Het is de zomerstop in de GCC, de helft van de races is achter de rug en de voorbereidingen voor de tweede seizoenshelft zijn in volle gang. Het is tenslotte extreem close en spannend in het algemeen klassement bij de heren, en elk incident kan ook leiden tot een wijziging in het teamklassement.
Ook de traditionele 24-uursrace in Kelheim maakt sinds vorig jaar deel uit van de voorbereiding. Nadat we vorig jaar zeer tevreden waren met de tweede plaats bij onze eerste deelname, wilden we dit jaar reiken naar de Kelheimer Krone.
Dit jaar reisden we met Christian Dengler, Stefan Räth, Alexander Loss, Daniel Knyss en ikzelf naar het rustige stadje aan de Donau. Op zaterdagochtend trokken we naar onze paddock in het Gasthof Stockhammer met het beste uitzicht op de Liberation Hall en de berg van de 24-uursrace. Voor Christian en Friedrich, die anders de langste reizen naar de GCC-races vanuit Regensburg en München hebben, was het dit keer bijna een thuiswedstrijd, aangezien Kelheim slechts 30 kilometer ten zuidwesten van Regensburg ligt.
Aangekomen om 11 uur, de fietsen gemonteerd, de tenten opgezet en gekocht in de resterende 3 uur tot de start. Een klein logistiek meesterwerk, aangezien onze vrouwen, die eigenlijk waren ingehuurd om voor het herenteam te zorgen, enkele uren voor de deadline van de inschrijving spontaan besloten om mee te doen aan het vrouwenklassement.
Maar dankzij een slimme werkverdeling en succesvol teamwerk, dat ook naast de races werkt, konden we ook deze uitdaging aan.
Teamwerk is het sleutelwoord dat zo'n 24-uursrace in Kelheim het best omschrijft. Als je naar de leidende teams kijkt, zie je altijd dat de homogeniteit van de rondetijden over alle coureurs tot succes leidt. Met onze vijf chauffeurs waren we goed gepositioneerd en gemotiveerd tot in de kern. Het startschot zou kunnen vallen.
De eerste ronde begon met een kleine schok naast een nipt verloren bergsprint. Geïrriteerd door een vergeten slagboombord aan het einde van de ronde, miste de helft van de kopgroep de juiste afslag, maar na een chaotische omkeermanoeuvre konden ze op enkele seconden achterstand overgeven aan de tweede coureur. In ons geval was Stefan degene die het resulterende gat snel dichtte en tegelijkertijd onze beste rondetijden neerzette. In 23:48 minuten zette hij gemiddeld 42 km/u over de 180 hoogtemeters en bijna 17 kilometer over het asfalt.
Al na enkele ronden vormde zich al een sterke kopgroep van zes teams, die vanaf dat moment hun rondjes reden. Na tien ronden waagden we ons aan de eerste opmars en probeerden we de groep wat uit elkaar te halen. Deze aanval werd na twee ronden weer gestaakt, maar door de hoge snelheid werd de groep steeds kleiner. Uiteindelijk gingen om 21 uur drie ploegen als kopgroep de nacht in. Met XC-SKI.de en Sport2000Kelheim we hadden twee sterke metgezellen. We kenden al enkele coureurs van vorig jaar, dus we wisten dat deze teams nooit onderschat moesten worden. Bovendien bleef het team dat later het seniorenklassement won in onze groep en reed tot diep in de nacht een sterke race.De mannen rond de Merkur-Druck-coureur Manfred Böhm waren simpelweg niet van zich af te schudden.
Toen het op zondag lichter begon te worden, begonnen de zwaarste uren van de race. Het leek alsof de andere twee teams hun krachten tegen ons hadden gebundeld omdat ze regelmatig probeerden aan te vallen op de berg. Na verschillende ronden van ontberingen, hebben we besloten dat de enige manier om dit spel te beëindigen is door vooruit te rennen. Het plan was om een van de twee teams op de berg te laten en de voorsprong met de overgebleven kompanen steeds verder uit te bouwen. Er was nog een lange weg te gaan tot 14 uur en we waren ons ervan bewust dat we geen kans zouden hebben om alleen te overleven tegen een Union.
De aanval op de Stausacker Berg, de maatstaf van de koers, zat Georg Fischer alleen maar tegen Sport2000Kelheim zou kunnen volgen. Samen zetten we de afdaling in en vooral op de terugweg naar Kelheim, waar al 18 uur wind stond, konden we onze voorsprong verder uitbouwen.
Om 10 uur was het duidelijk dat als er geen valpartijen of mankementen waren, het een vechtpartij zou worden Mann tegen Mann. Nadat onze wedstrijd vorig jaar in de sprint werd beslist, wilden we beslist eerder dit jaar de beslissing nemen. Kort na 11 uur waagden we de opmars en waren vanaf dat moment onze achtervolgers altijd net voor. Het gat schommelde met elke ronde, het leek een beetje op een individuele tijdrit tussen de twee teams.
Ook al zag deze voorsprong er veelbelovend uit, de spanning bleef tot het einde. Je kon de nervositeit in het teamkamp echt voelen, elk klein foutje kan immers het verschil maken tussen het succes of de nederlaag van het hele team. We waren pas zeker van de overwinning toen ik kort voor 14 uur de berg voor de laatste keer had beklommen en door mijn teamgenoten werd toegejuicht richting Kelheim.
De markt kwam steeds dichterbij en de hoogstaande zon maakte van de plek een oase van vreugde. Als inwoner van Regensburg had ik deze plek tijdens de training al zo vaak bereikt, maar ik was nog nooit zo blij om dit plaatsnaambord aan de horizon te zien. Er hing een geweldige sfeer in het finishgebied, en zo lukte het me de laatste meters naar de finishlijn met een grote grijns en een ongelooflijk gevoel van opluchting. Even later kwamen mijn teamgenoten uit alle delen van de route aanstormen en konden we de overwinning naar behoren toejuichen en samen vieren.
Onze dank gaat uit naar onze sponsors, vooral Merkur Druck GmbH en de ziektekostenverzekeraar BKK Mobil. We willen ook het team van Gasthof Stockhammer bedanken, met name Monika Greinwald en Sandro Göldner, die 24 uur lang goed voor ons hebben gezorgd. Daarnaast bereikte ons veel gejuich via Facebook of andere media, wat ons altijd aanspoorde en ons altijd nieuwe moed gaf. Veel dank aan de trouwe fans.
Last but not least willen we onze twee deelnemers, de teams, bedanken XC-SKI.de en Sport2000Kelheim Bedankt voor de eerlijke en spannende wedstrijd.
Een ongelooflijk spannend en succesvol evenement komt tot een einde en we zijn erg trots op ons gezamenlijke succes.
Tot ziens in de groene hel op de Nürburgring,
Jouw Frederik.
Laat een bericht achter