MTB-nieuws: Na zijn overstap naar Team BULLS praat Alban Lakata met ons over zijn plannen voor de toekomst, de goede teamchemie met nieuwe partner Karl Platt en het ietwat ongelukkige einde van Canyon Topeak Factory Racing.
Hallo Alban, leuk je hier te zien, maar eerlijk gezegd een beetje verrassend. Hoe kwam je overstap naar Team BULLS tot stand? Heb je al lang plannen?
Het eerste contact kwam via Karl (Platt, teamrijder Team BULLS, noot d. editor.) voorwaarden. Hij heeft een goede reputatie in het team. En als Karl iets in zijn hoofd heeft, geeft hij niet zo snel op. Toen het mij aan het einde van het seizoen duidelijk werd dat Canyon Topeak Factory Racing niet door zou gaan, benaderde Karl mij en vroeg of ik volgend seizoen niet met hem wilde rijden.
Kende je elkaar al? En is het echt zo makkelijk?
Natuurlijk ken je elkaar na zoveel jaar, maar echt innig contact is er nooit geweest. Een paar jaar geleden hadden we dat geen van beiden kunnen bedenken (lacht). Niet omdat we niet met elkaar konden opschieten, maar omdat het idee ons beiden op de een of andere manier vreemd was. Karl was Bulls, ik was Canyon - dat is alles.
De situatie was een beetje moeilijk voor mij omdat ik eigenlijk al een heel goed contract had van een ander team dat op het punt stond getekend te worden. Maar ik zou daar niet 100% actief zijn geweest in de wedstrijdsport. Ik zou nog steeds bij races zijn begonnen, maar daar zou ik ook de ontwikkeling van de motoren en de opbouw van een team hebben verzorgd.
Voor veel coureurs van jouw leeftijd zou dit een logische stap zijn geweest
Jazeker. De nieuwe taak zou mij ook aangesproken hebben. Ik mag dan 39 zijn, maar ik heb nog twee of drie zeer goede jaren in de tank en een paar doelen die ik nog steeds wil bereiken in mijn racecarrière. Toen Karl met het idee bij me kwam, blies de coureur in mij eruit en ik wilde het echt.
Is het zo gemakkelijk? Twee coureurs praten over de verandering en dat is het?
(lacht) Nee, zo simpel is het niet. Natuurlijk moet je zeggen dat de MTB-sport vandaag de dag nog steeds als een grote familie is. Het klinkt misschien afgezaagd, maar in de praktijk is het dat echt. Dat is een van de redenen waarom wij chauffeurs nog steeds allemaal zonder manager werken. Natuurlijk, het gaat ook om geld en misschien zou zo iemand helpen, maar op de een of andere manier past het niet helemaal bij de filosofie. Bovendien hielp Karl natuurlijk bij de opbouw van het BULLS-team en weegt zijn woord zwaar door in het management.
Wat heeft je overtuigd om over te stappen?
Ik had het gevoel dat een verandering van omgeving me als atleet naar een hoger niveau kon brengen. Tien jaar geleden zat ik tenslotte altijd bij hetzelfde team en daar kroop er net iets te veel routine in, moet ik achteraf bekennen. Dat pakte altijd goed uit en was mijn sportieve thuis, maar onbewust maak je het jezelf als sporter net iets te gemakkelijk. Ook is het winnen van de Cape Epic een van de dingen die ik mis in mijn carrière. Deze race met Karl rijden was bijna reden genoeg voor mij. Last but not least was ik er ook van overtuigd dat ik een contract voor twee jaar kreeg aangeboden met een optie voor een derde.
Een blik op Alban Lakta's nieuwe werkinstrument: The Bulls Black Adder Team Edition
https://www.velomotion.de/2018/12/first-ride-bulls-black-adder-team-2019-im-kurztest/
Met name de lengte van het contract is tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend
Ja, zo ziet het er helaas uit. Meest recent had ik maar een contract van 1 jaar en dat legt enerzijds veel druk en anderzijds zet het sportief perspectief op wankele benen. Als het bijvoorbeeld op een WK niet zo goed gaat, zijn het niet alleen de persoonlijke twijfels die aan je knagen, je hebt ook concrete zorgen over de toekomst. Als je daar een meerjarig contract hebt, voel je de steun en kun je er nieuwe motivatie en kracht uit halen. Dat is precies waarom zoiets op korte termijn voor mij ondenkbaar was, zeker niet met een nieuw team.
