Frankfurt: 1 mei is een feestdag en daar wilden we een feestdag van maken. De dag ervoor moesten de meesten van ons nog werken, 's avonds stapten we in de auto en reden we de snelweg op. Het dagelijkse leven in de amateursport. De stress is echter snel vergeten zodra je de andere teamleden om je heen hebt en samen kunt lachen.
Aangekomen in het hotel in Eschborn ontmoetten we onze sportief directeur Enrico Poitschke. De teamvergadering stond op de agenda. De race in Frankfurt kennen we al van de laatste jaren. Het hoogteprofiel heeft het allemaal. De ene of de andere coureur herinnert zich nog de hoge snelheid die in 2013 op de Feldberg werd neergezet. Ik had veel respect en had het gevoel dat ik niet de enige was. Ons plan was om zo lang mogelijk energie te besparen en ervoor te zorgen dat Daniel, die de GCC overall leidt, in de kopgroep zit.
Na de meeting zijn we zo snel mogelijk naar bed gegaan, het ontbijt stond immers gepland voor de volgende ochtend 6 uur. Het weer leek echter niet door te hebben dat mei officieel van de ene op de andere dag was begonnen: de ochtend wachtte ons met prentenboek aprilweer. Niet leuk, niet slecht, niet droog of nat, net iets er tussenin. Nou, we hebben al twee natte races achter de rug, dus we hebben onszelf en de onze op een routinematige manier voorbereid Fujiligt voor op de komende wedstrijdkilometers.
Na het jaarlijkse startblokkenlabyrint stonden we stipt om 9 uur aan de startlijn. Een paar minuten later waren we met racesnelheid in het centrum van Frankfurt. Je moet keer op keer zeggen, deze route is echt leuk. Helaas heeft de wedstrijdorganisatie altijd wat moeite om sommige hindernissen goed weer te geven. In vergelijking met voorgaande jaren was het deze keer echter beter.
Na 37 kilometer lag de Feldberg voor ons en daarmee de vraag of hij weer de wedstrijdjury zou zijn. Net als vorig jaar probeerde het team van Strassacker op deze klim de wedstrijd te beslissen en reed met vier man voorop. De inspanning was effectief. De groep werd man voor man kleiner en tot een paar honderd meter voor de top zag het er erg goed uit voor ons. Maar toen scheurde de groep van de overige 30 renners in tweeën. Stefan, Christian en ik hebben gepraat en hoewel ik kon zien dat de twee sterke klimmers deze voorsprong naar de finish wisten te brengen, waren we het erover eens: houd je voeten stil en hoop dat Till alle kracht kan mobiliseren die hij nog heeft om Daniel terug te krijgen in de kopgroep zetten. Zo is het gelukkig gegaan. Twee tegenklimmen later waren we weer met z'n vijven en daarmee ook de best vertegenwoordigde ploeg in de kopgroep. Dit voordeel moesten we benutten. We hebben het beslissende moment getimed en Stefan, die in de vorige races al op indrukwekkende wijze zijn kracht had getoond, op de hielen gezeten met nog 12 kilometer te gaan.
Het plan werkte. In het begin was hij altijd een paar meter voor het veld te zien, maar plotseling vertraagden de andere teams het volgwerk en verdween Stefan als een kleine stip aan de horizon. Petje af voor deze geweldige prestatie. Dankzij de andere goede plaatsingen van onze jongens maakten we die dag ook de overwinning in het ploegenklassement perfect. 1 mei, een echte feestdag. In die zin, Frederik!