De teleurstelling zit diep. Ik weet niet wat het precies is. Wat ik wel weet is dat ik me niet lekker voel en dat ik na het fietsen uitgeput zal moeten opgeven. Komt het door mij? Waarom werkte niets? De Ironman Hawaii hoort gewoon nog niet mijn race te zijn. De dagen na de race voel ik me niet echt beter. Pijn in het lichaam, slapeloze nachten badend in het zweet. Maar er is niet veel tijd om ervoor te zorgen. Amper twee dagen na de race zit ik in het vliegtuig naar Thailand om me voor te bereiden op de IM Maleisië in het Thanyapura Sport Resort.
Ik heb geen idee hoe ik deze race moet doen. De pijn gaat niet echt weg. We ontmoeten vrienden en hun eerste reactie is dat het klinkt als knokkelkoorts. Twee dagen later stuurde Ironman een e-mail met het verzoek aan iedereen die deze symptomen had om contact op te nemen omdat knokkelkoorts was uitgebroken in Hawaï. Aan de ene kant valt er een steen uit mijn hart dat het niet mijn schuld was. Aan de andere kant is het mij niet duidelijk hoe je Maleisië moet doen. Mijn coach Jo Spindler en onze lokale vrienden slagen er op de een of andere manier in om me uit mijn mentale moeras te halen. We praten veel over God en de wereld. Geen triatlon. De tijd vliegt als in een vlucht. Vier weken Thanyapura/Thailand lijkt me één. Ik denk niet aan de IM Maleisië.
Mijn enige sprankje hoop zijn mijn trainingstijden, die weer stabiliseren. Mijn kracht komt langzaam terug. Dan gaat het naar Langkawi. Als titelverdediger heb ik daar een vol programma. Een nieuwe situatie. Ik heb me nooit geschaamd om een Ironman-titel te kunnen verdedigen. De dagen voor de race staan bol van de afspraken: bezoek aan het Langkawi Kids Hospital, signeersessie, persconferentie, openingsceremonie. Check daarnaast de routewijzigingen en train tussendoor wat.
Op de raceochtend spring ik uit bed. Focus en anticipatie voor de race zijn er! Ik ben zo opgewonden dat ik zelfs Jo's verjaardag vergeet. Het beroepsveld is dit jaar bijna drie keer zo groot als in 2014. Samen met de mannen zijn we met bijna 70 professionals. Het startschot is gelost, ik heb een goede start. De druk in het water is er. Ik kan mijn groep lang behouden. Maar ik verlies het nog steeds in de laatste 600 meter en mis de zwemuitgang. Tot zover de professional. Een vaarder komt uiteindelijk opgewonden aan en zegt dat ik terug moet zwemmen. Het gaat goed! Stap op de fiets en strijk de fout weer glad.
Na 35km haal ik eindelijk de kopgroep in. Ik aarzel niet lang. hoofd naar beneden en door. Na ruim 5 uur en de beste tijd van de dag op de motor bereik ik de wisselzone en heb ik vier en een halve minuut voorsprong op de als tweede geplaatste renner. Ik benader de marathon beheerst. Iedereen doet alsof ze niets anders van me verwachten. Niemand kijkt me aan dat ik mezelf echt moet martelen. Ik moet denken aan de woorden van Jo: "Wat jou pijn doet, doodt anderen. " Best uitgeput, maar dolgelukkig, kom ik als "Koningin van Maleisië" over de finish.
Zelden heb ik zo mijn grenzen bereikt. Ik kan nog steeds niet echt beseffen wat ik net deed. Ik kijk nu met een tussenpoos van twee weken terug op deze Ironman. Aan de finish kon ik het niet uit mijn mond krijgen dat ik in 2016 mijn titel nog een keer zou willen verdedigen, ik was zo uitgeput en moe. Maar een hattrick zou natuurlijk een zekere aantrekkingskracht hebben. Vooral omdat ik me echt op mijn gemak voel in Langkawi en Phuket en het cool is als beveiligingsbeambten op het vliegveld alles laten vallen om met mij op de foto te gaan 😉
Met mijn derde Ironman-overwinning, een overwinning van 70.3 en een halve uitdagingsoverwinning in slechts 13 maanden, eindig ik het jaar zeer gerustgesteld. Mijn meest succesvolle seizoen tot nu toe, slechts even onderbroken door een kleine mug. Na bijna acht weken onderweg te zijn, kijk ik er nu naar uit om wat tijd door te brengen met familie en vrienden voordat ik terugkeer naar Mallorca.
Laat een bericht achter