Laten we op dit punt dit seizoen en het einde van Canyon Topeak Factory Racing kort samenvatten. Hoe verrassend kwam dit allemaal voor u?
Zodra ik het contract voor mijn laatste jaar tekende, had ik het gevoel dat het ten einde liep. Ik herinner me dat ik in het vliegtuig zat op weg naar de contractonderhandelingen. Ik wilde heel graag een contract van twee jaar, zo mogelijk zelfs drie jaar. Ik kreeg heel duidelijk te horen dat ze dat niet konden doen omdat de andere teamsponsors maar contracten voor één jaar hadden. Toen dacht ik bij mezelf... er lijkt iets aan de hand te zijn. Aangezien dat bij al mijn teamgenoten ook het geval was, was het voor mij eigenlijk wel duidelijk waar de reis heen ging.
Het sportieve succes was eigenlijk terecht...
Blijkbaar gaat het Canyon te goed, zonder iemand de schuld te willen geven. De fietsen verkopen momenteel als warme broodjes, zelfs zonder de extra PR via het team. Natuurlijk hebben we de afgelopen jaren ook goed voorbereidend werk gedaan, dat zal in de toekomst zeker van pas komen. Canyon ondersteunt veel atleten en teams en ik begrijp dat je op een gegeven moment een beslissing moet nemen. Natuurlijk vond ik het toen nog zonde. Aan de ene kant ben ik dankbaar voor de jarenlange steun en de kansen die me zijn geboden, aan de andere kant ben ik nog steeds niet helemaal tevreden met hoe het uiteindelijk is gelopen.
Wat bedoel je daar concreet mee?
Helaas werden we lang uitgesteld en in het donker achtergelaten. Op een dag werd gezegd dat het misschien toch door zou gaan, toen kwam er geen informatie meer en vrij kort na het WK kwam de definitieve aankondiging dat het voorbij was. Er was een gebrek aan transparantie, wat jammer was.
Het einde is nooit mooi, voor niemand in het team. Niet voor de leidinggevenden, niet voor de sporters en niet voor begeleiders, mecaniciens etc. Zeker als je zo lang samenwerkt als wij toen deden, groei je samen. En ineens is het allemaal voorbij.
Bracht de situatie rond het team jou ook zorgen in de competities?
De patstelling met het team en het contract hebben het seizoen een beetje verpest voor mij. Naar mijn maatstaven was het een gemengd, soms zelfs slecht jaar. Helaas was het WK een totale puinhoop, de tweede plaats op Cape Epic is niet slecht, maar aan de andere kant is het zo ver weg. Verder waren er nog enkele podiumplaatsen, maar grote successen waren er niet.
Op de een of andere manier was ik er mentaal niet helemaal bij. Zeker op het WK zit me dat nog steeds dwars. Ik was in vorm, de krachtwaarden waren waar ze moesten zijn, maar mijn hoofd speelde niet mee. Dat was in het verleden altijd mijn grote kracht. Gefocust zijn, tunnelvisie op het juiste moment. Die ben ik het afgelopen jaar kwijtgeraakt.
Heeft u een specifieke situatie in gedachten?
Bij de Wereldkampioenschappen werd een van de trails op zeer korte termijn gewijzigd en verloor ik prompt meer dan twee minuten op de top van de race daar. Dat maakte me op dat moment zo onzeker en ik vroeg me steeds af hoe mij dit kon overkomen. Mijn hoofd stond er gewoon niet bij. De focus ontbrak en dan is het niet genoeg op dit niveau. Ik wil het niet helemaal aan de situatie rond het team wijten, maar het heeft zeker een grote rol gespeeld.
Dus nu een nieuw hoofdstuk in je carrière bij Team BULLS. Hoe werd je ontvangen?
De handtekening op het contract is nog nat, maar ik voel me hier al een beetje thuis. Ik heb al alles wat ik nodig heb voor training, fiets, kleding, uitrusting en het team heeft me al geweldig ontvangen. Ik ben erg blij, vooral met de vele jonge coureurs in het team. Bulls hebben dat altijd goed gedaan – er zijn altijd jonge coureurs in het team geweest, wat volgens mij erg belangrijk is voor een goede teamchemie.
Als drievoudig wereldkampioen marathon zou acceptatie sowieso geen groot probleem moeten zijn...
Natuurlijk neem ik mijn eerdere successen en mijn naam mee naar het nieuwe team, maar ik ben me ervan bewust dat ik hier ook mijn positie moet bewijzen. Dat is voor mij ook vanzelfsprekend.
