Ik plande mijn eerste trainingskamp van het seizoen 2016 op mijn favoriete eiland Gran Canaria. Mijn doel is om veel meters te klimmen op mijn racefiets en mijn uithoudingsvermogen te verbeteren. Dit eiland is daar perfect voor! Het wordt een lang en zwaar olympisch seizoen, dus het is belangrijk om een goede basis te leggen.
Ik heb ook besloten om deel te nemen aan de legendarische Cape Epic (13-20.3 maart). Het is tijd om de trainingen op de fiets af te ronden en niet meer op langlaufski's. Het is mijn première in Zuid-Afrika en mijn partner zal Sally Bigham zijn!
Ik werk graag op de beklimmingen en dus reis ik vol motivatie naar Gran Canaria met mijn BH G6. Het Canarische klimaat verwelkomt me van de beste kant.
Na de laatste ski-eenheden onder zeer moeilijke weersomstandigheden, zijn de trainingseenheden in zo'n schitterend gebied pure luxe!
De eerste afslag voelt onbeschrijfelijk goed. Nadat ik de trainingen in de Eissturm tot het laatst toe heb afgerond, voel ik de zonnestralen en de warme wind op mijn huid. Ik kan mezelf nauwelijks beheersen, geniet van de wind die mijn gezicht streelt en trek de bergen op. De skisessies thuis waren behoorlijk intens en ik voel me gewoon een beetje te goed in deze schitterende omstandigheden. Het voelt gewoon heerlijk om weer op de fiets te zitten. Hoewel ik dol ben op langlaufen! Na de trainingsevaluatie moet ik om mezelf lachen. Typische beginnersfout: volledig bedekt. Morgen wordt er meer gecontroleerd getraind!
Ik zal hier 4 weken zijn en gedurende deze vrij lange tijd in zo'n topografisch moeilijk terrein, is systematische training belangrijk om de gewenste eenheden en trainingsdoelen te bereiken!
De eerste week dient om ons aan te passen aan het klimaat en om tochten te maken in het niet al te intensieve gebied. Naar mijn mening is de typische "basistraining" sowieso niet haalbaar met dit eilandhoogteprofiel. Vanaf de 2e week heb ik een aantal intensieve intervalprogramma's op mijn schema staan. De laatste weken langere eenheden, ook meer dan 5-6 uur. Ik heb deze lange eenheden nodig voor de Cape Epic!
Mijn favoriete tocht leidt naar het hoogste punt van Gran Canaria, de "Pico de Las Nieves (1950 m)"! Aangezien ik mijn accommodatie bijna direct aan zee heb en daarom mijn tocht vanaf zeeniveau begin, zijn er een paar hoogtemeters te overwinnen! Ik hou van de gevarieerde begroeiing op deze route. Van de zee tot het rotsachtige terrein tot aan het groen! Het uitzicht op de Pico is indrukwekkend. Als het weer en de bewolking het toelaten, krijg je een compleet panoramisch uitzicht over het eiland inclusief uitzicht op de Teide (Tenerife). Ik geniet keer op keer van dit uitzicht als ik daar sta! Op de een of andere manier kan ik er na een aantal keren niet genoeg van krijgen om ernaar te kijken.
Het eiland is behoorlijk gevarieerd. Het zuiden is rotsachtig en droog en de temperaturen zijn erg warm. Het noorden daarentegen is heel groen en een stuk kouder! Wat een groot contrast op zo'n relatief klein eiland.
Het weer is dit jaar constant bijna perfect, dus ik kan elke dag onder de beste omstandigheden trainen. Ik waardeer dat en geniet echt van de tijd op mijn BH G6. Zelfs als je benen echt branden op sommige beklimmingen en enkele hoogtemeters. Het lactaat laat niet lang op zich wachten en het is dan ook duidelijk dat ik ook veel belang hecht aan mijn regeneratie.
Naast fietstraining wordt er ook atletiek gedaan. Een paar honderd meter van mijn accommodatie is een CrossFitGym-box geopend. Briljant! Maandabonnement opgelost: hier ben ik ;-)!
