Vorig jaar stond ik in Tweedlove voor het eerst op het EWS-podium. Ik weet ook dat er van alles kan gebeuren in een tweedaagse race. Hoe dichter ik bij de EWS-race in Schotland kwam, hoe enthousiaster ik werd. De race in Tweedlove kan in twee verschillende delen worden verdeeld.
De eerste dag in Innerleithen met routes vergelijkbaar met de DH, zeer dicht aangeplante bomen en wortels. De tweede dag in het Glentress-gebied met routes die techniek en snelheid combineren. Ik nam me voor om de eerste dag zo ongeschonden en energiezuinig mogelijk door te komen en op de tweede dag, wanneer mijn fysieke conditie de doorslag zou kunnen geven, alles te geven.
Het ging er vooral om de verkenningstochten, die over 3 dagen werden gespreid, zo goed mogelijk te plannen om de routes zo goed mogelijk en energiebesparend te "bestudeeren". Op de eerste dag besloot ik om fase 1 en 2 twee keer te doen en fase 3 en 4 één keer. Dat betekende minstens zo'n 2000 meter klimmen. De hele volgende dag stonden regenbuien op het programma. Tijdens de klim naar etappe 5 veranderde de regen in ijs en met de wind was het alsof je op een strand stond midden in een zandstorm! Fase 6 bleek een "sleutelfase" te zijn.
Ik wist dat deze vermoeiende en technisch niet veeleisende klassementsproef met zijn meer dan 10 minuten rijtijd en de 3 zware beklimmingen het kaf van het koren zou scheiden en door sommigen bekritiseerd zou worden. Persoonlijk train ik voor zowel technische als fysiek veeleisende trajecten. Ik denk dat dat overeenkomt met Enduro. We hebben het niet over DH. De volgende dag besloot ik de verkenningstochten te verminderen om mezelf te sparen voor de race.
Een stralende zon wachtte ons op de eerste dag van de race. Dus we hadden stressvrij weer op een dag die erg lang zou worden. Ik viel gelijk op de eerste klassementsproef die een mix was van rotsachtige stukken gevolgd door stukken met redelijk hoge treden. Ik was een beetje in shock na zo'n slechte start! De tweede klassementsproef was snel, de bomen stonden dicht bij elkaar en er was een constant risico om met hoge snelheid aan het stuur gegrepen te worden. Ik voelde me een stuk beter en zette de op een na beste tijd neer. De derde klassementsproef begon razendsnel en ver boven de boomgrens. Toen leidde ze het bos in en alles werd plotseling donker.
In onze sport is het altijd belangrijk om goed te zien, zeker in deze omstandigheden. Een krachtige bril of bril is essentieel. Uiteindelijk reed ik zonder grote fouten. Ik gebruikte de volgende transferpoot om water bij te vullen. Ik was gelukkig! Ruimte vrij voor de laatste klassementsproef van de dag. Een deel ervan liep langs route 3. Dit betekende opnieuw dat de bomen dicht bij elkaar stonden en de wortels nat waren. Er was een constant risico om te vallen. Ik schatte het verkeerd in, nam te snel een bocht naar rechts en lag op de grond.
Ik was boos op mezelf omdat ik terrein verloor op de leiders en aan het einde van de eerste dag slechts 9e was. Ik was niet lang gefrustreerd en richtte al snel mijn aandacht op dag twee. Alles was nog mogelijk, maar ik zou er alles voor moeten geven! Toen ik wakker werd, kreeg ik te horen dat twee van de klassementsproeven van de dag om veiligheidsredenen zouden worden afgelast vanwege slechte weersomstandigheden. Ik kon deze maatregel volledig begrijpen, maar was erg teleurgesteld.
Voor mij betekende een verminderde race minder kansen om in te halen. Zoals voorspeld was het weer brutaal omgeslagen. Een koude wind en regen hadden de zon van de vorige dag vervangen. Special stage 5 was meer DH-typisch. Het was ongelooflijk modderig en het risico bestond dat je bij elke sleur vast kwam te zitten. Dit was een speciale test voor acrobaten. Maar langzamer rijden was niet per se de juiste oplossing! Je moest je goed vasthouden aan het stuur en proberen een goede snelheid aan te houden zonder uit het zadel te vallen. Ik kwam redelijk goed uit de affaire en reed de derde tijd. De 8e en laatste klassementsproef begon iets hoger dan oorspronkelijk gepland en liep ongeveer twee minuten over een deel van klassementsproef 6. Het was een typisch “bike park”-gedeelte. Er was een klim en daarna een heel snel stuk. Daarna volgde nog een korte klim en tenslotte de afdaling naar de finish. Het is belangrijk om een goed tempo aan te houden tijdens de afdalingen en voluit te gaan op de beklimmingen. Ik bereidde me voor om naar de pijngrens te gaan. Maar ik had geen andere keuze als ik weer op het podium wilde komen!
Die laatste run was alles of niets voor mij. Ik reed vaak op de grens van een val en op de beklimmingen reed ik zonder rekening te houden met mijn krachtreserves. Ik worstelde constant met mezelf en werd verscheurd tussen willen winnen of mijn lijden beëindigen. Gelukkig was de wil om te winnen sterker en koos ik ervoor om mijn pijnlijke benen en brandende longen te negeren. Aan de finish was ik blij met mezelf en benieuwd naar mijn resultaat.
Toen ik 10 minuten later bij het scorebord kwam, kon ik mijn ogen niet geloven!! Het lukte me niet alleen om een plek op het podium in te halen, maar ook voor de eindzege. Mijn eerste overwinning op de EWS! Maar ik werd me er pas echt van bewust tijdens de prijsuitreiking. Een droom werd werkelijkheid. Ik ben er ook trots op de nieuwe leider te zijn in het algemeen seizoensklassement.
Nu een paar weken rust voor de Franse wedstrijd met lange klassementsproeven in het hooggebergte. Ik wou dat het zo ver was!
Laat een bericht achter