Fietsen: Justin Leov toonde al vroeg in de Enduro World Series een indrukwekkende vorm en stond op het punt zijn eerste overwinning te behalen, maar geluk was zelden heilig voor hem. Met solide resultaten wist hij toch de derde plaats in het algemeen klassement veilig te stellen. Dit is de laatste race van de EWS vanuit het oogpunt van de Nieuw-Zeelander.
Voor Finale Ligure was ik 3e algemeen in de EWS en mijn doel was om die positie te verdedigen en te proberen deze laatste race van 2014 te winnen.
De belangrijkste verandering in mijn uitrusting was dat ik was overgestapt op het 650b-model. Tot nu toe had ik in alle andere races een 29er-model gereden. Ik heb deze keuze gemaakt met het oog op de technisch veeleisende circuits van Finale Ligure. Ik moest dus even wennen aan een nieuwe rijervaring.
Ik arriveerde 10 dagen voor de race in Finale om het tijdsverschil tussen Nieuw-Zeeland en Europa volledig op te vangen.
Voor de race waren twee dagen gepland voor de verkenningsritten. Elke klassementsproef was bereikbaar met de auto. Ik hou helemaal niet van dit feit. Ook tijdens de verkenningstochten fiets ik meestal liever de overstapvakken. Om hier competitief te zijn, zit er echter niets anders op dan de verkenningstochten op de fiets en de beklimmingen met de auto na elkaar te doen, zoals iedereen.
Op zaterdag, de dag van de race, scheen de zon met zomerse temperaturen. Op weg naar de start voelde ik me goed en klaar voor de uitdaging die me te wachten stond. Overigens begon ik iets te heftig aan de eerste klassementsproef, maakte een paar foutjes en eindigde met gemengde gevoelens.
Ik vond de 2e klassementsproef erg leuk. Er waren korte maar uitdagende beklimmingen en zeer technische secties, vooral een in het midden van de rotsen waar het moeilijk was om er "netjes" doorheen te komen. Ik moest dit bevestigen toen de buitenkant van mijn vork met volle kracht een rots raakte. Als bij wonder kon ik mijn evenwicht bewaren. Ik was een beetje gefrustreerd toen ik over de finish kwam. Ik wist dat ik beter moest rijden om enige hoop op de overwinning te houden.
Ik besloot alles te geven op etappe 3. Door de relatief vlakke stukken en de technische beklimmingen was het goed mogelijk om hier weg te komen. Mijn rijstijl was echter te agressief en daardoor te schokkerig, niet efficiënt genoeg.
Het was echt warm, bijna 30°C. Vooral op deze warme dagen waardeer ik mijn helm, die zo goed geventileerd is. Hoewel ik ervoor zorgde regelmatig te drinken, voelde ik de eerste krampen in mijn benen. Het transfertraject naar klassementsproef 4 was wederom lang. Ik kwam eindelijk bij de verfrissingsruimte en hydrateerde mezelf.
In de 4e klassementsproef reed ik een redelijk goede run met weinig fouten, maar opnieuw miste ik de gewenste efficiëntie.
Op de laatste transferetappe naar de finish voor de laatste tijdcontrole kreeg ik weer krampen in beide benen. De pijn was zo hevig dat ik niet geloofde in mijn vermogen om de controle binnen de toegewezen tijd te krijgen. Gelukkig was Jared Graves bij me. Hij moedigde me aan om te ontspannen en licht te blijven trappen. Uiteindelijk bereikte ik de finish op tijd. Ik was weer weggekomen met een simpele schrik.
Herstel had nu mijn hoogste prioriteit: veel drinken en vroeg naar bed gaan in de hoop de volgende dag weer fit te zijn. Aan het einde van de eerste dag stond ik op de 1e plaats en dus echt ver van mijn doel. Ik was echt in een slecht humeur.
Toen ik wakker werd na een goede nachtrust, voelde ik me heel goed. Dat kwam maar beter uit, want er wachtte ons een klim van maar liefst 20 km lang.
Op deze tweede dag besteedde ik extra aandacht aan het gehydrateerd blijven.
Vanaf de 5e etappe, de 1e van de dag, voelde ik me een stuk beter dan de dag ervoor. Ik heb echt geprobeerd schoon te rijden en het resultaat was wat ik verwachtte, want ik eindigde als tweede in deze special.
Er was nog een laatste klassementsproef te overwinnen. Het zou het langste en moeilijkste van het weekend moeten worden. Toen ik met Jared naar de start reed, beschreef hij deze laatste etappe voor mij alsof het de laatste schooldag voor de vakantie was. En dat is precies wat het was!
Dus ik ging voor mijn laatste run. Ik deed mijn best en voelde me goed. Ik hield mijn fouten binnen de perken en kwam met de derde beste tijd over de streep! Ik had de schade weten te beperken. Een 7e plaats voor het weekend en mijn 3e plaats in het seizoensklassement bevestigd. Wat een opwinding!
Het is moeilijk om de tevredenheid te beschrijven die ik voelde met Jared en Damien op het podium, maar de grote glimlach op mijn gezicht sprak voor zich.Het einde van een lang seizoen met veel ups en downs, maar dat is competitie. Uiteindelijk heb ik er geen spijt van en ben ik tevreden dat ik alles heb geprobeerd.
Ik was ook erg blij met de overwinning van mijn Trek-teampartner Tracy Moseley in het algemeen damesklassement en natuurlijk met onze 1e plaats in het ploegenklassement.
Heel erg bedankt aan mijn familie en mijn sponsors. Trek Factory Racing, Fox Racing Shox, Shimano, Bontrager, MET, Bluegrass, Adidas brillen, Stages vermogensmeters, CNP.
Tot volgend jaar voor wraak!
-justin-
Foto's: Jeremy Reuiller.