De tijd en de trainingseenheden vliegen voorbij. Ik ben erg gefocust om mijn training zo goed mogelijk te maken. Toch krijg ik een beetje vakantiegevoel. Elke dag zon en blauwe lucht en heel veel fijne mensen die mij in deze tijd hier begeleiden en steunen!
Mijn CE-partner Sally is tegelijkertijd ook op het eiland, dus we kunnen de ene of de andere tour samen doen! Een daarvan is de bekende "Valley of Tears" 150km en 3000hm!
We ontmoeten elkaar in de ochtend en beginnen aan de tour richting Mogan. De weg slingert langs de kliffen langs de zee naar Port de Mogan, tot we na Mogan afscheid nemen van de zee. De eerste beklimmingen naar San Nicolas zijn niet zo steil. Verschillende lagen mineraal gesteente springen in het oog door hun kleurcontrasten. WAUW! Voordat we San Nicolas bereiken, moeten we een pas beklimmen voordat we na de eerste afdaling het kleine stadje bereiken. Ik hou van San Nicolas omdat het het lokale leven daar weerspiegelt. Geen toeristen! We stoppen bij een kleine supermarkt om water en versnaperingen te halen. Want nu wacht ons de eindeloos lange klim naar Artenara: 1000hm in één keer! Het eerste deel kan haast niet indrukwekkender. De weg is ruw en smal en kronkelt rond de rotsen. De zon brandt in de vallei.
Geen verkeer en geen ziel! De rotsblokken zijn gigantisch groot en omzomen de vallei. De naam "Valley of Tears" past perfect! Nu wordt het steil. De weg slingert de eerste damwand op in zeer steile haarspeldbochten. De zon en je benen branden, het zweet druppelt uit elke porie! Er staat weinig water in de twee stuwmeren die we passeren. Geen wonder met dit zonnetje en deze temperaturen. Nauwelijks een groene plant te zien. Om ons heen alleen steen en rots. Ik voel me klein daartussenin. De opkomst kent geen einde. Aan onze rechterkant passeren we rotswoningen. Wat een tegenstelling. Beneden aan zee de enorme hotelcomplexen en hier wonen mensen nog steeds in zulke woningen! Mijn favoriete deel van deze lus is het deel waar we de laatste kilometers naar Artenara in het groene bosgebied komen. De beklimming wordt vlakker. De temperaturen worden ineens kouder.
De noordelijke wolk wacht ons op de laatste kilometers voor Artenara. De bomen zuigen simpelweg het vocht uit de wolk en de natte druppels koelen ons af. Ik geniet van het schouwspel van de natuur. Windvest aan en verder gaan we door de noordenwolk. Nog maar een paar kilometer, dan zijn we boven in Artenara en wacht ons een stralende zon. opluchting! De langste klim zit erop.
Het uitzicht op de "Roque Nublo" laat de vermoeidheid even verdwijnen. Dit uitzicht begeleidt ons de komende kilometers naar Ayacata. De weg kronkelt er met enkele hoogtemeters naartoe voordat de lange afdaling ons wacht. Mijn BH G6 met de Di2 is geweldig! Ik heb zoveel plezier met fietsen, ook al mis ik mijn fiets thuis! Beneden neem ik met een glimlach op mijn gezicht afscheid van Sally. Geweldige dag en toptour - we zijn het erover eens: de Cape Epic kan komen.
Na nog meer trainingen met ongelofelijk veel hoogtemeters en kilometers is het weer thuis. Ik ben zeer tevreden over mijn trainingen. Ik kreeg perfecte omstandigheden en gebruikte ze. Nu komt de belangrijke regeneratiefase. De voorpret om naar huis te gaan is groot! "Home sweet home" Ik kom eraan!
De planning is dit jaar zo druk dat ik niet veel thuis zal blijven. Maar dat is het leven van een atleet midden in een olympisch seizoen!
De volgende is de 4-daagse rittenkoers SHC (25-28.2 februari) met mijn team BH-Sr Suntour-KMC in Cyprus. Na afloop ben je van harte welkom om me te vergezellen tijdens de Cape Epic en duim voor me!
Laat een bericht achter