen en die we zelf kunnen zien. Als voorbeeld zou er zijn B. een school voor straatkinderen in Senegal. Dit is de tweede keer dat we ze hebben ondersteund en bezocht. We kennen zelfs de lokale leraren. Naast de donatierekening doneren sommige chauffeurs hun geld ook rechtstreeks aan dierenasielen in Duitsland of de Duitse kinderkankerhulp. In totaal hebben we naast de donaties in natura zo'n € 10.000,- kunnen doneren.
Je reist veel in Afrika. Hebben de vele indrukken je kijk op de wereld veranderd?
Julian Hellman: Ik denk dat de races onbewust mijn perspectief een beetje hebben veranderd. De problemen die anders altijd heel ver weg waren en daardoor niet helemaal reëel leken, zijn wel heel dichtbij gekomen. Dat overtuigt me nog meer dat we in ieder geval de goede kant op gaan. De wereld lijkt mij veel meer een eenheid dan verbonden, want overal zie je de verbanden die je niet verwacht. Of het nu een truitje is dat een jongetje aan de kant van de weg draagt waar Rijnland op staat, of de container uit Hamburg Süd die plotseling opduikt in een klein dorpje op 2.500 m hoogte in Rwanda.
Bovendien zie ik op onze reizen met welke tegenslagen en problemen mensen te maken hebben en toch gelukkig en tevreden zijn. Dit stelt je in staat om je eigen behoeften te heroverwegen en sommige zorgen in perspectief te plaatsen. Ik denk dat met de ervaringen die ik mag opdoen, mijn kijk op het leven en onze maatschappelijke problemen ook differentieert. Het geeft me nog meer rust bij enkele schijnbare problemen van het dagelijks leven. Toch wil ik niet de neiging hebben om fatalistisch te worden, maar in kleine stapjes proberen een bijdrage te blijven leveren aan een gelijkwaardige wereld.
Trouwens, als je een diepere indruk wilt hebben van onze reizen, de races daar, maar ook de indrukken en mensen langs de route, dan ben je van harte welkom op onze homepage www.etwcycling.com bekijk onze geweldige korte films over enkele van onze reizen. We hebben vaak een professioneel camerateam bij ons, zoals nu het geval is in Rwanda.
Welke tip kun je geven aan jonge wielrenners die profwielrenner willen worden en daarvoor een hobbelige weg voor de boeg hebben?
Julian Hellman: Veel jonge mensen die beginnen met racefietsen hebben zeker de droom om profwielrenner te worden. Voor sommigen is het misschien het juiste om te doen, maar voor velen misschien niet. Ik geniet enorm van fietsen. De kans om daar te zijn, om andere landen te zien, wij allemaal als een team, anders zouden we er niet zo enthousiast over zijn. Ik wil echter op eigen initiatief rijden en niet omdat iemand me dat zegt of omdat ik er wat geld voor krijg. Fietsen is ook een hele zware sport. Nu rijden we in Rwanda acht dagen achter elkaar wielerwedstrijden, dagelijks 110 tot 200 km en tussen de 1.800 en 4.600 hoogtemeters. Je moet heel goed in staat zijn om te lijden als je fysiek uitgeput bent - en dat punt kom je vaak tegen.
Toen ik na mijn taakstraf een jaar als KT-chauffeur op pad was, besefte ik dat na drie maanden fietsen het enige was wat nog ontbrak. Fietsen geeft me veel, maar niet genoeg. Het is niet erg veeleisend op het hoofd. Op een gegeven moment wordt het eentonig als je steeds dezelfde coureurs tegenkomt als concurrenten in de nationale wedstrijden. Zelfs in Europa zijn het altijd dezelfde mensen tegen wie je aan de top racet. Op de lange termijn wordt het saai, althans voor mij. Daarom is het team zo perfect voor mij. Vrienden, reizen, ervaring opdoen, succes behalen door zelfmotivatie en tegelijkertijd een diploma halen. En allemaal volledig zelfbepaald.
Als jonge renners geheel zelfstandig en zelfbepalend de beslissing nemen om profwielrenner te worden, is dat mooi. Maar je moet de grote en belangrijke dingen in het leven nooit uit het oog verliezen en altijd weten dat er eindeloze alternatieven zijn - althans voor ons in Europa. Voor sommige chauffeurs in Afrika is het de enige kans op een makkelijker leven. Gelukkig niet voor ons, en dus moeten we niet te hardnekkig vasthouden aan het doel van "profwielrenner".
Tot slot, waar ga je heen na Rwanda?
Julian Hellman: Direct na Runda ga ik waarschijnlijk naar Frans-Guyana, weer een tournee met negen etappes. En voor Rwanda kwam ik met de ploeg uit de Tour de Martinique, waar we ook twee etappes wonnen en ik vier etappes de gele trui droeg.
Maar ook andere coureurs zullen in actie komen in Tobago en China, daarna in Turkije tijdens de Ronde van de Zwarte Zee en in november wacht ons team nog een hoogtepunt van het seizoen met de Tour du Faso in Burkina Faso. We staan te popelen voor de koersen zoals in Faso, want het enthousiasme om daar te fietsen, zoals in Rwanda, is onbegrijpelijk. Honderdduizenden mensen staan op straat en daar kunnen we met elke cent voor elke kilometer het meest bewegen.
De foto's zijn afkomstig van de fotograaf Oliver Farys.
Laat een bericht achter