Wat is je het meest opgevallen in je eerste weken bij het team?
Het team hier heeft al zeer goede structuren. Dit komt ook door Friedemann (Schmude, teammanager Team BULLS, noot d. editor), die al altijd bij ons is en precies weet hoe dingen werken. Dat is iets waar ik erg enthousiast over ben en iets wat ik al heb gevoeld in de maand dat ik bij het team betrokken ben. De organisatie rondom het team is top en als coureur kun je je echt 100% focussen op je eigen job.
Nieuw team, nieuwe partner en met de Cape Epic direct aan het begin het eerste hoogtepunt van het seizoen - ben je nog steeds zenuwachtig voor je routine?
Maar natuurlijk! Karl is 40, ik ben 39, maar we zijn allebei erg opgewonden en een beetje zenuwachtig. Een beetje als een nieuwe liefde (lacht). Ik ben heel benieuwd hoe de Tankwa Trek (Voorbereidingsrace voor Cape Epic, noot d. editor) werkt dan. Hoe werkt communicatie in stressvolle racesituaties? We brengen allebei de ervaring met ons mee, maar het kost toch even tijd om aan een nieuwe partner te wennen.
Je hebt vaak deelgenomen aan de Cape Epic, maar tot nu toe heb je nog nooit kunnen winnen. Waarom zal het dit jaar anders zijn?
Dat klopt, ik sta daar voor de tiende keer dit jaar aan de start. Ik geloof dat Karl en ik qua racetactiek precies op dezelfde golflengte zitten en dat is onze grootste kracht. Natuurlijk had ik vroeger een heel goede partner, maar we waren tactisch vaak niet perfect op elkaar afgestemd in de race. Hij zette altijd een topprestatie neer, vaak beter dan ik, maar hij gaf in het begin graag alles en moest dan op het eind iets afsnijden - voor mij is het eerder het tegenovergestelde - en gelukkig ook voor Karl.
Heb je het al over de race gehad? Hoe wil je tactisch te werk gaan?
Er is maar één manier voor ons om de race te winnen: doorzettingsvermogen. We hebben zeker wat nodig is, ook al is de Cape Epic in de loop der jaren wat meer geëvolueerd naar de XCO-jongens.
Voelt het niet raar om samen met de voorheen grote concurrent aan de start te staan?
Karl en ik zijn altijd grote concurrenten geweest, eigenlijk al zolang ik me kan herinneren. Hij was altijd meer een specialist in rittenkoersen, ik had mijn sterke punten in de eendagskoersen, maar die ander zie je duidelijk als concurrent. Ik denk dat het des te briljanter is nu we samen kunnen rijden.
Qua ervaring zou niemand je zo gemakkelijk voor de gek moeten kunnen houden.
Het spreekt me erg aan dat Karl en ik op onze leeftijd nog kunnen laten zien dat je zelfs eind dertig of begin veertig niet thuishoort in de marathonsport als je hard aan jezelf werkt. Ik zie ons als een beetje een rolmodel. Velen hebben al de neiging om fietsers ouder dan 30 jaar af te schrijven, vooral op de weg … hoewel Valverde daar zojuist het tegendeel heeft bewezen.
Over Valverde gesproken, volg je persoonlijk het wegwielrennen?
Ja, ja! Wat mij fascineert aan de meeste wielrenners is deze ongelooflijke drive om steeds beter te worden, zelfs op jonge leeftijd. Het lijdt echter geen twijfel dat er soms sprake is van overdrijving.
Heb je er tijdens je carrière ooit aan gedacht om de straat op te gaan?
Misschien gespeeld, maar nooit serieus mee bezig geweest. Ik kom eigenlijk uit het volleybal. Toen besefte ik dat ik echt niet afhankelijk wilde zijn van een team. Uiteindelijk zou ik graag de kracht willen oogsten die ik erin heb gestoken en er voor eigen rekening op kunnen rijden. Maar wat mij nog steeds erg interesseert en in sommige overwegingen een rol speelt, is de tijdrit.
tijdrit? Zeg eens!
Dit jaar heb ik de eerste stap gezet en meegedaan aan het NK tijdrijden en dat ging redelijk goed. Tuurlijk, het was lang niet perfect... er is nog ruimte voor verbetering qua zitpositie en materiaal, en ik had pech en stond lang in de regen, terwijl het droog was voor de toppers . Qua prestatiegegevens kon ik de top echter bijhouden.
Doelen genoeg dus voor de toekomst! Alban, bedankt voor je tijd!
Laat een bericht achter