Nadat mijn seizoen tot nu toe allesbehalve wenselijk was en ik de ene na de andere tegenslag te verwerken kreeg, besloot ik om naar het hoogtestagekamp in Livigno te gaan om weer op te bouwen. De diagnose voor mijn gebrek aan prestatie is gesteld en dus probeer ik me te concentreren en uit te kijken naar het komende seizoen!
Een van mijn favoriete wielrentochten is zonder twijfel naar de “Passo dello Stelvio”! Ik denk dat dat een bekende term voor je is. Normaal gesproken is deze eindeloze slingerweg vanaf Bormio een populaire route om sportwagens te testen!
Na de eerste fase van de hoogteverstelling is het zover, vandaag ga ik deze grandioze toer aan met mijn BH G6 racefiets. Het weer kan niet perfecter zijn. Zonneschijn en blauwe luchten zijn al dagen zuiver.
Ik ben klaar om te gaan om 9 uur. Vest, bar, slang & pomp, geld, ... alles inbegrepen. Van Livigno (1800m) ga je naar de eerste kleine pas Eira (2200m) en Foscagno (2291m)! Deze twee kleine passen hebben een matige helling en zijn daarom precies goed om op te warmen! Vanaf Foscagno wacht me het eerste adembenemende uitzicht richting Bormio! Er ligt nog sneeuw op de toppen van de hogere omliggende bergen. vest aan! De eerste lange afdaling richting Bormio (1000m) wacht op me. Op het eerste stuk moet ik proberen me te concentreren op de weg en zijn bochten en niet op het panorama. Nadat ik door een kleine tunnel ben gegaan, leidt de weg me naar Bormio. Een deel van het wegdek is geheel vernieuwd en kan ik dus goed laten lopen. Het onderste gedeelte wordt vlakker en tegelijkertijd lopen de temperaturen enkele graden op. Na de lange afdaling kwam ik aan op het kruispunt richting Stelvio. Doe je vest uit en eet de eerste reep! Ik zal de energie nodig hebben voor deze beklimming!
Nu kan het beginnen. Het landschap is fantastisch. De natuur is nog relatief groen tussen de rotsen. Begroeid met veel bomen en de hoge omliggende bergen om me heen. De zon brandt in de beklimming. Zonder veel besef van tijd komt de ene beurt na de andere. De natuur maakt zoveel indruk op me dat ik de moeite niet echt merk. Altijd in de gaten houden hoe de schijnbaar eindeloze kronkelige weg me naar boven zal leiden. Ik moet 3 kleinere natuurlijke tunnels oversteken. Het water dringt door het plafond, de paar koude waterdruppels verfrissen me een beetje. Het plafond is zwak verlicht. Een kleine waterval schiet de vallei in. Vanaf dit punt heb je een overzicht van de hoogtemeters die al beklommen zijn. Wat een overweldigend gezicht!
Na nog meer haarspeldbochten bereik ik de eerste min of meer vlakke heuvel. Oef... eindelijk kan ik mijn cadans een beetje verhogen. Tot nu toe was het een krachtbron op rij! Een kleine rivier loopt bijna parallel aan de weg. Ik begin te voelen dat de lucht veel ijler wordt. Nu heb ik direct zicht op mijn bestemming, de Passo dello Stelvio! Op de een of andere manier verlies ik alle dimensie. Aan de ene kant lijkt de pas nog eindeloos ver weg, aan de andere kant lijkt hij heel dichtbij! Ik ben aangekomen bij Umbrail Pass. Nog 3 km en meer hoogtemeters naar de Stelvio. De lucht wordt nu veel ijler en kouder, mijn spieren in mijn benen beginnen te branden. Ik voel het lactaat in mijn spieren schieten! De laatste kilometers zijn gewoon ongelooflijk steil! En de zonnelamp brandt in mijn huid. Het zweet loopt uit en ik heb het moeilijk. Aangekomen op de top van de "Passo della Stelvio (2758 m) wacht me het perfecte panorama. Ik vergat de inspanning al na een paar minuten.
De lucht is zo helder dat het uitzicht bijna surrealistisch is. De sneeuw glanst echt sneeuwwit in de zon. De wind is fris en ik trek meteen wat aan. Korte pauze. Geniet van het panorama en zorg goed voor jezelf. De eerste 3 km naar Umbrail zijn hetzelfde. Dan sla ik rechtsaf naar de Umbrail-afdaling. De straat is aanzienlijk smaller. Natuur veel groener. De BH G6 geeft me een veilig rijgevoel en met de Michelin banden voel ik de grip op de weg. Aangekomen in St.Maria wachten mij veel hogere temperaturen. De route naar de Ofenpas (2149m) begint met een lichte helling voordat de eigenlijke pas begint. Ik voel de hoogtemeters en de afgelegde kilometers maar al te duidelijk in mijn benen. Maar ook deze pas heeft zijn eigen schoonheid en dus is de inspanning secundair. Mijn benen voelen moe aan en mijn energie vloeit zo langzaam weg.
Ik geniet van het uitzicht. Nu gaat het de volgende kilometers bergafwaarts voordat je door de tunnel linksaf slaat richting Livigno. De laatste kilometers voeren langs het meer van Livigno door de galerijen. Ik rij heel relaxed naar huis. Moe en tevreden sta ik onder de douche, geniet van de afkoeling en laat de indrukken van vandaag weer in mijn gedachten rondcirkelen.
Laat een bericht achter