Wielrennen: Ik heb altijd gedacht dat de pauze van de competitie te kort was. Maar dit jaar heb ik ze bijna niet opgemerkt, omdat ik momenteel een huis aan het bouwen ben en de eerste ronde van de EWS al in maart geprogrammeerd stond.
Na een emotioneel geladen seizoen 2014 kwam de onderbreking van de competitie precies op het juiste moment. Met mijn vrouw Tory en zoon Luca was ik van plan Christchurch tegen Kerstmis te verlaten en te verhuizen naar ons nieuwe, onafgemaakte huis in de buurt van Blenheim, waar ik ben opgegroeid. De bouw was al behoorlijk gevorderd, maar er moest nog veel gebeuren. Ik heb een aantal weken mijn fiets en vermogensmeter ingeruild voor een hamer en boor!
Ik wilde ook fysiek herstellen. Met de steun van mijn coach en het medische team van All Blacks werkte ik om te genezen van de blessures die ik sinds het einde van vorig seizoen had. Maar toen was het tijd om weer op de fiets te stappen. Rotorua kwam steeds dichterbij en ik had nog veel werk te doen!
Maar het is me toch gelukt om een goed trainingsprogramma af te ronden. Een kuitblessure door een zware crash een paar weken voor Rotorua dreigde echter alles te ruïneren. Ik had geen andere keuze dan de voorbereidende races over te slaan en me te concentreren op mijn fysiotherapeutische behandeling. Ik had het graag zonder dit probleem gehad, maar dat kan gebeuren in onze sport en het is niets nieuws voor mij.
Wat de race in Rotorua betreft, besloot ik om op mijn 29er te rijden. Ik heb ook gekozen voor 160 mm veerweg in plaats van de 150 mm van vorig jaar. Helaas had ik vernomen dat mijn vriend Jared Graves vanwege een blessure de handdoek in de ring moest gooien. Het is altijd een teleurstelling als een favoriet om te winnen niet kan starten. Ik had medelijden met hem, maar uitstellen is niet afzeggen.
Op de ochtend van de race was ik erg opgewonden. Voor het eerst was de EWS "bij mij thuis" in Nieuw-Zeeland en mijn vrouw en zoon waren er om mij te ondersteunen.
De eerste klassementsproeven waren het moeilijkst en gevaarlijkst.
Dus besloot ik in het begin van de wedstrijd voorzichtiger te rijden en geen onnodige risico's te nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn eerste run was allesbehalve soepel. Ik eindigde als vierde, wat een grote verrassing was. De daaropvolgende transferetappe was kort. Geheel in tegenstelling tot mijn goede voornemens in de ochtend, pakte ik de tweede klassementsproef op volle toeren. Ik voelde me erg goed op mijn motor, wat bevestigd zou moeten worden door mijn resultaat: beste tijd! De beste manier om tot een goed eindresultaat te komen is consistentie. Als gevolg hiervan probeerde ik geen grote fouten te maken.
Ik voelde me goed en fase 3 en 4 verliepen vlot. Fase 5 was ingewikkeld. Het was kort, maar doorzeefd met vele verraderlijke wortels. Ik heb de verkenningstocht eigenlijk vrij goed doorstaan, maar deze keer was het geluk niet aan mijn kant. Ik viel zwaar en verloor daardoor kostbare tijd. Ondanks alles was ik blij dat ik er met een paar schrammen vanaf was gekomen. Ik had gekozen voor mijn integraalhelm en opnieuw had mijn integraalhelm me gered. Snel duwde ik het vizier weer omhoog en zette mijn bril af – perfect zicht is belangrijk in zo'n snelle sport. Even de remhendel afgesteld en toen kon ik de klassementsproef afmaken.
Ik had nog twee klassementsproeven in te halen. De 6e was een typische DH-track die ik onder controle had. De allerlaatste klassementsproef was een goede mix met een heel technisch bovenstuk en een uitgesproken DH-stuk erna. Het werd live op televisie uitgezonden en eindigde voor het publiek van Crankworx, wat de race wat onder druk zette.
Ik begon hard, maar het terrein bracht me snel terug naar de aarde en waarschuwde me. Het eerste deel kwam ik vlot door met een zuivere run. Toen was het op naar het DH-gedeelte van de route. Inmiddels waren mijn schoenplaatjes losgeraakt, maar het was te laat om er nog iets aan te doen. Na enkele schokkende situaties te hebben overleefd, moest ik het echter doen zonder de laatste sprong. Het risico was te groot dat mijn fiets en ik de sprong niet samen zouden afmaken. Ik eindigde als 3e op die laatste special en 4e overall, slechts een seconde achter Wyn Masters, die zijn eerste EWS-podiumplaats behaalde.
En wederom was het niveau van de concurrentie ongekend hoog. Het was een strijd van seconden op zeer uitdagend terrein. Overleven was een prestatie op zich. Ik was enorm blij met mijn resultaat.
Tot de tweede race in Ierland!
Laat een bericht achter