Wielrennen: Justin Leov leidde met een ruime marge na dag één van de Enduro World Series in Valloire. Maar ook de Alpen spaarden hem niet en zo werd hij op de tweede dag van de race door een technisch mankement van de troon gestoten. Lees in zijn dagboek hoe hij het raceweekend heeft ervaren.
Ik moet zeggen dat ik het erg druk heb gehad sinds de EWS Scottish race. Als coach van het team Trek World Racing de Descente begeleidde ik het team naar de wereldbekerwedstrijden in Fort William en Leogang. Ik leer zelf veel aan de kant van de baan en analyseer de best mogelijke lijnen voor de coureurs van het team.
De route gaat inmiddels over de Italiaanse Alpen en de Mont Blanc, een goede gelegenheid om koffie en adembenemende panorama's in te slaan!
Of het nu gaat om rotsen of bossen, door te voet te verkennen konden we de schoonheid en wildheid van de Valloire-routes ontdekken. Het Franse raceformaat beperkt de verkenning tot één per etappe, wat gelijke kansen voor iedereen bevordert.
1e racedag
De eerste klassementsproef begon meteen met een nogal rotsachtig stuk, daarna volgde een sneller stuk, wat klimmetjes en een stuk bos. Ik voelde me goed op het stuur van mijn Trek Remedy 29er. Mijn run was schoon en ik eindigde als 3e, een goede start. Ik zat vol vertrouwen en voelde dat ik het gat naar de beste tijd kon dichten. Door verdachte geluiden aan het einde van de klassementsproef ontdekte ik een gebroken kettingschakel, waarschijnlijk veroorzaakt door een steenslag. Dus begon ik aan de 2e klassementsproef met een nieuwe ketting.
De tweede klassementsproef zou twee keer op dezelfde dag verreden moeten worden. Het was de langste en meest inspannende klassementsproef van het weekend. Kort na de start werd een stuk sneeuw meer dan één coureur fataal. De sneeuw was door de hitte zachter geworden en op sommige plaatsen verdween de motor in de sneeuw en in een oogwenk gooide hij de berijder over zijn stuur. Alleen al op dit gedeelte was het gemakkelijk om 10 tot 20 seconden te verliezen. Mijn tactiek was om vol gas te geven en verlies van controle te voorkomen. Dat werkte best goed! Afgezien van dit onderdeel was het op deze klassementsproef belangrijk om het prestatieniveau tot het einde vast te houden. Gezien de technische moeilijkheidsgraad was ik echter een beetje te agressief en moest ik uiteindelijk wat energie verbruiken om mijn vluchten in evenwicht te houden, waardoor ik de controle dreigde te verliezen. Ondanks alles finishte ik de klassementsproef in de beste tijd. Het was de eerste keer dat ik de snelste coureur was op een EWS special stage. Ik wist dat ik het kon, maar toen ik het deed was het opwindend!
De derde klassementsproef was een herhaling van de tweede. Ik vertelde mijn monteur en mijn teammanager dat ik deze keer "conservatiefer" wilde rijden. Aangezien ik iets te vroeg aan de start stond, gebruikte ik de tijd om nog eens naar het besneeuwde gebied te kijken uit nieuwsgierigheid om te zien hoe het er bij +30° aan toe was. Er waren diepe sporen ontstaan en ik besloot de strategie voor de volgende etappe te veranderen. Ik rijd met een redelijke snelheid in de diepste sleur, wat mij een stevig fundament leek. Uiteindelijk reed ik weg en toen ik de sneeuw naderde, hield ik mijn adem in. Ik nam de naderingsbocht in een wijde boog om recht op de sleur af te rijden... de brede wielen liepen zonder de minste aarzeling en ik ging weer op weg voor de "schoonste" run mogelijk. Ik controleerde de inspanning en vloeibaarheid zo goed als ik kon en ik kwam terug naar de beste tijd!
Het had niet beter gekund. Aan het einde van de dag lag ik op de eerste plaats met een voorsprong van 30 seconden. Wat een dag!
De vorige dag was erg vermoeiend voor zowel de coureurs als de monteurs. Ik heb de pedalen, derailleur, ketting en banden verwisseld. Mijn wielen waren aan het eind van de dag meer ovaal dan rond, maar Ray heeft geweldig werk geleverd op mijn fiets om me in de beste omstandigheden te laten rijden. Mijn doel was om netjes en zonder onnodige risico's te rijden. Ik kon het me veroorloven om een paar seconden te verliezen, maar ik moest koste wat het kost mechanische problemen of een val vermijden.
De vierde klassementsproef was vrij kort maar ingewikkeld. Veel rotsen en een zeer steile afdaling in het bos. Voortdurend wegglijden met heel veel plezier! We hadden de bandenspanning verhoogd om nare verrassingen te voorkomen. Ik eindigde als 7e en was een beetje teleurgesteld in mezelf. Ik hou er niet zo van om "voorzichtig" te rijden, maar ik geef toe dat er niets slimmer is om je voorsprong te managen. Ik was verrast dat mijn voorsprong op de als tweede geplaatste renner was opgelopen tot 38 seconden.
De vijfde etappe was langer en sneller met enkele beklimmingen waardoor je benen pijn deden, maar ik voelde me goed en mijn uitrusting was geweldig. Met een beetje geluk kan ik de laatste twee klassementsproeven zonder problemen afleggen. Dat dacht ik zeker!
Voordat ik de paddock verliet, merkte Ray een snee in mijn achterband op. Om mezelf gerust te stellen, reed ik verder met een nieuwe band en een nog hogere spanning.
Ik reed weg en pakte voorzichtig een heel rotsachtig stuk aan. Ik had een passage verkeerd ingeschat en ik lag al op de grond. Ik stapte weer op mijn fiets. Ik had 5 seconden verloren maar ik wist dat dat nog geen probleem was. Ik kwam meteen weer in een goed ritme. Maar wat er daarna gebeurde, was echt een nachtmerrie. Er is geen ander woord om deze situatie te beschrijven. Het geluid van een steen die de band doorsnijdt, het gefluit van de band die leegloopt en mijn dromen over de overwinning komen abrupt tot een einde. Ik was kapot. 38 seconden voorsprong op de laatste twee klassementsproeven en nu 2 minuten achterstand!
Toen ik terugkwam in de paddock probeerde ik te analyseren wat er net was gebeurd. Waarom! Wat had ik anders kunnen doen? Arrgh, de concurrentie kan soms zo wreed zijn!!
Ik had veel tijd verloren, maar ik was niet van plan op te geven. Ik had niets meer te verliezen en dat was een goed excuus om niet meer 'voorzichtig' te rijden! Nieuwe banden, een goede warming-up en ik stond aan de start van de zesde en laatste etappe. Ik was vastbesloten om haar te winnen om mijn status te herstellen!
Toen ik over de finish kwam, wist ik dat ik een goede tijd had neergezet. Uiteindelijk won ik die laatste speciale etappe. Een beetje verfrissing aan het einde van een bijzonder inspannende dag. Ik eindigde als 11e in het algemeen klassement. Net genoeg om mijn tweede plaats in het EWS Interim-klassement van 2014 te behouden.
Met dank aan Trek Factory Racing Enduro, Bluegrass Protection, Met Helmets, Fox Racing Shox, Shimano, Bontrager, Adidas Eyewear, Stages Power Meters, CNP Nutrition voor hun steun.
Wat een weekend! Er zijn wat lessen te leren, en weer wat meer ervaring.
Een nieuwe aflevering van deze epische strijd in La Thuile gaat over minder dan drie weken verder.